Via hunebedden en de natuur naar licht en liefde

Published by Theo on

Hunebed D41 bij Emmen tijdens een prachtige winterochtend

Op een prachtige winterdag reis ik naar Drenthe om daar een groot aantal krachtplaatsen te bezoeken. Het brengt me bij veel hunebedden, enkele grafheuvels, bijzondere bomen en een prachtig kunstwerk. Het levert me mooie inzichten en ervaringen en brengt me uiteindelijk in een staat van licht en liefde!

Hunebed D41

Dit hunebed, langs de Odoornerweg in Emmen Noord, is een van de best bewaard gebleven exemplaren van Nederland. Dit komt omdat het pas in 1809 is ontdekt, als laatste van alle hunebedden in Drenthe. Het was toen ingepakt in een dekheuvel van zand en veldkeien. Ten westen van het hunebed werd een vermoedelijke prehistorische brandstapel gevonden, wat wijst op ritueel gebruik van de locatie.

Het is een lange reis voor mij, maar met de podcasts van Next Level Soul en LuMens erbij vliegt de tijd. Ik parkeer langs de Sluisvierweg en loop over het gras naar het hunebed. Alles is nog wit van de rijp na de vorst van vannacht. De zon komt soms langs de wolken er voegt er mooie warme stralen aan toe. Wat een mooi begin van de dag! Ik loop een rondje om het hunebed en vind een energiebaan door de as en twee schuin erop die elkaar allemaal in het midden kruisen. Bij dit midden lijkt het alsof de stenen warmte uitstralen. Ik voel een zachte energie, die mij vraagt: Wie wil jij zijn? Je bent vrij te kiezen wie je wil zijn. Maak je die keuze vanuit je ego of je ziel?

Hunebed D35 en pingoruïne

Dit hunebed ligt aan de noordrand van het Valtherbos bij Valthe. Van de oorspronkelijke stenen is nog maar de helft over. Vroeger lag het hunebed aan de rand van een voormalig meertje, dat nu droog staat en begroeid is met heide. Het is een zogenaamde pingoruïne. Pingo is het Inuitwoord voor ‘heuvel die groeit’. Tijdens de laatste ijstijd ontstond de pingo door opborrelend grondwater, dat bevroor en een ijsberg vormde die de bodem omhoog duwde. Toen het klimaat warmer werd en het ijs smolt, bleef er een rond meertje achter.

Ik parkeer langs de Melkweg en loop langs het bos naar het hunebed. Er loopt een energiebaan door de as die bij de grote deksteen afbuigt naar rechts. In het hunebed lijkt het wel weer alsof de stenen warmte uitstralen. Het doet me denken aan andere bezoeken aan hunebedden waar ik een soortgelijk gevoel had. De energie is goed voelbaar, maar kan ik moeilijk onder woorden brengen. In mijn aantekeningen zie ik dat ik er vijf jaar geleden in de zomer ook was en toen de energie omschreef als zacht, vrouwelijk en ondernemend.
Ik schrik als ik mijn ogen open doe en er ineens een hele grote hond naast me staat. De bazin komt met een andere hond aanlopen en vertelt over het hunebed, dat het voorkomt in een leuke roman.

Hunebed D35 met op de achtergrond de pingoruïne

Pingoruïne

Als ze weer weg is loop ik nieuwsgierig naar de pingoruïne. Op het pad erlangs voel ik al dat er krachtige energie is. Ik loop toch eerst even door naar het bankje aan het eind, om daar eerst eens te voelen. Dit deel van de open plek ligt nog in de schaduw en is vol met witte rijp. Zo ook de bank, waar een energiebaan doorheen blijkt te gaan. Ik blijf ervoor staan en voel een geaarde, stille en rustige energie. Terwijl ik met de wichelroede in de aanslag terug loop, reageert deze halverwege, bij de boom met de steen ervoor. Ik ga op de steen zitten en voel alsof ik zweef in het luchtledige en helemaal wordt opgevuld met energie. Heerlijk!
Iets verder richting het hunebed is de energiebaan breder en sterker. Ik kom er meteen in het gedachteloze niets, maar voel me iets minder opgevuld als bij de boom.
Als ik terug loop over het pad het bos uit, probeer ik nog even de energiebaan door het hunebed op te pikken. Die blijkt, na de afbuiging in het hunebed, in de richting van hunebed D34 te lopen. Dat is ook mijn volgende bestemming.

