Op een zonnige dag in de vroege lente bezoek ik diverse krachtplaatsen die nog op mijn wensenlijstje staan. Het brengt me naar Rhenen, Elst, Amerongen en Leersum en de krachtplaatsen zijn heel divers: grafmonumenten, grafheuvels, zwerfkeien, een monumentale boom en een toren.

Rhenen

Ik ben vaak naar de Grebbeberg gegaan, een heerlijke krachtplaats, maar bezocht nog nooit de krachtplaatsen in het nabijgelegen stadje, dus vandaag begin ik daar. Rhenen is een stad met een rijk verleden. In de Middeleeuwen was het een belangrijke stad met stadsrechten. Het lag strategisch in het uiterste zuidoosten van het bisdom Utrecht langs de Rijn en de grens met Gelre.
In de geschiedenis van Rhenen speelt de heilige Cunera een belangrijke rol. Cunera was een prinses uit Engeland die in 337 met een grote groep meisjes op bedevaart ging naar Rome. Op de terugweg werden de meisjes in Keulen overvallen door de Hunnen. Cunera overleefde het en werd gered door koning Radboud die haar onder zijn mantel meenam naar zijn kasteel in Rhenen.
Ze werd erg geliefd onder de bevolking omdat ze zich het lot van armen aantrok en overgebleven voedsel vanuit het kasteel aan de poort uitdeelde. Ook koning Radboud raakte zeer op Cunera gesteld en besloot zijn sleutels aan haar in beheer te geven. Koningin Aldegonde werd daardoor steeds jaloerser en toen de koning met zijn vrienden aan het jagen was, werd Cunera met haar eigen sjaal gewurgd door de koningin en haar hofdame. Ze begroeven Cunera in de paardenstal.
Toen de koning thuis kwam vertelde zijn vrouw dat de ouders van Cunera waren gekomen en Cunera hadden meegenomen. De paarden deden echter vreemd toen ze op stal werden gezet en zo werd het lichaam van de prinses gevonden.
Haar lichaam werd begraven bij de Cuneraheuvel. Die plek groeide uit tot een bedevaartsplaats en er werden diverse wonderen gerapporteerd. Drie eeuwen na haar overlijden werd ze heilig verklaard en bijgezet in de kerk van Rhenen.

Cuneraheuvel

Ik parkeer aan de rand van het historische centrum en loop naar de Cuneralaan. De heuvel ligt naast deze weg en iets hoger. Het is omheind met een houten hekwerk en er staan twaalf bomen die de twaalf apostelen symboliseren. Het geheel is een rijksmonument.

Op de heuvel voel ik een subtiele, zachte energie, een energie van berusting, overgave aan dat wat er is en controle loslaten. Ik had gelezen over wonderen die hier hadden plaatsgevonden en dat doet me denken aan mijn tremor, waar ik een groot deel van mijn leven last van had. Die is genezen doordat ik besloot het volledig te accepteren en me er volledig aan over te geven. Het was geen spontane genezing, maar het moment van acceptatie en overgave was wel onmiskenbaar het startpunt van het (langdurige) zelfhelingsproces. Sommigen zullen het misschien ook een wonder noemen.

In de verte zie ik de Curenatoren staan. De Curenakerk waar hij bijhoort, is uitgelijnd op deze heuvel. Ik verlaat de heuvel en loop naar de toren.

Curenatoren

De oorspronkelijke Cunerakerk was vóór de 11e eeuw gewijd aan Petrus. In de 11e eeuw werd ze gewijd aan Cunera en werd het centrum van de bedevaarten. Met de opbrengsten van de bedevaarten is de toren gefinancierd. De bouw duurde van 1492 tot 1531 en de toren is na de Domtoren (Utrecht) en de Lieve Vrouwetoren (Amersfoort) de hoogste kerktoren van de provincie Utrecht.

Ik kom van de achterkant en vind daar twee leylijnen: één door de as van de kerk en één langs de noordgevel. Terwijl ik langs de kerk loop wijs de wichelroede op een kruising bij het koor en in de toren. De toren is gesloten.
Bij de deuren vind ik een leylijn door de rechterdeur. Als ik die volg blijkt deze met een grote bocht naar het herdenkingskruis in het straatwerk te lopen en vervolgens door de lamp naast de voordeur van Koningshof nr. 1.

Ik had in het boek Leylijnen en Leycentra in de Lage Landen gelezen dat er een leycentrum zou zijn 4 meter noordwestelijk van de kerk, dus ik kijk aan die kant ook eens. Ik ga op de kruising van de lijn door de toren en die langs de gevel staan en voel een energie van loslaten, net als bij de voordeur van de toren.
Dan zie ik bij de gevel een opstapje en een informatiebord. Daarop staat dat aan de overkant van de straat ooit een nonnenklooster was en dat de nonnen via een ondergrondse gang naar de kerk liepen. Via het opstapje kun je in de trapgang kijken. De ondergrondse gang is in het straatwerk gemarkeerd. Ik ga op die gang staan en voel de energie die ik net voelde hier veel krachtiger. Heb ik dan een leylijn gemist, vraag ik me af en loop op allerlei manieren langs dit punt, maar vind niets anders dan de al bekende leylijn door de zijdeur van de toren. Geen kruising dus, maar wel voelbaar sterkere energie. Wonderlijk!

