Energie op een reis door Zwitserland
Wij (Alla en ik) maakten begin augustus een reis door Zwitserland. Primair een familiebezoek naar haar zoon (David) en z’n vriendin (Wen-Chi). Ze wonen tijdelijk in Zwitserland dus namen we de gelegenheid om daar een weekje naar toe te gaan. Geen energiereis langs krachtplaatsen, maar we kwamen er toch de nodige tegen.
David houdt van uitdagende wandelingen en beklimmingen, hoe spannender hoe mooier, maar had zich voor ons wat ingehouden en de eerste dag gingen we naar het Appenzeller land in het oosten van Zwitserland.
Appenzeller Land
We parkeren op een grote parkeerplaats in Wasserauen. Blijkbaar is dit een populair wandelgebied. Het plan is om naar Berggasthaus Schäfler te lopen, daar te overnachten en morgen verder te lopen naar Säntis, de hoogste top in de omgeving. Vandaar kunnen we met de kabelbaan, bus en trein dan terug naar de auto.
Eerst zetten we koers naar de Seealpsee, een prachtig meertje tussen alle bergen. Dat gaat al direct behoorlijk steil door het bos. Als ik even stop om op adem te komen en op de anderen te wachten richt ik mijn aandacht op de energie hier in het bos. Het voelt zuiver en puur. Ik voel ook aarding en kracht. Wat een aangename energie hier!
Ik denk terug aan vorig jaar oktober toen we met David een wandeling naar de top van de Grosser Mythen gemaakt hebben. Het was de eerste keer dat ik, bewust van energieën, in de Alpen wandelde. Ik verwachte toen veel kracht en aarding te ervaren, maar het tegenovergestelde bleek het geval. Het was op die berg juist heel moeilijk te aarden. Geen bijzondere energie dus, maar wel een prachtige omgeving en na een zware klim een grandioos uitzicht als beloning op deze zonovergoten dag.
In het bos komen we langs een waterval en het voelt alsof het water hier heel blij en enthousiast is dat het zo snel naar beneden kan stromen.
Na het bos dalen we over de weilanden af naar het meer. Daar aangekomen lunchen we op een terras en genieten we van de ongedwongen sfeer. Een van de koeien voelt zich ook heel ongedwongen en kiest een route over het terras, tussen alle tafeltjes door, naar het naastgelegen weiland. Als dank laat hij ook nog een grote koeienflater achter.
Het plan was terug te lopen naar de auto en daar met de lift naar de Ebenalp te gaan. Ik zie echter op de kaart een kerkje in de rotsen onder die top. Dus dat betekent eerst afdalen naar de auto en dan later weer afdalen naar dat kerkje. We besluiten daarom gewoon zelf naar boven te lopen en dat blijkt best tegen te vallen. Boven komen we bij een berghuis dat tegen een grote verticale wand gebouwd is. Vandaar loop een paadje om die verticale wand. Zo komen we bij de wildkirchli St. Michael. Hier is een grotruimte in de bergwand die ingericht is met kerkbanken en buiten een piepklein kapelletje. Het ziet er uniek uit, maar ik ervaar er geen bijzondere energie. Iets verder gaat het wandelpad door een tunneltje dat verschillende grotten verbindt. Er is een gebouwtje met informatie over de vondsten van prehistorische mensen hier. Aan de andere kant van de berg komen we weer in de open lucht en zien hier in de verte de Bodenzee liggen.
We lopen tussen de koeien door verder omhoog en het valt me op dat de energie hier verandert. Het geaarde gevoel wordt langzaam steeds minder.
Begin van de avond komen we bij Berggasthaus Schäfler aan. Op tijd voor een heerlijk biertje, lekkere maaltijd en lekker slapen. Door de toegenomen bewolking is de zonsondergang helaas niet zo spectaculair.
De volgende ochtend willen we de zonsopkomst zien en zetten hiervoor de wekker. Het heeft echter geregend vannacht en bij zonsopkomst zitten we nog steeds in de wolken. Het is gelukkig droog en klaart langzaam op. Er staat alleen een hele harde wind.