De boom midden in de pingoruïne heeft een heerlijke energie. In de achtergrond ligt hunebed D35.

Eppiesbergje

Het Eppiesbergje, ook wel bekend als Eppies Bargie, is een opvallende grafheuvel, omringd met bomen, gelegen in de akkers tussen Odoorn en Valthe. Het is de grootste grafheuvel van Drenthe. In het neolithicum, rond 2500 v.Chr. was dit de laatste rustplaats voor een belangrijk persoon. In de bronstijd zijn nog twee personen hier begraven. De heuvel is daarvoor verhoogd en is er een greppel omheen aangelegd. In de periode daarna is rondom de heuvel een groot urnenveld aangelegd. De naam Eppies Bargie is ontleend aan Egbert (Eppie) Vos, een voormalige grondeigenaar van de omliggende gronden, die volgens overleveringen zichzelf op deze plek zou hebben verhangen.

Voordat ik naar hunebed D34 loop, ga ik eerst even aan de andere kant van de Valtherweg naar het Eppiesbergje. Bij de weg vind ik al een brede energiebaan die naar de heuvel loopt. Midden op de heuvel staat een dikke dubbelstammige boom, dus dat belooft wat, maar eerst loop ik een rondje om de berg. De eerste boom die eromheen staat is ook een kleine dubbelstammige boom. Die markeert de tweede energiebaan die ik vind. Ze kruisen elkaar niet boven op de top, maar zo’n 7 meter erachter. Ik ga bij de boom staan en voel er tot mijn verbazing geen bijzondere energie. Als ik focus op de oorspronkelijke energie hier, dan zie ik begrafenisrituelen en veel respect en eerbied voor ouderen.
Dan loop ik naar het energiekruispunt. Daar voel ik wel ineens alles van me af vallen. Hier is de energie heerlijk. Dat blijkt ook zo te zijn aan de andere kant, waar de energiebaan door de bank gaat. Een mooie plek om de energie op je in te laten werken!

Het Eppiesbergje is een hoge grafheuvel, omringd door bomen

Hunebed D34

De oudste handelsroute van Drenthe loopt langs D31, D33, D34, D35 en het Eppiesbergje. De Hunebedweg vormt nog een deel van deze prehistorische route. Hunebed D34 is in de 19e eeuw deels gesloopt en geplunderd. Twee dekstenen ontbreken en de draagstenen en sluitstenen liggen grotendeels verborgen onder de grond. Hunebed D33 lag 100 meter ten westen en iets noordelijker, langs het Valthermeertje. Dit was er echter zo slecht aan toe dat het in 1950 is ontmanteld, waarbij de stenen zijn gebruikt voor reconstructie van hunebed D49, beter bekend als de ‘Papeloze Kerk’ bij Schoonoord.

Ik loop over de Hunebedweg, een zandpad dat beschut wordt door struiken en lage bomen, naar het hunebed. Als de weg het bos in gaat zie ik aan de linkerkant een rij oude eiken. Aan het eind daarvan voel ik de energie al stromen. Het hunebed ligt vervolgens links in het bos. Er loopt een energiebaan door de as, die met een bochtje door een meerstammige boom stroomt en vervolgens richting hunebed D35. Een andere energiebaan kruist in het midden van het hunebed.
Daar voel ik een enorm enthousiasme om het leven te leven en dit helemaal vanuit mezelf vorm te geven. Heerlijke energie!

Ik zie dat ik hier vijf jaar geleden ook was en lees mijn aantekeningen: “Enthousiasme, positiviteit. Alles is goed of komt goed. Gevoel zoals net geslaagd”. Altijd leuk om terug te zien hoe gelijk of juist anders mijn ervaring toen was.

