Met Splendid Travel maakte ik een mooie energiereis door Sardinië, een groen mediterraan paradijs met ruige landschappen, veel bergen, oude vulkanen, grotten, watervallen, prachtige kusten en fijne stranden. En het eiland heeft een uitzonderlijke prehistorische geschiedenis. De oudste resten van menselijke activiteit op het eiland zijn zo’n 400.000 jaar oud (Paleolithicum). Op onze reis richten we ons vooral op de restanten van de Ozieri-cultuur uit het neolithicum (6000-2800 v.Chr.). In de Ozieri-cultuur bouwde men Nuraghes, Necropolissen, Domus de Janas en zelfs een piramide. De Ozieri-cultuur legde de basis voor verdere culturele ontwikkelingen op Sardinië en ging over in de culturen van Monte Claro, Filigosa, Abealzu en de Nuraghische beschaving, waarna de Romeinen het overnamen.

Ik sta midden in de nacht op om tijdig op Schiphol te zijn voor de vroege vlucht naar Olbia. Gisteren had ik de wekker nog een half uur eerder gezet om wat meer marge te hebben voor alle handelingen op Schiphol. De wekker gaat echter niet af en ik wordt een half uur te laat wakker. Gelukkig gaat alles heel voorspoedig en ben ik ruim op tijd bij de gate.

We zijn met een groep van 17 mensen en halen in Olbia eerst de bus en twee auto’s op, waarna we vertrekken naar onze eerste krachtplaats.

Tomba di Giganti Coddu ‘Ecchju

Deze ‘Reuzen-tombe’ bestaat uit een langwerpige dolmen-achtige kamer van ruim 10 meter lang. Aan één uiteinde zijn hier verticale stenen platen tegenaan gezet die samen een halve cirkel vormen. De middelste plaat is zo’n drie meter hoog en heeft onderin een kleine opening naar de centrale kamer. Van boven gezien vormt het een stierenkop met hoorns. De langwerpige kamer zou vroeger bedekt zijn met aarde, tot het niveau van de verticale platen, maar dat is allemaal weggespoeld. Men noemt het reuzengraven omdat ze zo groot zijn en niet omdat er reuzen in begraven zouden zijn. Er zijn vele reuzengraven bewaard gebleven op Sardinië, waarvan dit één van de mooiste is.

Archeologen noemen het een graftombe, maar er zijn ook mensen die beweren dat het gebruikt werd voor rituelen, waarbij mensen na gebruik van psychedelica in de tombe verbleven om naar een andere dimensie te gaan en daar wat te leren over het leven op aarde.

We gaan hier de eerste keer verbinding maken met de energie en wat me bij het gronden opvalt is dat de energie van de aarde hier veel lichter is dan ik gewend ben. Bij de tombe zelf voel ik heel veel eerbied voor het leven en overgave aan het leven. Het is wat het is, geniet ervan zolang het er is en als dat niet meer kan, koester dan eerbiedig wat er was.

Olivastri millenari di Luras

In de gemeente Luras, bij het Lago di Liscia staan enkele eeuwenoude olijfbomen. De oudste is 4.000 jaar oud en wordt daarmee beschouwd als de oudste olijfboom van Europa. In 1991 is de boom officieel uitgeroepen tot natuurmonument. Op de site wordt deze vergezeld van een 500 en een 2.500 jaar oud exemplaar.

De energie van de boom is heel indrukwekkend. Hij is zeer authentiek en besteed geen enkele energie en aandacht aan alles wat er in de omgeving gebeurt, echt helemaal niets. Hij laat alles om zich heen zijn zoals het is en is alleen bezig met zichzelf Zijn. Zo verspilt hij geen enkele energie.

Laat alles helemaal zijn zoals het is, dat scheelt emotie en energie, die je beter voor jezelf kunt gebruiken. Wees niet reactief naar de omgeving, helemaal niet! Wees alleen helemaal jezelf en ga Zijn, zonder uitzondering.
Dat is zijn boodschap aan mij. Ik vraag me echter af hoe je dan omgaat met veranderingen in de omgeving. Daar moet je toch wel aandacht aan besteden? Dan ga je gewoon in die nieuwe omstandigheden weer helemaal jezelf Zijn, zonder je met die omstandigheden zelf bezig te houden.

Ik ben onder de indruk en moet denken aan de 1.700 jaar oude olijfboom die ik in de buurt van Assisi tegenkwam. Die had vergelijkbare wijsheid, maar deze voelde toch nog aanzienlijk diepgaander.

We rijden verder naar Alghero, waar we de komende drie nachten overnachten.

Monte d’Accoddi

Tussen Sassari en de havenstad Porto Torros ligt een bijzondere piramide uit de Ozieri-cultuur of nog eerder. Het is een van de meest intrigerende en mysterieuze bezienswaardigheden op het eiland.