Zwerfsteen

Zo’n 400 meter verder naar het westen ligt, in een groenstrook naast een rotonde, een zwerfsteen. Deze blijkt oorspronkelijk uit Zweden te komen en is bij zandafgravingen gevonden bij landgoed Dikkenberg, ten noorden van Rhenen.
De energie van steen is authentiek, onbeïnvloedbaar en onverstoorbaar. Wat een mooie energie! Het doet me denken aan mijn indrukwekkende ervaring met een steen bij de Piscine Naturali di Bau Mela tijdens mijn energiereis door Sardinië. Op het bankje ernaast is de energie ook goed voelbaar en ik vraag me af of deze steen ook op een leylijn ligt. Hij blijkt zelfs op een kruising te liggen. Bijzonder dat zo’n steen hier neergelegd is en vervolgens twee energielijnen erdoorheen gaan. Ik kan me niet voorstellen dat ze zo’n kruising hebben uitgekozen om de steen op te leggen.
Ik vraag me af hoe ver die leylijnen dan nog meetbaar zijn en besluit de leylijn in de richting van het parkje te volgen. Tot mijn verwondering buigt de leylijn af en gaat bij het bushokje de weg over. De leylijnen voeden onze aarde met energie en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de verschuiving van zo’n grote brok van energie (de steen) invloed heeft op de leylijnen. Door verschuiving van de steen zoeken de leylijnen een nieuwe evenwichtstoestand, met als resultaat dat er één of twee leylijnen door de steen gaan lopen.

Amerongse Berg

Ik loop weer terug naar de auto, ga lekker lunchen langs de rivier en rij dan naar Elst. Op mijn kaart staan drie grafheuvels bij elkaar, net in het bos achter het dorp dat onderdeel uitmaakt van de boswachterij Amerongse Berg. Ik rij de Bosweg helemaal uit en parkeer waar ik niet meer verder kan.

Grafheuvels Galgenberg

De drie grafheuvels liggen aan het begin van het bos en zien er indrukwekkend uit. Doordat ze op een helling liggen lijken ze veel hoger en steken de toppen van de achterste grafheuvels boven de onderste uit.

Bij de eerste vind ik een linksdraaiende vortex met licht stijgende energie. Het voelt alsof in de energie alles stil staat. De tweede aan de rechterkant van het pad heeft een rechtsdraaiende vortex en voelt stevig en aardend. Dit geldt ook voor de derde en hoogste, hoewel ik de energie minder sterk ervaar.

Vervolgens loop ik het smalle paadje af tussen het dichtbegroeide bos. Ik ga ergens zitten om te kijken wat ik nu wil doen. Op de kaart zie ik een Eenzame Eik met een wonderlijk patroon eromheen, een cirkel met acht paden die vanuit de cirkel naar het middelpunt leiden, waar de eik staat. Dat wil ik natuurlijk wel even ervaren.

Eenzame Eik

Het pad naar de Eenzame Eik loopt kaarsrecht door een bomenlaan de berg op. In de verte zie ik dat de bomen langs het pad plaats maken voor iets wits. Wat zou dat zijn? Het blijken ook bomen, maar dan met een witgeschilderde stam. Ik vraag me af waarom dat zou zijn, want je ziet dat meestal alleen in mediterrane landen. Alle paden in de cirkel naar het middelpunt hebben dezelfde bomen met witte stammen. In het midden staat de Eenzame Eik, met een cirkel van banken eromheen.

Ik richt mijn aandacht op de energie van de boom en het eerste wat hij zegt is dat hij helemaal niet eenzaam is, dat is slechts een projectie van de mensen. Hij is authentiek, helemaal zichzelf en dirigent van zijn omgeving. Hij laat me weten: Ook al sta je niet op zo’n riante positie als ik, je kunt ook als dirigent van jouw leven eruit halen wat erin zit. Ik merk op dat alle bomen in de cirkel zich oriënteren op de Eik. De eik geeft als reactie: Ik laat me er niet door beïnvloeden, ik ben er primair voor mezelf en wat ik voor anderen kan doen, zal ik zeker doen, maar ik ben er niet primair voor om anderen te dienen. Je dient anderen het meest door helemaal jezelf te zijn.

Wat een wijze boom bedenk ik en vraag me af wat de energie hier doet, want hij staat net niet in het middelpunt van de grote cirkel. Ik loop met mijn wichelroede een rondje om de boom en merk dat hier een kruispunt ligt waar 16 leylijnen bij elkaar komen, door elk van de 8 paden en ook telkens ertussen. Het kruispunt ligt 5 meter naast de boom en als ik daar ga staan, voel ik een hele sterke vitaliserende energie. Wat een geweldig oplaadpunt is dit!

Als je een rondje hebt gelopen is het moeilijk om je weer te oriënteren, want alle paden lijken hetzelfde. Een stel dat aan komt lopen is zichtbaar de weg kwijt en ik help ze om het juiste pad te kiezen naar Amerongen. Ikzelf neem een ander pad in de richting van de top van de berg.