De route naar Säntis gaat over de bergkam, met steile afgronden, soms klauterend en vaak met een kabel aan een kant in de rotsen om je aan vast te houden. Soms zijn we beschut tegen de harde wind en is het redelijk comfortabel, maar soms lopen we ook vol in de wind en is het koud en moeilijk om rechtop te blijven. Hoewel wij meestal in de zon lopen is de Säntis nog steeds in de wolken en dat lijkt niet te veranderen. David, die de route al eens heeft gelopen, ziet in de verte dat er nog steeds sneeuw ligt op het laatste stukje. Bovendien is het laatste stuk nogal steil. Dat stuk in de wolken lopen met harde wind lijkt ons niet zo aantrekkelijk en veilig. We besluiten daarom door het dal terug naar de auto te lopen.
Dat begint eenvoudig, maar dan komen er toch enkele hele onherbergzame stukken die we op handen en voeten moeten afdalen. We zien ook prachtige natuur, exotische planten, een meertje vol kikkervisjes, bergmarmotten, steenbokken en, lager in het dal, berggeiten en -koeien.
David en Wen-Chi lopen ver vooruit en huren op het meer een roeibootje. Als wij er ook zijn gaan we in het restaurant een hapje eten.
Het laatste stuk naar de auto nemen we de makkelijke weg, dus niet eerst omhoog, maar alleen naar beneden. We gaan wel door hetzelfde bos en hier voel ik de aangename energie van gisteren weer komen. Mijn lichaam is door de wandeling behoorlijk vermoeid, maar door de energie in het bos voel ik mijzelf geestelijk vol energie.
De ondergaande zon kleurt de bergen in de verte rood als we aankomen bij de auto. Voldaan rijden we terug naar Zürich, waar we genieten van een heerlijke nachtrust.
De volgende dag zou het gaan regenen dus gunnen we onszelf een dagje wellness in Therme Zurzach. Het blijft echter het grootste deel van de dag heerlijk zonnig. Pas als we naar huis rijden zien we dat er zware buien in de omgeving langstrekken en als we voor de deur staan komt er ook bij ons een plensbui over.
Erlach
David heeft zelf helemaal niets met energie en krachtplaatsen, maar ontdekte tot zijn verbazing dat de Zwitsers er wel iets mee hebben en kocht voor ons het boekje Wandern zu Kraftorten. Hier staan 60 wandelingen in langs krachtplaatsen in heel Zwitserland. We kijken naar de weersverwachting en besluiten een wandeling in het westen van Zwitserland te maken, bij de Bielersee. Ten zuidwesten hiervan ligt een beboste heuvel genaamd Jolimont waar vroeger een Keltische nederzetting was
Startpunt is Schloss Erlach en de wandeling begint met een klim de heuvel op. Bovenop de heuvel zijn enkele weilanden en langs de paden staan diverse fruitbomen. We proberen de pruimen die in de berm zijn gevallen en die blijken heerlijk en perfect rijp te zijn. Wat een genot! We lopen naar Villa jolimont, een prachtig gebouw dat onderdeel uitmaakt van een boerderij. Het voelt hier bijzonder rustig, een hele aangename energie. Dan gaan we het bos in. Er zijn nogal wat paden en ik zie op de kaart alleen een markering van een oud fort. Daar is echter niet zoveel te zien. Ik ervaar er wel een energie van lol en plezier, maar heel sterk is het niet. Van de Keltische nederzetting met enkele grote rotsblokken met de naam Tüfelsburdi zien we niets. Later zal blijken dat we die gemist hebben omdat het niet echt duidelijk op de kaart staat (wel de naam, maar geen symbool) en er vele alternatieve paden zijn.
Langs de andere kant van de heuvel lopen we terug en dalen af. Door de velden langs de heuvel lopen we terug. We komen langs een biologische wijnboer en zien diverse fruitbomen en andere voorzieningen met de uitleg dat men hiermee de biodiversiteit wil vergroten. De Zwitsers hier lijken dichter bij de natuur te staan dan wij in Nederland op veel plaatsen gewend zijn.