Monte d’Accoddi bestaat uit een kunstmatige heuvel van ongeveer 5 meter hoog en heeft de vorm van een getrapte piramide. Via een geleidelijke oprit met aan het eind een trap bereik je de het brede platform bovenop. Langs deze oprit staan links een menhir en rechts een dolmen. Aan het begin ligt een heilige ronde steen, die men ook wel omphalos noemt, naar de steen die het centrum van de wereld markeert in Delphi. De piramide is omgeven door de restanten van prehistorische woningen, inclusief de hut van de tovenaar die zo wordt genoemd vanwege de runderhoorn en schelpen die die men er vond. Ook staan hier stenen met een inscriptie.

De plek diende waarschijnlijk als een heilige plaats voor religieuze ceremonies of rituelen. Uit opgravingen op de site blijkt dat Monte d’Accoddi een belangrijk centrum was in de prehistorische periode met een rijke cultuur.

We beginnen op de locatie met een meditatie onder de bomen. Het thema is ‘door een poort gaan’. Dat past voor mij mooi, want ik ben de afgelopen maanden door een poort naar een nieuwe levensfase aan het bewegen. Het blijkt dat hier een hele sterke energie is. De inzichten rollen bij me binnen. Daarna lopen we via de oprit naar boven. Het voelt voor mij alsof de energie heel krachtig rond de piramide stroomt, zoals de wind rond het centrum van een orkaan. Een orkaan die alle oude energie wegvaagt en transformeert.
In de kern lijkt er een sterke verbinding met de kosmos te zijn. Naar boven lopend voelt het alsof ik die orkaan binnen stap en bij de staande steen (links) voelt het als een point of no return. Bij de trap zit ik in het oog van de storm en krijg ik een laatste keuze of ik echt wil transformeren. Mijn antwoord is ja en ik loop door. Bovenop voel ik heel veel rust, een sterke verbondenheid tussen aarde en kosmos en een nieuw perspectief. Ik blijf hier een tijdje zitten en krijg heldere inzichten over wat in mijn nieuwe levensfase belangrijk is en waarom.

Teruglopend naar beneden is het alsof alle energie van tijdens de opgang zich opent en ik met een nieuwe bewustzijn afdaal naar de wereld.

Wat een indrukwekkende ervaring! De tweede dag pas en nu al zoveel inzichten.

Ik loop nog rond de piramide en ga kijken en voelen wat daar te vinden is. Het meest indrukwekkend vind ik de ronde steen aan het begin. Ik voel hier een hele sterke aantrekkingskracht, mijn hart gaat open en ik wil hem knuffelen, ik wil er in. Het voelt als een portaal naar eenheid met het universum. Ik weet niet dat de steen omphalos genoemd wordt en noem hem spontaan moedersteen.

Olifantenrots en waterval

Na de lunch rijden we naar de Roccia dell’Elefant, een rots in de vorm van een olifant, die vlak naast de weg staat. Een bijzondere verschijning. In de rots zijn holen uitgehouwen en als je daar in zit krijg je een bijzondere akoestiek. Er is echter geen heldere energie waar te nemen, dus het blijft een korte tussenstop.

We rijden door naar Sedini, maar omdat er een wegafsluiting is stuurt onze routeplanner ons via een onverharde weg. Op een gegeven moment worden de losse stenen en steile weg echter te gortig en besluiten we terug te gaan en zelf een fatsoenlijke route te bedenken. Zo komen we alsnog de Cascata Pilchina di li Caaddaggi (cascata=waterval, pilchina=waterpoel) die in een gebied ligt met veel grotten. Met een kort, maar steil en slecht gemarkeerd paadje door het bos dalen we vanaf de weg af naar de rivier en vinden daar de waterval. Het is een prachtige plek, waar we samen een energieoefening doen.

De energie voelt hier als loslaten, schoonspoelen en zuiveren. Het water voedt, vormt, speelt, creëert en maakt geluid. Het resultaat is een magische omgeving. Je hebt in je leven dus eigenlijk geen bijzondere ingrediënten nodig. De combinatie en integratie maakt het magisch en interessant!

Ik loop van de waterval iets terug (naar waar de foto is gemaakt) omdat ik dacht dat de energie daar krachtiger was en ja hoor, ik voel me hier volledig verbonden met het hele universum.

Grotta di Nettuno

Vandaag rijden we naar de Grot van Neptunus, die zo werd genoemd omdat deze oorspronkelijk alleen per boot bereikbaar was. Inmiddels is er ook een wandelpad met trappen langs de rotsen aangelegd om het vanaf de weg te bereiken. Met 653 treden kom je uiteindelijk beneden bij de grot aan.

De grot is gevormd door eeuwenlange erosie van de kliffen door de zee en biedt een adembenemend schouwspel van stalagmieten, stalactieten en kristalhelder water. De grot bestaat uit verschillende kamers, zalen en zelfs een ondergronds meer dat door het stilstaande water prachtige de kalkstenen structuren reflecteert.