Vijfsprong op de top

De top van de Amerongse Berg is met 69 meter het hoogste punt van de provincie Utrecht. Op de top komen vijf bomenlanen samen en er staat een informatiezuil. Het valt me op dat er geen duidelijk middelpunt is waar de paden op uit komen. Met de wichelroede vind ik wel dat er door elk pad een leylijn loopt, maar kan niet vinden hoe die op de top verder gaat. Ik ga ongeveer in het midden staan en voel er een heel chaotische energie, alsof ik telkens een andere kant op wordt geduwd. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt.

Vanaf de top loop ik via een andere route weer terug. Dan valt mijn oog ineens op een meerstammige beuk. Die heb ik nog niet eerder gezien vandaag en ik check even of deze ook een leylijn markeert. Dat blijkt inderdaad zo te zijn en ik zie even verder nog een meerstammige boom. Die blijkt op dezelfde leylijn te staan. Verderop in het bos zie ik er nog een paar en jahoor, ze blijken allemaal op dezelfde leylijn te staan. Als ik bij de vijfde sta en verder kijk zie ik geen dubbelstammige bomen meer, maar wel een sterk gedraaide boom. Die markeert de zesde bijzondere boom op deze leylijn.
Het lijkt of ik dit wonderbaarlijke fenomeen steeds vaker tegenkom, want vorige week kwam ik ook al zes dubbelstammige berken op een leylijn tegen. Wat je aandacht geeft dat groeit zal ik maar zeggen.

Ik loop verder langs het Venster op de Betuwe, een uitzichtpunt over de Betuwe dat ontstaan is doordat op een groot perceel alle bomen zijn verwijderd om weer de situatie te herstellen zoals het historisch was. Ik zie in de verte zelfs de brug bij Zaltbommel, zo’n 30 km verder.

Leersum

Kei van Leersum

De Utrechtse Heuvelrug is een stuwwal, die ontstond tijdens de voorlaatste ijstijd, het Saalien. De gletsjers voerden toen stenen uit Scandinavië mee, waarna ze bleven liggen toen het ijs smolt. Zo hebben zes steden in Utrecht hun zwerfsteen gekregen: Amersfoort, Soest, Hilversum, Doorn, Rhenen en Leersum. Alleen de Leersumse Kei zou ooit voor verering zijn gebruikt. Hij bestaat uit een gneisachtig graniet. Gneisgraniet is miljoenen jaren geleden gevormd uit magma diep in de aardkorst onder hoge druk en bij hoge temperatuur. Daarbij zijn glinsterende suikerkorrelige kwartsdeeltjes ontstaan. De naam gneis is afgeleid van het Oudhoogduitse gneistan wat fonkelen betekent. Het gneisgesteente op Iona dat ik tijdens mijn energiereis door Schotland heb ervaren had een indrukwekkende energie. De Leersumse Kei lag oorspronkelijk op de plek waar nu het zwembad Bosbad is.

De kei blijkt weer op een kruising van leylijnen te liggen. Het kruispunt ligt aan de achterkant en als ik er ga staan gaat meteen mijn hart open. Wat een krachtige energie!
Bijzonder toch, al die krachtige energieën vandaag, of zou dat komen door de volle maan, met zelfs een maansverduistering vanmorgen, vraag ik me af.

Tombe van Nellesteyn

Aan de noordwestkant van Leersum staat de graftombe van Nellesteyn. Het is een Mausoleum en uitkijktoren voor de familie van Nellesteyn, woonachtig op kasteel Broekhuizen, die het in 1818 op het hoogste punt van de Donderberg lieten bouwen. Vandaar hadden ze uitzicht op hun landgoed en keken ze neer op de eronder gelegen begraafplaats, waar hun ondergeschikten werden begraven. Vlakbij ligt ook een grafheuvel, dus ik parkeer op een leuk rond parkeerplaatsje bij de Tombe. Het gebied erom heen is nogal kaal en van een informatiebord leer ik dat hier in in 2021 een valwind door het gebied raasde en grote schade aanrichtte. Het donderde dus op de Donderberg.

Ik loop naar de Tombe en zoek daar de leylijnen, maar vind in eerste instantie niets. Dan vind ik er een in de buurt, maar die lijkt de tombe te negeren en wijst wel in de richting van drie meerstammige bomen die in de verte staan. Ik vind het eigenlijk wel best dat dit niet echt een krachtplaats blijkt te zijn.

De grafheuvel zou volgens de kaart van Rijksmonumenten naast de begraafplaats liggen. Ik zie daar wel iets wat erop zou kunnen duiden, maar echt duidelijk is het niet. De energie is er ook wel iets anders, maar ik kan er moeilijk iets van maken. Het is ook wel mooi geweest voor vandaag en voldaan en vol verwondering over de ervaringen van vandaag loop ik terug naar de auto en rij naar huis.

Meer informatie:

• Cuneralegende
• Zwerfsteen van Rhenen – aardkundigewaarden.nl
• Leersumse Kei – Pansophia
• Leersumse Kei – aardkundigewaarden.nl