In het stadje gaan we naar de kerk. De wichelroede geeft leylijnen aan door de as van de kerk en loodrecht erop met een kruising in de toren. Binnen ervaar ik vooral energie van het kerkelijk gezag en ik ga buiten in het parkje op een bank zitten die op de energielijn door de toren staat. Hier concentreer ik me op de oorspronkelijke energie van deze locatie en ervaar: vruchtbare paradijs, vrijheid, gemak, geluk en zorgeloosheid. Mooi!
Ticino
De volgende dag wordt er in een groot deel van Zwitserland regen voorspeld, maar het regengebied wordt door de Alpen tegengehouden, dus besluiten we naar het Italiaanstalige kanton Ticino te gaan. Vroeg op pad dus, om ook het vakantieverkeer door de Gotthard tunnel een beetje voor te zijn. Aan de andere kant van de bergketen houden de regenwolken inderdaad op, schijnt de zon en stijgt de temperatuur behoorlijk. We rijden door Locarno, langs het Lago Maggiore en door de Bavona-vallei naar Foroglio. Dit is een pittoresk dorpje met typische schilderachtige stenen huizen. Naast het dorp is een spectaculaire waterval van ruim 100 m. Op een weilandje tussen dorp en waterval strijken we neer voor een picnic met onderweg gekochte spullen. Wat een indrukwekkende omgeving en wat een prachtig weer is het hier!
Hoewel we vinden dat we afgelopen dagen wel genoeg geklommen hebben, besluit ik met David en Wen-Chi toch omhoog te lopen om de bron van de waterval te zien.
Dat levert prachtige uitzichten op en we passeren diverse kapelletjes. Ik voel hier geen bijzondere energie en in de kapelletjes vooral kerkelijke energie. Boven aangekomen zien we dat de rivier die de waterval voedt met grote kracht tussen grote rotsblokken door stroomt. Een indrukwekkende energie van kracht is hier heel goed voelbaar. Een oude stenen brug over de stroom maakt het prachtige plaatje helemaal af. Blij dat we naar boven zijn gelopen.
Terug in het dorp loop ik het kleine kerkje in, zonder hier veel te verwachten. Ik wordt echter verrast door de energie van levensgeluk, die vooral bij het altaar sterk voelbaar is.
Na een bezoek aan de onderkant van de waterval (die ook spectaculair blijkt te zijn) rijden we langs de rivier naar het zuiden op zoek naar een plek waar we kunnen zwemmen. Voordat we die vinden stoppen we even in Sevio, ook een pittoresk stadje met dezelfde typische stenen huizen. We lopen er een rondje doorheen en mijn aandacht wordt getrokken door de kerk die net buiten het dorp ligt. Als we erheen lopen voel ik al aan dat daar krachtige energie is. In de kerk voel ik inderdaad heldere levensenergie en geluk. Het lijkt op de energie van het kerkje in Foroglio en dat intrigeert me.
De toren staat los van de kerk, in de hoek van de begraafplaats, naast de kerk. We gaan hier nog even naartoe, maar als ik mijn aandacht richt op de energie komen er heel veel wezens op me af en daar heb ik geen zin in, dus vertrek ik al snel weer.
We rijden verder en stoppen ergens langs de rivier en mengen ons tussen het zonnende en zwemmende publiek. De beste ligplekjes zijn inmiddels vergeven en we vinden een plekje op de grote kiezelstenen. We zwemmen en liggen even, maar de schaduw van de steile berg komt al snel naar ons toe, dus rijden we verder naar Locarno. Bij een grote ligweide met strand aan het meer is de grootste drukte inmiddels voorbij en genieten wij nog enkele uren van de laatste zonnestralen, het water en het mooie uitzicht. Hoe later we terug rijden, hoe minder file, dus eten we hier een pizza alvorens ’s avonds terug te rijden.