We dalen af via de trappen en worden bij de ingang van de grot samengevoegd met alle toeristen van een boot, waardoor een enorme groep mensen ontstaat. De gids gaat voorop en geeft in haar microfoon een toelichting en omdat die door alle luidsprekers in de grot wordt uitgezonden is het nooit echt rustig om even te concentreren op de energie van de grot. Als aan het eind de gids is uitgesproken en de meeste mensen weer op de terugweg zijn wordt dat makkelijker en voel ik de oerenergie die heel rustig aan voelt. Doe rustig aan, neem de tijd. Bij jullie moet altijd alles snel, naar sommige dingen hebben tijd nodig om tot iets moois te worden. Neem je tijd!
Een mooie boodschap voor mij. Als iemand uit de groep vertelt over de zeemeerminnen en trollen hier, richt ik mijn aandacht hierop en neem ze ook waar. Ze zijn heel vrolijk.

View this post on Instagram

A post shared by Theo Buijsrogge (@tbuijsro)

Nuraghe Palmavera

Niet iedereen heeft door de drukte de energie goed kunnen pakken, dus gaan we bij het eerste strandje even een energieoefening doen. Vervolgens is er gelegenheid om even te zwemmen in het heerlijk heldere en koele water. Zalig!

Vervolgens rijden we door naar Alghero, een leuke stad met een middeleeuws centrum en een grote jachthaven. Na een heerlijke lunch in een authentiek Focaccia-restaurant rijden we weer iets terug naar de Nuraghe Palmavera.
Dit is een van de vele nuraghi, prehistorische torens, die kenmerkend zijn voor het eiland. Nuraghi waren versterkte structuren die werden gebouwd door de Nuraghische beschaving, die bloeide op Sardinië tussen de 18e en 9e eeuw v.Chr.

Nuraghe Palmavera is een goed bewaard gebleven voorbeeld van een complex van nuraghi, omringd door een nederzetting. Het bestaat uit een centrale toren, de mastio, omgeven door verschillende secundaire torens en overblijfselen van hutten en muren. Het complex wordt omgeven door een verdedigingsmuur.

We gaan energie stromen bij een grote stenen cirkel met in het midden een steen in de vorm van een mini toren. Deze ruimte staat bekend als de ‘meeting hut’ of ‘hut van de vergadering’. Hier werden waarschijnlijk belangrijke beslissingen genomen en het werd gebruikt voor sociale bijeenkomsten en religieuze of rituele activiteiten.

Ik voel hier een sterkte verbinding met de kosmos, alsof het een essentiële verbinding voor de mensen hier was, zoals elektra, water en internet bij ons nu. Het voelt alsof men hier bijeen kwam om inzichten uit het universum te tanken.

^{Het complex van Nuraghe Palmavera bestaat uit een centrale toren met secundaire torens eromheen en omringd door een nederzetting. (foto: Theo Buijsrogge)}

Kerken in het oude Alghero

Na de Nuraghe rijden we weer naar Alghero en lopen daar de charmante oude Middeleeuwse stad in, die omheind wordt door een stadsmuur.

In het hart van de oude stad zoeken we de Chiesa di San Francesco. Deze kerk met klooster ziet er aan de buitenkant vrij sober uit. Binnengekomen voelt het vrij aangenaam, maar rond het altaar neem ik toch een vrij mysterieuze energie waar die ik niet helemaal kan thuisbrengen. Achter het altaar is een wand met drie grote marmeren standbeelden: de Madonna tussen de heiligen Franciscus van Assisi en Antonius van Padua.
Daar achter bevindt zich het orgel met een bank ervoor en hier lokaliseer ik met een wichelroede het kruispunt van twee leylijnen. Hier voel ik de energie van Franciscus, ik voel me geaard en verbonden met de natuur en alles. Het geeft een geluksgevoel. Het voelt alsof deze zuivere energie door de priesters met de wand met de standbeelden afgeschermd wordt van het publiek. Deze kregen geen toegang tot de oorspronkelijke zuivere energie, maar een door de priesters aangepaste interpretatie ervan.

Als ik vervolgens over de binnenplaats van het klooster loop voelt het bevrijdend. De energie in de kerk was dus niet zo aangenaam als het oorspronkelijk leek. Later zal ik van anderen horen dat ze ook heel verschillende ervaringen hadden in de kerk.

Omdat ik moet wachten op iemand die nog bezig is in de kerk, loop ik de straat een stukje uit en zie ineens nog een kerk, gewijd aan de aartsengel Michaël. Door mijn boek over de Michael-Apollo-lijn heeft dit extra mijn aandacht. Ik loop naar binnen en wordt verrast door de beelden van Michaël in vol ornaat en vooral de aangename energie. Het voelt hier licht, vrolijk en vrij!

^{De Chiesa San Francesco (met de drie standbeelden achter het altaar), de binnenplaats van het klooster en de Chiesa di San Michele Arcangelo (foto’s: Theo Buijsrogge)}

Necropoli Sant’Andrea Priu

Na drie nachten in Alghero rijden we na het ontbijt naar het zuiden en onze eerste stop is bij de Necropolis Sant Andrea Priu in de buurt van het stadje Bonorva.