Hunebed D34 is heel laag omdat de draagstenen grotendeels in de grond zitten

Hunebed D32

Dit is een laag hunebed, waarvan de zijstenen grotendeels in de grond zitten en de meeste dekstenen op de bodem liggen.

Vanuit Odoorn neem ik de Borgerderweg richting Borger en zie na 500 meter een bordje dat het hunebed aangeeft. Het wijst naar links, naar een onverhard pad dat door een weiland loopt. Het is nat en drassig, dus ik zet mijn auto net naast het pad, waar het nog droog is en loop verder. Na 200 meter staat in het bosje links het hunebed. Een energiebaan loopt van de hoge deksteen iets schuin ten opzichte van de as. Ik vind een kruising met een andere, net achter de rechterkant (vanaf het entreepad gezien, dus links op de foto), dus buiten het hunebed. Als ik daar ga staan, voelt het als een energetisch oplaadpunt. Zo voelt het ook op andere plekken op de lijn die door het hunebed gaat.

Ik heb dan het verhaal over dit hunebed op pansophia.nl nog niet gelezen. Daar staat dat er een vlierboom of -struik onder de grote deksteen is gaan groeien. Ik heb de vlier dus niet gezocht en gezien. Wel bijzonder dat een traditioneel heilige boom spontaan groeit in een donker hoekje van een oud heiligdom! (Hier zie je hem wel: https://youtu.be/4VTAO7fi7cg)

Hunebed D32 met rechts achter het toegangspaadje

Margarethakerk in Odoorn

Het oudste deel van de kerk is het koor uit de 12e eeuw. Dat is opgebouwd uit gespleten en behakte granieten zwerfstenen, mogelijk van een nog ouder heiligdom op deze plaats. Omdat de kerk te klein was werd in 1857 een nieuwe gebouwd. Deze brandde echter 40 jaar later af, waarna men weer een nieuwe kerk bouwde, op de oude muurresten en fundamenten.

In een verhaal over de Mariakerk in Ruinen, waar ik laatst was, stond dat de kerk in Odoorn op een oud heiligdom stond, dus rij ik terug naar Odoorn om eens een kijkje te nemen. Ik loop met de wichelroede een rondje om de kerk en vind de gebruikelijke energiebaan door de as met een kruising door het koor, het midden en vóór de toren. Ik check nog eens en de wichelroede wijst inderdaad een kruising een meter vóór de voordeur aan. Als ik er ga staan voel ik me naar de deur getrokken. Daar voel ik alles van me afstromen naar de aarde. Hier mag je alles loslaten, hoor ik. Toch wel een bijzonder plekje.

Voor de Margarethakerk staan Otie (oma) en haar kleinkind, die de traditionele rol van grootmoeders in Drentse boerengezinnen symboliseren.

Ik kijk waar ik in Odoorn kan lunchen, maar alles is gesloten. Ik wil vandaag eigenlijk niet naar plaatsen waar ik al geweest ben, maar het leven heeft blijkbaar andere plannen met me. Gisteren zag ik op de kaart ineens een bijzondere boom in Boswachterij Odoorn, vlakbij waar ik eerder was, dus ik besluit daar dan maar te gaan lunchen.

Boswachterij Odoorn

De aanleg van het bos begon in 1914 als werkverschaffingsproject. In de tweede fase van de werkverschaffing, in 1934, werd een heuvel van 13 meter aangelegd om van daaruit poolshoogte te kunnen nemen op de jonge aanplant. Een journalist noemde dit toen de Bloedberg, vanwege de bloedblaren op de handen van de arbeiders. Door de groeiende bomen verdween het uitzicht en werd op de top een oude toren van de NAM geplaatst, die in 2000 werd vervangen door een nieuwe.