Zug
Na zo’n lange dag kiezen we een dag later om iets dichtbij te doen. We willen graag naar Zug en vlakbij, in de plaats Baar, liggen de Hölgrotten. Deze 6000 jaar oude grotten zijn 150 jaar geleden ontdekt bij het mijnen van tufsteen. Sinds 2012 is de grot voorzien van LED-verlichting met wisselende kleuren om de sprookjesachtige rotsformaties nog indrukwekkender te maken. Ik ben natuurlijk vooral benieuwd naar de energie, want in andere grotten bleek die vaak heel indrukwekkend (Grotta di Nettuno, Holy Well, St. Cuthberth’s Cave).
Deze grot bestaat uit een bovenste en onderste grot, verbonden met een tunneltje. Bovenin voelt het zacht en vriendelijk. In de tunnel voelt het voor mij drukkend en in het onderste deel is wel iets bijzonders voelbaar, maar ik kan er moeilijk iets van maken.
Na de tunnel rijden we naar Zug. Het lijkt in eerste instantie vooral uit moderne gebouwen en kantoren te bestaan, maar dat blijkt een buitenwijk te zijn en we ontdekken vervolgens het authentieke, middeleeuwse centrum met de beeldbepalende Zytturm (toren met klok) en prachtige gedecoreerde huizen. Aan de oever van de Zugersee zijn enkele kooien met interessante exotische vogels. Achter het meer, in de verte, liggen hoge bergen. Een prachtige omgeving.
Einsiedeln
De laatste dag zijn David en Wen-Chi weer aan het werk en Alla en ik gaan samen op pad. We willen enkele krachtplaatsen in de buurt bezoeken. Allereerst de abdij van Einsiedeln. Dit is het grootste bedevaartsoord van Zwitserland en een belangrijk knooppunt op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Men ontvangt ongeveer 800.000 pelgrims en toeristen per jaar.
De eerste indruk is imposant. Het kloostergebouw is enorm en heeft een heel groot plein ervoor dat vanuit de stad langzaam omhoog loopt naar de abdij, waardoor het nog indrukwekkender is. Binnen in de kerk weet ik niet wat ik zie. Allemaal pracht en praal en weelderige decoraties in verschillende kleuren, roze beelden en heel veel gouden omlijsting. In het begin van de kloosterkerk staat de Genadekapel. Hier is een mis aan de gang, dus lopen we naar voren en gaan daar even zitten.
Ik voel hier rust, maar kan de energie moeilijk ‘pakken’, mede door de kerkdienst achter ons. Ik loop langs de kapellen aan de zijkanten, die allemaal voorzien zijn van een reliekkist. Ik voel alleen bij twee Christusbeelden warme energie. Dan loop ik naar de crypte. Hier is het zeer stil en de inrichting is uiterst sober. Ik kan hier makkelijk de oorspronkelijke energie van de plek ervaren. Het voelt als een heilige plek met weten over leven op aarde als onderdeel van de kosmos. Deze energie is vervangen en vastgezet door nieuw weten van de kerk. Die voelt steriel en minder levendig dan de oorspronkelijke energie. Grappig denk ik, precies tegengesteld aan de fysieke pracht en praal in de kerk hierboven.
Weer boven probeer ik nog eens de oorspronkelijke energie te lezen, maar dat lukt niet. Het lijkt alsof mijn aandacht wordt vastgehouden, dat het hier alleen is toegestaan om je aandacht naar boven te richten.
Nadat de kerkdienst is afgelopen gaan we naar de Genadekapel en zien dat hierin een zwarte Madonna staat. Dit blijkt het hart van het klooster dat veel pelgrims trekt. Ik voel hier mijn hart open gaan. Laat alles hier voor wat het is een wees gewoon helemaal jezelf.
We kijken nog wat rond bij de paardenfokkerij van het klooster, de informatieborden in de galerij op het plein en bezoeken de abdijwinkel voor wat souvenirs. We eten een broodje en rijden dan naar Zürich.
Zurich
In het tijdschrift Vruchtbare aarde (editie Lente 2019) had ik een artikel gelezen van een interview met Peter Allmend over zijn boek De Genezeres, Heling van lichaam en geest. Daarin schrijft hij over een genezeres in Zürich en noemt diverse krachtplaatsen. We bezoeken ze allemaal, te beginnen met de Lindenhof. Dit is een heuvel in het oude centrum, waar vroeger een Romeins kasteel stond. Het is nu een parkje met bomen. Er heerst een heerlijke, helende energie. Als ik vraag of de plek me nog iets wil zeggen, komt als antwoord: Er valt niets te zeggen, alleen maar te zijn.
Ik zoek op wat het artikel hierover schreef en lees: “Ook dat is geen willekeurige plek. De Lindenhof en Swiss Healing gaan samen.” Treffender kan het niet denk ik.
Van hieruit zien we 200 meter verder gelegen toten van de St. Peter al liggen. Op deze plaats stond vanaf de 8e eeuw al een kerk. De huidige kerk werd gebouwd in de late middeleeuwen en heeft door de eeuwen heen verschillende restauraties en aanpassingen ondergaan. De klok in de kerktoren is de grootste van Europa en bepaalde eeuwenlang de officiële lokale tijd van Zurich. Binnen voel ik een oneindige bron van levensvreugde en plezier. Geef geen aandacht aan ‘moeilijkheden’, maar leef! Handel gedoe en moeilijkheden snel en effectief af en ga verder met leven.
In de kerk staat geen altaar, maar een doopvont prominent voorin. Dit voelt als de kern van de krachtige energie.
Weer 200 meter verder staat de Fraumünster kerk. Deze wordt in het artikel niet genoemd, dus steken we de brug over naar de Grossmünster. Münster is de Duitse verbastering van ‘Monasterium’, het Latijns voor klooster. Volgens een legende is het klooster gesticht door keizer Karel de Grote. Een zittende figuur van Karel de Grote is aan de buitenkant van de zuidelijke toren bevestigd. Het oorspronkelijke standbeeld staat nu in de crypte.
In de kerk ervaar ik weer krachtige energie bij het doopvont. Ik voel me helemaal aangemoedigd en in mijn kracht gezet. Het lijkt op de ervaring die ik in Assisi had, maar toch anders. Het voelt hier wat minder vrij en met meer moeten en dwang erachter. In het verhoogde koor erachter, in het licht van de ramen, voelt het een stuk lichter en helderder.
Terwijl Alla de stad in gaat beklim ik nog een van de twee torens van de Grossmünster. Daarna loop ik het labyrinth dat naast de ingang van de Grossmünster in het straatwerk is opgenomen. Het levert weer een helder antwoord op een persoonlijke vraag hoe met iets moeilijks om te gaan.
Dan steek ik de rivier weer over en wil toch even bij de Fraumünster naar binnen. In tegenstelling tot de andere kerken moet ik hier entree betalen (CHF 5), want de crypte is een soort museumpje.
In het koor, tussen de prachtige gekleurde ramen voelt het verlichtend. Jij bent licht.
Ik vraag me af waarom deze plek in dat artikel niet is benoemd, of hadden ze de Grossmünster en de Fraumunster verwisseld, vraag ik me af, want het koor van de Grossmünster wordt een transformatieplek genoemd, een poort naar de geestelijke wereld als het zonlicht door de ramen valt. De ramen hier vind ik echter veel indrukwekkender en er zijn hier ook gekleurde ramen aan de zijkant.
De zon is echter weer achter de wolken verdwenen en ik zit ook wel een beetje vol met energie, dus besluit te vertrekken. We gaan nog even naar de Lindenhof om bij te komen en rijden dan weer naar huis.
We sluiten de week af met een barbeque in het bos bij het huis. De eerste barbequeplaats blijkt bezet dus moeten we toch nog een keer omhoog lopen naar de volgende. Die is eigenlijk ook veel mooier, dus dat levert een fijne avond op en een mooie afronding van de week.
De volgende dag rijden weer terug naar Nederland.
Meer informatie:
Alle genoemde krachtplaatsen zijn opgenomen op de interactieve kaart.
Meer krachtplaatsen in Zwitserland:
0 Comments