De Necropolis ligt in een rotswand aan de zuidkant van de vruchtbare vlakte van Santa Lucia en bestaat uit 20 grotten die men Domus de janas noemt. In het Sardinisch betekent dit ‘huis van de feeën’ of ‘huis van de heksen’. De grootste, de Tomba del Capo (tombe van het stamhoofd) is met zijn achttien kamers een van de grootste hypogeïsche graven van het Middellandse zeegebied. Deze is in de middeleeuwen omgebouwd tot een rotskerk en versierd met fresco’s die voor een deel nog zichtbaar zijn. Boven op de rotswand staat nog een bijzondere rotsformatie die bekend staat als de Heilige Stier.

De hele Necropolis voelt als een heilige plek en in de Tomba del Capo voel ik veel eerbied voor de doden en hun laatste reis naar het hiernamaals. In de achterste grote kamer is een kanaal naar boven en dat voelt als een kanaal om ze te begeleiden naar de hemel.

De Domus de Janas ernaast heeft een plafond dat eruit ziet alsof het een houten dak is met een balk in het midden en schuine kanten aan weerszijde. Hij wordt daarom de Hut Tomb genoemd. Als we hier kort het mantra Ohm zingen om de akoestiek te testen stijgt de energie enorm en ontstaan een helende ruimte.

Dan loop ik naar boven, naar de Heilige Stier. Deze voelt heel krachtig. Krachtig zijn betekent helemaal jezelf zijn, niet wat de maatschappij als krachtig ziet, is zijn boodschap. Ik vraag waarom deze hier staat en krijg als antwoord: Om mensen te laten herinneren wie ze werkelijk zijn: iemand die zijn natuurlijke eigenschappen laat stromen zonder reactief te zijn naar de omgeving.

Wat een mooie plek. Ook het uitzicht is er geweldig.

_{De Necropoli Sant’Andrea Priu ligt in een prachtige omgeving (foto’s: Theo Buijsrogge en Neline van Dam (Heilige Stier))}

Pozzo Santa Cristina

De volgende stop is Pozzo Santa Cristina. Pozzo betekent put in het Italiaans en de Pozzo di Santa Cristina is een put die dateert uit de Nuraghische periode in Sardinië. Het is een opmerkelijke constructie vanwege zijn grootte en vormgeving. De put is ongeveer 20 meter diep en heeft een diameter van 6,7 meter. Bijzonder is de aanwezigheid van een trap die in een trapeziumvormige ruimte naar beneden leidt naar een waterbekken op het onderste niveau van de put. De trap bestaat uit 24 treden, uitgehouwen in de rotsen, en leidt naar een platform waar een bronzen beeldje van een Nuragische godin, waarschijnlijk de godin van water, werd gevonden.

Het heiligdom van Santa Cristina werd vermoedelijk gebruikt voor religieuze rituelen en was mogelijk ook een plaats van observatie en astronomische analyse. Elke 18,6 jaar, tijdens de maanwende (Lunistice), weerspiegelt de maan door het gat boven de put op het water in de put, waardoor deze wordt verlicht. 
En tijdens de equinoxen vallen de zonnestralen ’s middags rechtstreeks in de trappen van de put en verlichten het water.

Op het terrein staat zo’n 300 meter verder, in een magisch bos een Nuraghische nederzetting, bestaande uit een enkele toren en een langgerekte hut. Van de rest van de nederzetting resteert slecht enkele stenen.

In het midden van het terrein zijn in de middeleeuwen een kerkje en enkele bijgebouwen toegevoegd.

We gaan als eerste energie stromen in een stenen cirkel bij de bron. De stenen zijn rondom gevorm als een bank waardoor iedereen, als hij/zij zit, gericht is naar het centrum. Ook hier voel ik weer een sterke verbinding tussen kosmos en aarde in het midden. Het voelt alsof men hier vanaf de bank toezichthouder was om van die verbinding te leren.

De put zelf voelt als een bron van vertrouwen. Als ik naar beneden loop wordt de energie sterker en onderaan voelt het als een bubbelende bron van levensenergie. Wow!

Ik loop terug naar de entree van het terrein en bezoek hier de christelijke kerk. Binnen voelt het heel ontspannen. Hier mag je alles even loslaten. Niets moet, laat uit jezelf komen wat je wilt doen.

Achter de gebouwen rond de kerk begint een magisch bos en ik bezoek de toren die tussen de bomen staat. Op en in de toren voel ik de veiligheid van samen zijn en hoe je door die veiligheid jezelf krachtig kan voelen. Bij terugkomst in de groep hoor ik dat verschillende mensen het er ook erg onaangenaam vonden voelen en daarom niet naar binnen wilden. Weer een mooie illustratie hoe individueel de gevoelservaring kan zijn.