De Verliefde Bomen

De verliefde bomen omarmen elkaar

Na een lunch bij Restaurant Poolshoogte, naast de uitkijktoren, loop ik door het bos naar het noorden. Aan de noordrand van het bos staan een eik en een beuk die als een spiraal om elkaar heen zijn gegroeid. Als ik bijna bij de plek aankom, zie ik een eik en beuk dicht naast elkaar staan. Ze raken elkaar echter niet en lijken bovenin zelfs verder uit elkaar te groeien. Ze staan wel op een kruising van energiebanen, maar de energie voelt heel ingetogen, wat me niet verbaast in de winter.
Bijna 200 meter verder zie ik de bomen die ik zocht. Dat is een heel ander gezicht. Tot grote hoogte omarmen ze elkaar en zijn met elkaar vergroeid. Ik voel een warme liefdevolle energie. Liefde is het enige wat belangrijk is. Laat liefde de basis zijn voor alles wat je doet, komt er in me op. Ineens weet ik dat dit het antwoord is op de vraag van hunebed D41 waarmee deze dag begon: Wie wil je zijn? Liefde natuurlijk! Liefde zijn, afgestemd zijn op de goddelijke liefde, betekent ook helemaal jezelf zijn.

Ik ben verrast door de sterke energie van deze bomen. Is het echt de natuurlijke energie van deze plek, of komt het ook doordat iedereen die hier langs loopt herinnerd wordt aan de liefde en deze energie zo voedt?

Als ik terugloop kom ik het andere bomenpaar weer tegen en die voelt nu heel afstandelijk en het lijkt onnatuurlijk om afstand van elkaar te houden. Als twee personen die samenzijn en toch uit angst de verbinding niet durven aangaan.

Ode aan de Zon

Midden in Boswachterij Odoorn is een open heideveld dat is ontstaan na een flinke storm in 1972. Besloten werd toen om er geen nieuw bos te plaatsen, maar het te omheinen en er schapen te laten grazen om het kort te houden. Op dit schapenveld, bij de rand van het bos staat de landschapstempel ‘Ode aan de Zon’. Dit megalithische kunstwerk is in 2000 gemaakt door Rob Schreefel. Het bestaat uit een kei van 25 ton (uit Bretagne), met een rond gat in het midden dat een bijzonder lichteffect geeft.

Vanaf de verliefde bomen loop ik naar de landschapstempel waar ik vijf jaar geleden een hele mooie energie-ervaring had. Ik schreef er al over in één van de eerste artikelen op deze website. Het ziet er nu heel anders uit, met een waterplas in de tempel en kale bomen eromheen. De energie is er echter nog even krachtig. Ik wordt door het gat omhoog gezogen naar het licht. Ik voel mezelf expanderen en ga op in de licht en liefde. Wat een fantastisch gevoel!

Landschapstempel ‘Ode aan de Zon’ tijdens de zomer van 2020

Uitkijktoren

Als ik er genoeg van heb loop ik weer terug en merk dat het bos rond het restaurant en de toren een levendiger energetische lading heeft, iets wat ik in het begin van mijn wandeling ook al voelde. Natuurlijk moet ik de toren beklimmen, want de vorige keer was hij gesloten vanwege Corona. Het is een behoorlijke klim. Ik wordt beloond met een prachtig uitzicht over de bomen. Behalve bomen is er weliswaar niet zoveel te zien, maar het blijft fascinerend. Zeker nu het even windstil is.

Ik voel me gezegend met zo’n prachtige dag, met mooie inzichten en ervaringen. De dag is al helemaal geslaagd, maar er wachten nog enkele krachtplaatsen in de omgeving om te bezoeken. Daarover lees je t.z.t. in mijn nieuwe boek Krachtplaatsen in Nederland.

Meer informatie

  • Alle genoemde krachtplaatsen met de exacte coördinaten en een toelichting staan op de krachtplaatsen-kaart.
  • De foto’s zijn van mij (Theo), tenzij anders vermeld.

1 Comment

Jan · 4 februari 2025 at 18:14

Mooi verslag weer Theo over de hunebedden en omgeving. Jarenterug bezocht ik een aantal hunebedden en bij een daarvan, een grote, bekende, had ik ook het gevoel te zweven. Het voelde als een ‘schip’ dat door de ruimte/ het heelal vloog.
Hartelijke groet,
Jan

Geef een reactie

Avatar placeholder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *