In de kop van Noord-Holland had ik diverse krachtplaatsen op de kaart staan, waar ik nog niet geweest was, dus trok ik er een dag op uit om ze te bezoeken. Dat bracht me bij pittoreske stadjes, grote kerken met weinig energie, kleine kerken met hele sterke energie, bijzondere natuur en een heilig bos met veel vitale energie.

Westerkerk in Enkhuizen

Ik begin in Enkhuizen. Een heel end rijden, maar met een interessante podcast en een waterrijke route over de dam via Lelystad is de tijd zo voorbij. In Enkhuizen komen allerlei herinneringen boven, van al die momenten dat ik hier met een boot was en mijn allereerste project, 30 jaar geleden, waar ik directievoerder was van een rioolvervanging, waarbij we onverwacht allemaal onbekende, hele oude ondergrondse gewelven tegenkwamen.

Volgens het boek Leylijnen en leycentra in de Lage Landen ontstond Enkhuizen in de 11e eeuw en werd later samengevoegd met het dorp Gommerskerspel dat mogelijk nog ouder was. In dat dorp stond de Sint-Gommaruskerk. In de 15e eeuw werd deze vervangen door een nieuwe kerk, wederom gewijd aan Sint-Gommarus van Lier. Omdat het geld op was kreeg de kerk geen toren, die aan de westkant had moeten komen.  Wel werd ten oosten van de kerk een losstaand houten klokhuis gebouwd. Na de reformatie werd de kerk stilzwijgend overgenomen door de Calvinisten en Westerkerk genoemd.

Ik parkeer langs de Venedie en loop naar de Westerkerk. Het ziet er wat merkwaardig uit, dat de kerk even hoog is als de klokkentoren. Ik loop verder naar de westkant, waar zich het leycentrum moet bevinden en waar een toren was gepland, maar nu alleen een portaal staat. Daar vind ik inderdaad een kruising van brede energielijnen. Ik probeer de energie hier te voelen, maar merk dat ik me nog onvoldoende kan ontspannen, omdat er allemaal mensen in het straatje bezig zijn. Ik loop daarom eens om de kerk. Er blijken nog enkele andere energielijnen door de kerk te gaan. Als ik weer bij het portaal aan de westkant kom, ga ik lekker in het zonnetje staan om me helemaal af te stemmen. Nu voel ik hier in de energie een bron van levenslust en geluk.

Als ik weer terug loop ga ik ook even bij de klokkentoren staan, maar voel geen bijzondere energie. Ik loop de Westerstraat af en zie vlakbij nog een kerk. Er gaat een energielijn door de toren en ik voel hier een heel ontspannen energie. De kerk maakt een wat verlaten indruk en na wat zoeken op internet vind ik uit dat het de Franciscus Xaveriuskerk is. Deze is in 1930 gebouwd, diverse malen gerestaureerd en bleek in 2013 plotseling bouwkundige gebreken te hebben. Met name de vloer was onveilig en sindsdien is de kerk niet meer in gebruik en staat nu al jaren te koop.

Enkhuizen heeft nog een kerk, met een hele grote toren en ik ben nieuwsgierig hoe het daar dan met de energie gesteld is. De 75 meter hoge toren is onderdeel van de Zuider- of Sint-Pancraskerk en in tegenstelling tot de kerk eigendom van de burgerlijke gemeente. De bouw begon in 1423 en de kerk was in 1458 gereed, maar de toren pas in 1524.

Ik vind een kruising van energielijnen in de toren en ga tegen de deur staan om te voelen. Ik voel een soort van trots. Vanaf het water is deze toren beeldbepalend voor Enkhuizen en van heel ver te zien. Zou dat ermee te maken hebben?
Terwijl ik naar mijn auto loop bedenk ik dat er vast nog wel meer historische plekjes hier in Enkhuizen zijn met een interessante energie, maar laat dat over voor een andere keer.

Dorpskerk in Wognum

Mijn volgende bestemming is de dorpskerk van Wognum. Deze is gebouwd met tufsteen van een oudere kerk die hier al in de 10e eeuw stond. De toren is van rond 1400 en het koor werd een eeuw later gebouwd. Volgens het boek Leylijnen en leycentra in de Lage Landen is de toren vóór de zaalkerk gebouwd die een torentje had achter de huidige toren. Daarom zou het leycentrum zich bevinden op de grens van toren en schip.

De wichelroede wijst inderdaad op een kruising van energielijnen aan de achterkant van de toren. Ik voel er echter geen bijzondere energie. Die voel ik wel bij de dikke beuk die naast het toegangshek staat. Die heeft een heerlijke vitale energie.
Aan de overkant van de Raadhuisstraat staan nog een lindeboom en een enorm dikke beuk. Volgens het Landelijk Register Monumentale bomen zijn alledrie meer dan 100 jaar oud en de laatste zelfs 150 jaar.

De linde staat op een energielijn vanuit de kerk. De beuk bij de kerk heeft voor mij echter de sterkste energie, misschien omdat die toch het dichtst bij het leycentrum staat.

Michaëlskerk in Oosterland

De Michaëlskerk is het oudste gebouw op het voormalige eiland Wieringen en dateert van de 11e eeuw. De kerk staat op een verhoogde plek en het oude dorp stond er in een cirkel omheen. De toren dateert van de 13e eeuw en kreeg in de 17e eeuw de gemetselde spits. Tijdens een reconstructie van het koor in de negentiger jaren zijn restanten gevonden van een houten kerkje, mogelijk uit de 9e eeuw.

De kerk ligt op de Michaël-Viking-leylijn, die Ton van der Leeden beschreef en hij noemt deze plek de sterkste krachtplek van Nederland. Ik ben dus erg benieuwd en rij het pad op naast de kerk. Daar staat een aannemersbusjes, dus ik parkeer in het gras zodat ze er langs kunnen. De deur van de kerk blijkt open te zijn en ik stap naar binnen. In de kerk zitten twee mannen hun lunch te eten en te scrollen op hun mobiel. Ze zijn hier om de houtrot, die ontstond door lekkage, in een vloer in de toren te herstellen. Ze vinden het prima als ik door de kerk loop, dus loop ik verder.

Het dak van de kerk is blauw en bestaat uit balken met daarboven een gewelfd plafond met een hele grote afbeelding van de aartsengel Michaël. Het valt me op hoe stil het hier is. De energie is heerlijk en ik krijg als boodschap: Niets is echt belangrijk behalve Zijn.
Ik loop met de wichelroede naar het koor, dat leeg is omdat het door protestanten wordt gebruikt. Ik vind er geen kruising met de energielijn door de as. Mogelijk wel bij het altaar, maar die staat tegen de muur, dus is het moeilijk te meten. Als ik terug loop zie ik een trap naar de crypte. Die is onverlicht en pikkedonker. Met de lamp van mijn mobiel loop ik naar beneden en weer twee trapjes omhoog. Daar doe ik het licht uit en geniet van de stilte, en de aardse sfeer.
Terug in de kerk vind ik een kruisende energielijn in het midden van de kerk en ga op een stoeltje in het midden zitten. De energie is nu overweldigend. Mijn hart gaat helemaal open en energie stroomt vanuit mijn hart de wereld in. Als ik probeer om ergens aan te denken lukt dat niet, mijn aandacht gaat direct weer terug naar mijn hart. Wat een krachtige plek is dit!

Dan komt toch een moment om de kerk te verlaten en ik loop er nog even langs en zie dat er aan de zuidkant een bank tegen de gevel staat waar je, in de zon, die energie gewoon kunt ervaren als de kerk zelf gesloten is. (Weer thuis lees ik dat het leycentrum van de Michaël-Vikinglijn zich mogelijk 8 meter zuid-oostelijk van het koor bevindt, dus daar heb ik toen niet naar gezocht.)
Als ik terug loop naar de auto aan de andere kant van de kerk zie ik dat de energielijn door de kerk aan deze kant door een dubbelstammige boom gaat. Dat verbaast me natuurlijk niet.

Mariakapel de Keins

De Mariakapel de Keins staat op de Westfriese dijk en samen met omliggende boerderijen en woningen vormt dat het buurtschap Keinse. Rond 1510 spoelde een houten beeld van de Maagd Maria aan op de Westfriese dijk, vermoedelijk een boegbeeld van een Portugees schip. Plaatselijke gelovigen maakten het beeld schoon met water uit de dichtstbijzijnde put en plaatsten het in een huis op de dijk. Omdat er vervolgens verschillende wonderen werden gerapporteerd, werd in 1519 een kapel gebouwd om het beeld in te huisvesten. De kapel werd vernietigd tijdens de Reformatie in 1586, maar de Mariadevotie bleef rond de put bestaan. In 1954 werd een nieuwe kapel gebouwd op dezelfde plek. Het oorspronkelijke Mariabeeld werd tijdens de Reformatie tijdig in veiligheid gebracht en staat nu in het Westfries Museum in Hoorn.

Deze kapel wordt vaak genoemd als een van de krachtigste plekken van Nederland. Vier jaar geleden was ik hier en toen maakte het weinig indruk op me, maar omdat iedereen het zo’n krachtige plek noemt wilde ik er nog eens langs. Als ik aankom zie ik dat de put inmiddels is voorzien van een afdak. Ik vind diverse energiebanen door de put en het altaar van de kapel. Het is vandaag de geboortedag is van mijn overleden vader en in de kapel steek ik enkele kaarsjes voor de familie op. De energie vind ik ook nu weer niet zo indrukwekkend, zeker vergeleken met de Michaëlskerk waar ik net was. De energie die ik wel voel, voelt zacht en helend.

Witte Kerkje in Groet

Het Witte Kerkje in het dorpje Groet dateert van 1639 en ontleent zijn naam aan de wit gepleisterde buitenmuren. Het kerkje staat op een terp en ernaast staat een even oud historisch gebouw dat ‘de Witte Huisjes’ heet en in de loop der tijd dienst deed als gevangenis, raadhuis en woning. Beiden zijn nu van de protestantse gemeente en een Rijksmonument. Volgens het boekje Mystieke plekken in Noord-Holland-midden was dit al veel langer een heilige plek en stond er rond 910 een houten kerkje.

De navigatie stuurt mij door de weilanden naar Groet. Het wordt spannend als ik op een smal onverhard pad kom met diepe sporen en aan weerszijden sloten die een stuk lager liggen. Heel rustig rijdend gaat het allemaal goed en kom ik weer op het asfalt. In Groet parkeer ik bij het veldje naast de kerk. Wat een mooi schilderachtig plekje is dit!
Ik loop naar de Witte Huisjes en ga door de poort naar de kerk. De deur blijkt open te zijn, waarschijnlijk omdat de organist aan het oefenen is. Als ik binnen sta voelt het alsof ik een privéconcert heb en als de muziek is afgelopen geef ik hem applaus. Hoewel ik de organist niet zie zitten reageert hij wel met een bedankje. Door de muziek kan ik de energie van het kerkje echter moeilijk ‘pakken’ en loop naar buiten. Met de wichelroede vind ik kruisende energiebanen in de toren en in het midden van de kerk. Er zou volgens het boekje een leycentrum achter de kerk zijn, ter plaatse van het oude koor. Die vind ik inderdaad op de as van de kerk, zo’n 9 meter achter de muur. Hier is een aangename, heldere energie.

In het veldje naast de kerk staat een standbeeld van drie wasvrouwen. Ik vraag me af of die op de energielijn vanuit de kerk staat, maar de energie blijkt net langs een hoek van het beeld te gaan.

Oude Raadhuis in Schoorl

Het Oude Raadhuis werd in 1601 gebouwd en heeft tot 1901 dienst gedaan als zetel van de gemeentelijke raad en als rechtbank. In 1901 werd in het naastgelegen stuk bos een nieuw raadhuis gebouwd, dat slechts 60 jaar dienst zou doen. Het oude raadhuis werd in 1931 steen voor steen afgebroken en enkele meters verder weer opgebouwd om de Duinweg te verbreden.

Volgens het boek Leylijnen en leycentra in de lage landen zijn in de omgeving van Schoorl in de periode 1975-1988 nogal wat ufo’s gesignaleerd. Daardoor werd een sterk leycentrum verondersteld en de energielijnen wezen richting de Hervormde kerk, maar onderzoek wees uit dat de kern zich in het Oude Raadhuis bevond.

Als ik in Schoorl aankom blijkt de Duinweg opengebroken te zijn en verschillende graafmachines zijn er bezig. Ik parkeer daarom wat verder weg en loop er naartoe. Meteen zie ik een gebouw met ‘Raadhuis’ erop en ik denk dat dit het is. Er loopt inderdaad een energielijn door het gebouw en vlak langs de dikke boom naast de inrit. Ik voel niet echt een bijzondere krachtplaats en het ziet er nogal privé uit, dus ik loop verder naar de kerk. Naast alle werkzaamheden is er maar een smal stukje overgehouden voor voetgangers. Bij de kerk vind ik een kruising van energielijnen net achter de toren. Ik ga met mijn rug tegen de voordeur aanstaan en dat voelt heel relaxed. Dat ik hier iets verder van de wegwerkzaamheden af sta en wordt opgewarmd door een najaarszonnetje helpt ook mee.

Dan kijk ik nog eens op mijn kaart en zie dat het raadhuis dat ik gezien heb, niet het Oude Raadhuis is. Dat is namelijk het kleine gebouwtje hier naast de kerk, dus ga ik daar naartoe. Er blijkt ook een kruising in te zijn en ik probeer de energie te voelen, maar dat blijkt nogal lastig met de herrie en trillingen van de graafmachine die 5 meter voor me aan het werk is.
Samen met de kerk is het wel een interessante plek om nog eens terug te komen als het hier wat rustiger is.

Ik loop weer terug naar het centrum en ben onder de indruk van het 51 meter hoge klimduin dat zich hier bevindt. Het is net niet het hoogste duin van Nederland. Dat ligt iets verder in de Schoorlse Duinen. Natuurlijk loop ik even naar boven om van het uitzicht te genieten. Aan de zeekant zie ik helaas alleen bomen. Het nodigt uit om een rondwandeling te maken, maar ik wil graag verder naar Heiloo, dus daal ik weer af.

Heilooërbos

De naam Heiloo komt van ‘heilig bos’ en er zijn in en rond deze heilige plaats verschillende krachtplaatsen, zoals de Witte Kerk, de Runxputte en een heksenkring uit de IJzertijd (zie de kaart). Op de kaart heb ik ook de Kattenberg en de Preekstoel staan, die beiden in het bos van Heiloo liggen en daar wil ik nu naartoe.

Het oorspronkelijke bos werd in 1573 tijden het beleg van Alkmaar gekapt en in gebruik genomen voor Landbouw. Begin 18e eeuw werd het huidige bos aangeplant als onderdeel van landgoed Nijenburg. Het landhuis zelf werd aan de oostzijde van de Rijksweg gebouwd. In het bos, ten westen van de weg, ligt de Kattenberg, een opvallende heuvel met een grote, ruim 300 jaar oude linde erop. Archeologen vermoeden dat de heuvel kunstmatig is aangelegd in de middeleeuwen, maar de oorspronkelijke functie blijft een mysterie. De naam suggereert dat de heuvel wellicht ouder is. Katten worden vanouds aan de godin Freya, de  Germaanse godin van liefde, schoonheid, lust, strijd, lente, bloemen, magie en feeën, gerelateerd. Waarschijnlijk is de heuvel tijdens het graven van de waterpartijen rond het landhuis verhoogd met de vrijkomende grond. Tijdens een zomerstorm in 2023 is de linde zwaar beschadigd.

Volgens Pansophia.nl is er nog een bijzondere plek in het bos die bekend staat als de Preekstoel. Heiloo en het Heilooërbos liggen op een strandwal die ongeveer 4000 jaar geleden is gevormd. Bij de Preekstoel grensde de strandwal aan de lager liggende weilanden. Volgens een legende zou Willibrordus vanaf het Witte Kerkje naar deze plek gelopen zijn om zijn toehoorders op het lagergelegen gebied tot het christelijke geloof te bewegen, zijn bekeerlingen toe te spreken en zijn wonderen te verrichten. Deze plek was mogelijk al een oude, voorchristelijke cultusplaats, waar men goden en godinnen vereerde.

De Preekstoel zou bij de kruising zich bij de kruising van de Westerweg met de Kuillaan bevinden. Daar aangekomen parkeer ik bij de kwekerij in de zijstraat van de Westerweg. Ik ga op zoek naar de Preekstoel, maar zie niet echt een verhoging bij de kruising, dus loop ik verder door het bos naar de Kattenberg. Zo kom ik langs hele dikke bomen, de ene nog bijzonderder dan de andere. Ik zie gedraaide bomen en bomen met meerdere stammen, allemaal met heerlijke energie. Soms zijn de paden door alle afgevallen bladeren moeilijk te onderscheiden, maar omdat hier vooral beuken staan, waar onder de bomen weinig groeit, is er voldoende ruimte om weer op het pad terug te komen.

De Kattenberg ligt op een open plek in het bos en heeft twee gebogen stalen trappen naar de top. Ik loop er echter eerst met de wichelroede omheen en vind een groot aantal energielijnen die elkaar op de berg kruisen. Bovenop zie ik de beschadiging aan de boom, een groot deel is afgescheurd. Op het bankje ga ik zitten om te voelen. Ik voel de rust hier en de drukte van de vlakbij gelegen weg. Ik zie hoe mensen zich allemaal druk maken. Slow Down en ga jezelf voelen. Maak je niet druk en laat je niet van het voelen afleiden door sociale media etc. Vroeger waren veel mensen dichter bij hun gevoel omdat het leven minder snel en druk was. Niet alles was vroeger beter, maar het onthaasten en weer gaan voelen mogen we wel meer gaan omarmen. Wat een mooie plek is dit!

Ik wil een rondje lopen langs het landhuis, maar dat is afgesloten, dus loop ik langs de vijvers en steek dan de weg over naar de brede zichtlijn die vanuit het landhuis door het bos loopt. Deze heeft de naam ‘Rondeau’, een restant van de Franse parkaanleg, maar heet officieel ‘Westerlaan’. Ik lees op een bordje dat deze uniek is omdat het zo is aangelegd dat de zon op 21 juni precies aan het einde ondergaat. Dat moet een heel bijzonder gezicht zijn, want het is nu al indrukwekkend.

Ik loop de laan niet helemaal af, maar neem een zijpaadje om nog meer van het bos te kunnen zien. Ik kom weer regelmatig prachtige dikke bomen met veel vitale energie tegen. Na een rondje kom ik weer terug bij mijn startpunt en ga op zoek naar de Preekstoel. Ik zoek naar een verhoging, maar die is er vrijwel niet.
Als ik verder loop naar het oosten, langs de ijsbaan, zie ik een paadje naar links door het bos. Dat komt uiteindelijk uit bij een open plek met een grote boom. Ik zoek hier wat met mijn wichelroede en vind diverse energielijnen. Bij de boom ervaar ik vitale energie, echter niet anders dan ik bij al die andere mooie bomen heb gevoeld. Achter de boom zie ik dat de grond inderdaad naar beneden gaat, dus misschien was dit wel de Preekstoel aan de rand van de strandwal. Het maakt me niet uit, want het bos en de Kattenberg zijn al interessant genoeg om hier naartoe te gaan als je een krachtplaats wilt bezoeken.

Voldaan en helemaal opgeladen stap ik in de auto voor de lange rit naar huis.

Meer informatie

• Alle genoemde krachtplaatsen met de exacte coördinaten en een toelichting staan op de krachtplaatsen-kaart.
• De foto’s zijn van mij (Theo), tenzij anders vermeld.