_{Pozzo Santa Cristina bestaat uit de Heilige Put, de Santa Cristina kerk en een Nuraghische nederzetting (foto’s: www.pozzosantacristina.com (luchtfoto) en Theo Buijsrogge)}

We rijden door naar Cabras, waar we twee nachten zullen blijven.

Tharros

Na het ontbijt rijden we naar het vlakbij gelegen Tharros. Dit is een oude archeologische site op een landtong ten westen van Cabras. Tharros is gesticht door de Feniciërs in de 8e eeuw v.Chr. en groeide later uit tot een belangrijke Punische en Romeinse nederzetting. Voor de Feniciërs waren hier al Nuraghische nederzettingen, maar door de zeespiegelrijzing rond 1200 v.Chr. zijn die grotendeels onder water verdwenen.

We beginnen bij de toren op het hoogste punt met een energieoefening, waarna we de toren beklimmen om van het geweldige uitzicht te genieten.

Daarna gaan we naar de belangrijkste tempel, gemarkeerd met nr. 5, in de oude stad. Het voelt hier vruchtbaar en simpel en ik voel hoe nieuw leven ontstaat vanuit de ongestoorde leegte. Laat al het oude los om die leegte te laten ontstaan.
Hierna gaat iedereen op eigen gelegenheid de site verkennen.

Bij mij roept de heuvel aan het eind van de landtong. Eerst alleen even door de oude stad. Bij een bordje met nr. 9 zou een tempel hebben gestaan, maar ik zie er niets van. De energie is wel goed voelbaar en nodigt me uit om helemaal mezelf te zijn, helemaal niets van anderen aan te trekken. Doe eens lekker gek, leef je helemaal uit! Ik voel me vrolijk en blij.

Als ik naar de heuvel in de verte loop zie ik onweerswolken en zwarte luchten aan de andere kant van de baai. Opschieten dus. Omhooglopend kom ik een bord tegen waarop staat dat hier een Necropolis is. deze is echter gesloten i.v.m. instortingsgevaar. Ik loop daarom verder en zie even later dat het hele hekwerk is platgetrapt. Dan wil ik ook wel even kijken wat daar achter te zien is. Ik zie een rechthoekig graf dat in de rotsen is uitgehouwen met aan een kant een steile trap en aan de andere kant een soort raam waardoor je de diepte in kunt kijken. In de diepte, bij het water zie ik delen van deze rots met nog meer van deze graven. Waarschijnlijk hebben de graven de rots verzwakt en is een deel ingestort.

Nadat ik foto’s en een video heb gemaakt ga ik even in alle rust de energie voelen. Die is geweldig! Ik voel weer eerbied voor de doden en het leven dat ze geleefd hebben. Het gaat niet om wat je gedaan hebt, maar dat je het gevoel hebt gehad midden in het leven te staan.
Ik vraag wat belangrijk is in mijn nieuwe levensfase en krijg heldere antwoorden.

Ik loop verder, maar mooier wordt het niet. Wel geniet ik van de heerlijke geur van venkel en andere kruiden. De zwarte lucht komt inmiddels wel heel dichtbij en ik besluit snel terug te lopen. Ik voel enkele druppels, maar uiteindelijk blijft het toch droog.

Na een lunch in de bar naast het ticketloket gaan we terug naar de auto’s en rijden een heel klein stukje naar de Chiesa di San Giovanni di Sinis. Deze kerk, gewijd aan Johannes de Doper, dateert uit de vroege middeleeuwen en werd gebouwd op de ruïnes van een oude Romeinse nederzetting. Het is daardoor een van de oudste kerken op het eiland. De ouderdom is binnen goed te zien en de stenen zijn aan de binnenkant groen uitgeslagen wat een heel bijzondere sfeer geeft.
Ik voel hier een onuitputtelijke bron van leven, blijdschap, enthousiasme en creatie. leef, Leef, LEEF! roept de energie.

View this post on Instagram

A post shared by Theo Buijsrogge (@tbuijsro)

Reuzen

Er zijn diverse verhalen over reuzen op Sardinië en in de buurt zijn er beelden van reuzen opgegraven. We rijden daarom naar die plek: Sito Archeologico Monte Prama. Het is een veld waar verder niets te zien is. We willen kijken of de energie iets prijs geeft, maar het dreigt te gaan onweren, dus blijven we in de auto’s en proberen van daaruit wat te voelen. Ik kom er niet echt bij en heb alleen het gevoel dat de reuzen in vrede naast de lokale bevolking leefde. Terwijl we naar het Museo Civico Giovanni Marongiuin, het museum met de reuzenbeelden in Cabras, rijden wisselen we onze indrukken uit.

Vanwege een stortbui parkeren we de auto’s zo dicht mogelijk bij de ingang van het museum en rennen naar binnen. In het museum vinden we de hele archeologische geschiedenis van de streek, inclusief de gevonden reuzenbeelden. De beelden stellen boxers, boogschutters en krijgers voor. Ze zijn gemaakt van lokale zandsteen en variëren in hoogte van ongeveer twee tot tweeëneenhalve meter. De oorsprong en betekenis van de reuzen van Mont’e Prama zijn nog steeds onderwerp van debat onder wetenschappers.

Spiaggia di Is Arutas

De volgende dag vertrekken we weer uit Cabras, en rijden dwars door het eiland naar de oostkust. Maar er is nog een bijzonderheid die we eerst willen ervaren. Met een klein groepje gaan we voor dag en douw naar het Spiaggia di Is Arutas, een uniek strand. Het strand bestaat hier uit fijn, wit kwartszand dat bestaat uit kleine ronde korrels. Deze korrels hebben verschillende tinten, variërend van wit tot lichtroze, en geven het strand een bijna parelmoerachtig uiterlijk. Vanwege deze kenmerken staat Is Arutas ook wel bekend als “het strand van de rijstkorrels” of “het strand van de kwartskorrels”.

Het blijkt inderdaad heel bijzonder en als ik even stilsta om me af te stemmen en vraag: Hoe kan dit? krijg ik als antwoord: Als je je op je kern concentreert wordt je ook zo mooi. Grappig en heel waar!

Als we terugkomen zijn we op tijd voor het ontbijt met de rest van de groep.

Madonna Nero

Na het ontbijt rijden we naar de Mont’ Arci, een uitgedoofde vulkaan. We parkeren bij een prachtig en magisch bos met pijnbomen en kurkeiken. Op de grond zijn hier veel stenen van obsidiaan te vinden, een natuurlijk gevormd vulkanisch glas dat ontstaat wanneer lava zeer snel afkoelt. Het wordt al eeuwenlang gebruikt vanwege zijn bijzondere eigenschappen. Het is een sterk inzicht gevende en reinigende steen en stimuleert persoonlijke ontwikkeling door (zelf)inzicht en het opruimen van bagage uit het verleden.

We lopen een klein stukje naar een kapelletje met een zwarte madonna (madonna nero) en gaan daar de energie van het gebied ervaren. Het voelt voor mij heel stil, als een Tibetaanse bowl die steeds stiller wordt, of als een meer dat na beroering steeds stiller en stiller wordt. Die energie werkt helend en laat de ego aspecten in mezelf steeds stiller worden, waardoor ik kan ervaren wat mijn echte, zuivere energie is. Heerlijk!

Hierna loop ik rond in het gebied en verzamel diverse obsidiaan stenen. Mijn intentie was om een steen in de vorm van een hart te vinden en dat lukt ook, maar hij is te groot en niet van obsidiaan, dus ik leg hem bij de madonna. Dan wijst iemand me op een magisch bosje rechts van de de kapel, achter de droge bedding van een beek. Ik loop er naar toe en ervaar inderdaad een hele krachtige levensenergie en vele natuurwezens. Met al dat mos op de bomen en stenen doet deze plek me denken aan Wistman’s Wood in Devon, Engeland. Fijn om deze plek nog even te hebben ervaren voordat we verder rijden.

^{Links van het kapelletje met de zwarte madonna zie je een geoogste kurkeik. De kurk groeit vervolgens gewoon weer terug. Rechts van het kapelletje ligt een magisch bos met krachtige levensenergie (foto’s: Theo Buijsrogge)}

Genna Salixi

Als we aankomen bij de Necropolis van Genna Salixi stortregent het en daarom gebruiken we onze meegebrachte lunch in de auto’s op de parkeerplaats. Na de lunch is het droog en lopen we naar de Necropolis. Deze bestaat uit 14 domus de janas en wordt beschouwd als een van de mooiste van Sardinië vanwege de bijzondere vormgeving. De grotten zijn uitgehouwen in een glooiende rots die door de regen spekglad is geworden. Ik glij al snel 1,5 meter naar beneden, gelukkig zonder ernstige gevolgen. Dat maakt me extra alert bij het bezoeken van de grote serie grotten aan de andere kant van het riviertje.

Bij de eerste voel ik een heerlijke, beschermende energie als in een baarmoeder of buidel van een buideldier. De tweede voelt als een onbevangen kind dat vanuit een beschermende omgeving de buitenwereld kan ontdekken. Bij de derde is het net of de energie me stimuleert om naar buiten te gaan en de wereld te ontdekken. Het lijkt wel de levenscyclus van een mens denk ik en sla de vierde over. Te gevaarlijk in deze omstandigheden en met mijn schoeisel.
De vijfde voelt als volwassenheid en ik voel hoe je, als je een veilige start hebt gehad zoals in voorgaande grotten, als volwassene helemaal in je kracht staat en zelfverzekerd bent. De zesde staat voor ouderdom en terugtrekken naar binnen. Kruipend ga ik naar de achterste kamer, helemaal in de rots en merk hoe het geluid resoneert als een klankkast. Ik voel hoe je in deze fase met plezier en voldoening terug kunt kijken op het leven.
Ik bedenk dat de volgende dan wel iets met de dood te maken zal hebben, maar tot mijn verrassing ervaar ik hier de fase van opgestegen ziel, opgenomen in de eenheid en onvoorwaardelijke liefde en van daaruit terugkijkend op het leven.
In de verte zie ik nog drie grotten, maar ik durf het niet aan om er naartoe te gaan. Van afstand voelt het er hemels.

Weer terug bij de groep merk ik dat iedereen iets ervaren heeft wat te maken heeft met de levenscyclus van de mens. Onderzoekers zouden over deze plek hebben geschreven dat er rituelen plaats vonden rond de vrouwelijke cyclus, van meisje tot vrouw.

Door de groene bergen rijden we naar Orosei, waar we de laatste drie nachten zullen verblijven.

Cala Luna

Na een rit van 40 minuten door de bergen met héél veel bochten komen we aan in de haven van Cala Gonone. Daar stappen we op de boot die ons langs de kunst naar de Grotta del Bue Marino en het strand Cala Luna brengt. Omdat de verlichting in de grot defect is laat men de toeristen hier niet aan wal en vaart verder. Voor ons niet zo’n probleem, want het strand geeft meer gelegenheid om met onze groep een energieoefening te doen. We krijgen precies wat we nodig hebben. Na het energie stromen gaat iedereen op eigen gelegenheid de omgeving verkennen of gewoon lekker zonnen en/of zwemmen.

Ik hoorde op de boot mensen praten over de prachtige kloof waardoorheen de rivier op het strand uit komt. Na een kilometer zou je een prachtige inham in de rotsen kunnen zien. Het strand is afgeladen vol met toeristen, maar als ik het pad naar de kloof volg, door de prachtige bomen die vol in bloei staan wordt het al snel heerlijk rustig. En lekker koel door de schaduw. Het pad wordt steeds kleiner en de ruimte onder de bomen steeds lager. Ik zie enkele koeienflaters, dus misschien is dit wel een koeienpaadje en ik besluit terug te gaan.
Dan ontdek ik dat je gewoon door de droge rivierbedding kunt lopen, die op veel plaatsen wel 20 meter breed is. Zo volg ik de bocht in de kloof en zie de enorme inham in de hoge rotsen. Ik hoor aan een koeienbel dat er een koe rond loopt, maar ik zie haar niet. Onder een boom, midden in de rivierbedding ga ik even zitten en geniet van de rust, de stilte en helemaal tevreden met mezelf en mijn omgeving zijn.

Teruglopend naar het strand vind ik weer een prachtige granieten steen in de vorm van een hart. Bij het strand besluit ik dat hij toch te groot is om mee te nemen en laat hem achter. Het koele water roept me en ik neem een heerlijke verfrissende duik voordat we weer op de boot moeten en terugvaren.

Tomba dei Giganti S’Ena’e Thomes

We lunchen aan de haven en rijden door de bergen naar de Tomba dei Giganti S’Ena’e Thomes. Dit is het belangrijkste Nuraghische grafmonument op het eiland. Qua vorm lijkt het sterk op de Tomba di Giganti die we de eerste dag bezochten.

In de energie voel ik hier ook weer veel eerbied voor de doden. Met verschillende mensen in de groep kijken we met de wichelroede waar hier energiebanen lopen. Er blijkt er één in lengterichting door de tombe te lopen. Deze kruist verschillende banen (of misschien één hele brede) in de cirkel vóór de tombe. De meeste energie is geconcentreerd in deze cirkel. Het voelt alsof hier rituelen werden gehouden.
Ik kijk of ik door het gaatje naar binnen kan kruipen en dat lukt niet omdat er direct achter het gat een vernauwing is door twee stenen aan weerszijde. Het voelt ook meer als een doorgeefluik van de rituele plek naar de mensen in de tombe. Die zouden dan achterin de tombe komen door een dakplaat op te lichten. Verrassend genoeg is dat ook wat ik zie op het plaatje van het informatiebord dat bij de parkeerplaats staat. Het blijft toch nog grotendeels een mysterie.

Piscine Naturali di Bau Mela

Alweer de laatste volle dag in Sardinië rijden we naar de Piscine Naturali di Bau Mela. Hier stroomt een rivier door de rotsen en bossen en creëert in de bocht een natuurlijk zwembad (piscine naturali). De rivierbedding bestaat uit grote keien waar het water tussendoor stroomt. Dat alles vorm een heel indrukwekkend gezicht.

Hoog boven de rivier zoeken we allemaal een rots om samen een energieoefening te doen. Ik ervaar dat ik na deze reis een stap zet in een nieuwe fase van mijn leven. Die voelt licht, zonnig, vrij en makkelijk begaanbaar. In detail lijkt het toch wat minder doordringbaar. Als in me er aan overgeef dat ik geen doel hoef na te streven, ontstaat een opening. Mijn doel is geen bestemming, maar het leven ervaren en zoveel mogelijk ervaringen verzamelen in mijn rugzak. Verlaag je tempo en geniet van de reis en niet van een bestemming of doel. Wees eens de steen, die alleen maar bezig is met Zijn.

Dat was een bijzondere ingeving, want vervolgens vraagt Tjeerd die ons begeleid om eens een steen in de omgeving te zoeken en daar een half uur alleen maar te voelen. Ik zoek een mooie rots uit en verbind me volledig met te steen, ik voel me één met de steen. De steen is heel levendig. Zijn energie voelt heel vrij ondanks dat zijn vorm dat niet lijkt. Hij is alleen bezig met Zijn en met ervaren. Zon, regen, seizoenen, temperaturen, mos, begroeiing. De steen voelt zich heel erg verbonden. Ik ben onder de indruk van deze ervaring. Ik had wel gelezen dat alles bewustzijn heeft, zelfs aarde en stenen, maar had dat nooit zo sterk zelf ervaren.

Vervolgens richt ik mijn aandacht op de dichtstbijzijnde boom en ervaar hoe druk die is met wortelen, vocht opzuigen, groeien, zon opvangen en omzetten. Van boom naar dier en mens wordt het organisme steeds complexer. Ik zie hoe het denken in de mens zorgt voor oordelen en een gevoel van afgescheidenheid.

Na deze indrukwekkende ervaring ga ik op pad om de prachtige omgeving te verkennen en mooie foto’s en video’s te maken. Gelukkig heb ik waterschoentjes bij me waardoor ik deels door het water en deels over de rotsen naar de andere kant kan. Vanaf de rots in de binnenbocht van de rivier zie ik een makkelijke route terug en zonder door het water te gaan ben ik bijna bij de overkant. De waterschoenen hebben voldoende grip echter tussen mijn voet en de binnenkant van de schoen is het heel glad en ik glij ineens uit een schoen. De schade lijkt beperkt tot enkele blauwe plekken op hand en bekken.

View this post on Instagram

A post shared by Theo Buijsrogge (@tbuijsro)

Blue zone

We willen graag lunchen in Villagrande Strisaili, maar omdat we geen mobiel bereik hebben kiezen we per ongeluk de verkeerde bestemming en rijden de verkeerde kant op. Uiteindelijk komen we pas om 15:00 uur in het stadje. Gelukkig is er nog één bar open die voldoende broodjes voor iedereen heeft. Villagrande Strisaili ligt in een blue zone en is sinds 2012 het dorp met het hoogste percentage mannelijke honderdjarigen per hoofd van de bevolking (bron: GuinnesWorldRecords.com). Op verschillende huizen zijn muurschilderingen aangebracht van mensen die meer dan 100 jaar oud zijn.

Tombe dei giganti Madau, Fonni

Na de lunch rijden we naar Tombe dei giganti Madau, Fonni en komen daar in de stromende regen aan. De weg is veranderd in een rivier en we wachten even tot de enorme bui over is. Dan kijken we hoe we er vanaf de weg kunnen komen. Het pad ernaar toe is vrijwel ondergelopen, maar het lukt toch redelijk droog over te komen. Er liggen hier drie Tombe dei Giganti tussen de bomen. Niet zo intact als de voorgaande, maar wel goed herkenbaar en met een heel andere energie. Ik voel me welkom en begeleid. Weet dat je wordt begeleid als je kiest om buiten je comfortzone te gaan.

Dit is de laatste krachtplaats van de reis en we doen een afsluitende oefening. Daarbij reizen we in gedachten langs alle plaatsen die we bezocht hebben en stoppen de energie van die plaats denkbeeldig in een grote kom. Daarin vermengen al die energieën zich met elkaar en vormen de energie die staat voor de energie van de hele reis. Voor mij staat het voor zachtheid, laten gebeuren en niets moeten.

Onder de indruk van alle ervaringen rijden we weer terug naar Orosei.

Na een korte nacht (en bijna geen slaap door de pijn van de val) staan we om 4 uur op. Iedereen en alle bagage verzamelen, anderhalf uur naar het vliegveld rijden, tanken, alle auto’s inleveren, inchecken en met een kleine vertraging vertrekken we om 8:30 weer naar Nederland.

Ik realiseer me dat we eigenlijk maar een klein deel hebben gezien van de vele krachtplaatsen die Sardinië te bieden heeft, maar het was zeker een hele mooie en afwisselende selectie en een prachtige ervaring. Dank aan Tjeerd Gorter voor de organisatie en begeleiding en de reisgenoten voor de aangename reis.

Praktisch en meer informatie

De energie-ervaringen zijn mijn persoonlijke ervaringen, dus dat betekent niet dat je dezelfde ervaringen zult hebben. Wel dat er wat te ervaren is.

De reis werd georganiseerd en geleid door Tjeerd Gorter van Splendid Travel .

Alle krachtplaatsen met de exacte coördinaten staan op de krachtplaatsen-kaart.