We (Alla en ik) hebben al veel gebieden met krachtplaatsen bezocht, maar het Katharenland was voor ons nog grotendeels onontdekt. De verhalen die we lazen spraken echter tot de verbeelding en trokken ons ernaartoe. Dat resulteerde in een onvergetelijke reis naar een prachtig gebied. We beklommen de krachtige, mysterieuze heilige berg Bugarach en de Kathaarse kastelen Montségur en Roquefixade. We onderzochten diverse inwijdingsgrotten van de Katharen en enkele menhirs. We gingen naar de grote vesting van Carcassonne en de kleine Abbaye de Saint-Hilaire. We genoten van de natuur, de prachtige landschappen en de heerlijke energie in het Labyrinthe Vert en de Fountaine des Amours.
Op de heenweg maakten we een overnachting bij de Michael-Apollo-lijn zodat we de heerlijke krachtplaatsen in Issoudun en Saint-Valentin konden bezoeken. Op de terugweg bezochten we het indrukwekkende Lourdes en prachtige Vézelay.
Dat leverde weer hele mooie ervaringen, lessen en inzichten op.

Issoudun

De 1300 km naar het Katharenland willen we in twee etappes doen. Ongeveer halverwege passeren we de Michael-Apollo-lijn, dus er zijn voldoende interessante stopplaatsen. Het voelt als een snoepdoos, waar ik maar één snoepje uit mag kiezen. Het word Issoudun, waar de Basilique Notre Dame du Sacré Cœur een hele fijne energie en sfeer schijnt te hebben.

We boekten een appartement in het stadje, maar kunnen er nog niet terecht, dus rijden we door naar het plein voor de kerk. Binnen herken ik het Mariabeeld met de vele lichtjes. Tot mijn verrassing staat het in een soort aparte kapel achter het koor. En het zijn veel meer lampjes dan ik dacht. Het is echt indrukwekkend.

De energie is ook heel indrukwekkend, vooral rond het koor met het bijzondere kruisbeeld van Christus. Het voelt hier als een hele zachte bedding. Elk spanninkje of rimpeling in mijn lichaam is heel goed voelbaar. Ik merk hoe alle energieën van de reis nog aan mij trekken en in mij bewegen. Van drukte op de weg, het bezig zijn met de route, het vinden van het huis en een winkel, het communiceren over de aankomst. De energie houdt mijn wezen zachtjes vast, tot alles tot rust is gekomen. Hier mag je helemaal jezelf zijn. Glij lekker in je Lichaam, in je essentie, krijg ik door.
Alla vertelt dat haar hoofdpijn inmiddels helemaal is weggetrokken. Wat fijn om die heerlijke krachtige energie van de Michael-Apollo-lijn, na bijna twee jaar, weer te ervaren.

Een hele vriendelijke dame wil ons in het Frans van alles over de kerk vertellen, maar we begrijpen elkaar niet. Ze komt vervolgens wel met wat folders en ik begrijp dat er naast de kerk een klooster is en aan de andere kant een park. Ik loop door de kloosterrondgang en de crypte, die naar een echte kelder ruikt, maar in de energie wordt het niet mooier dan we al hebben ervaren.

We kopen een stokbrood bij de bakker naast de kerk en rijden naar ons appartement. Het bevindt zich in een middeleeuws huisje dat binnen redelijk modern is ingericht. Leuke combinatie van (stok)oud en comfortabel nieuw. ’s Nachts merkt ik dat er heel veel wezens in het huis zijn, wat me niet verbaast in zo’n eeuwen oud huis. Het voelt echter niet onaangenaam.

’s Ochtends loop ik naar de bakker voor verse croissants en ga natuurlijk even bij de kerk kijken. Die blijkt gesloten, terwijl op Google Maps stond dat deze 24 uur open was. Dan maar even naar het park. Terwijl ik langs de kerk loop voel ik de sterke energie weer. Het park is ook gesloten, maar gaat over enkele minuten, exact om 8 uur automatisch open. In het park voel ik weinig bijzonders. Het is vrij groot en iemand is met een bladblazer lawaai aan het maken, dus ik besluit terug te lopen. Misschien is de kerk dan ook wel om 8 uur open, bedenk ik. Dat blijkt zo te zijn.

Binnen is het stil met een heel zacht gezang op achtergrond. Ik voel me opgeheven, los van aardse sores, omringd door engelen. Zo zweef ik, volledig vrij, verlicht in het niets. Niets hoeft, niets is, behalve Zijn. Heerlijk.

Saint-Valentin

Na het ontbijt vertrekken we naar het zuiden. Ik ben verbaasd dat de routeplanner ons niet naar de snelweg dirigeert zoals de borden doen, maar deze keer ben ik niet zo eigenwijs om de navigatie te negeren. Dan zie ik ineens een bordje staan van Saint-Valentin. Door het schrijven van het boek ken ik veel plaatsen in de omgeving, ook al ben ik er zelf nog niet geweest. Dat geldt zeker voor Saint-Valentin, dat bij het schrijven erg tot mijn verbeelding sprak. Het dorp ligt op de Michael-Apollo-lijn en staat helemaal in het teken van de liefde. Ik wilde er tijdens het schrijven heel graag eens naartoe, maar die wens was helemaal op de achtergrond geraakt en nu krijg ik het op een presenteerblaadje aangereikt. Wat leuk!
We nemen de afslag en 2 km verder rijden we het dorp in. Het dorp is populair onder Japanners die van hieruit op Valentijnsdag een liefdesbrief willen versturen. Nu zien we dat het dorp twee partnersteden in Japan heeft.

We rijden naar het kerkje. Daar voel ik achter het altaar een sterke energie. Ik wordt helemaal in mijn authentieke kracht gezet. Alleen vanuit authentieke kracht kun je echte liefde delen, krijg ik door.
Terwijl Alla haar boodschappen via automatisch schift ontvangt, loop ik naar het aangrenzende park, het Jardin des Amours.

Bij het park hangt een hartvormig bordje van Yumi Katsura, een Japanse bruidsmodeontwerpster, met de volgende tekst (vertaald):
Land van Geluk voor Geliefden
Ik verklaar deze plek tot het Land van Geluk voor Geliefden, om de vreugde en magie van ontmoetingen, gelukkige huwelijken en het geluk van het stichten van een gezin over te brengen. Ik stuur u mijn gelukwensen tijdens uw ontmoetingen en wens u een stralende toekomst.

In het park staan diverse kunstwerken met hartjes en er is een heerlijke, lichte, vrije energie voelbaar. Bij een groot bord maken we een leuke foto. Wat een mooi cadeau dat we hier langs kwamen.

Katharenland

We hebben een appartement gehuurd bij Les Jardin de Soulane, een voormalige boerderij in de buurt van Limoux. Het ligt vrijwel in de middle of nowhere, midden in de natuur, met bossen, enkele weilanden, een meertje en een zwembad. Behalve twee prachtige appartementen zijn er B&B-kamers en, voor ons belangrijk, twee laadpalen. Dat maakt het voor ons de ideale basis om van hieruit het Katharenland te bezoeken. Hoewel de plekken die we willen bezoeken allemaal binnen een straal van 65 km liggen, merken we dat we wel rekening moeten houden met wat langere reistijden dan we voor zo’n afstand gewend zijn. Veel wegen kronkelen eindeloos door bossen en heuvels, met talloze bochten. Dat maakt het ook tot een prachtig gebied om doorheen te rijden en te wandelen.

Katharen

De naam Kathaar komt van het Griekse woord voor ‘zuiver’. Die naam gebruikten ze niet zelf, maar werd door de kerk gebruikt om aan te duiden dat deze groep overtuigd was dat zij zichzelf als zuiverder en heiliger beschouwden dan leden van de katholieke kerk. In de loop der tijd kreeg het echter de betekenis van ‘ketter’.
De Katharen leefden in de 12e en 13e eeuw en waren vooral in Zuid-Frankrijk actief. Ze geloofden in een dualistische wereld met twee tegenovergestelde krachten: goed en kwaad. God en de spirituele wereld waren de goede kracht en Satan, de schepper van de materiële wereld, was het kwaad.

Katharen leefden sober en hadden een sterke nadruk op armoede en zuiverheid. Ze waren niet geïnteresseerd in materiele bezittingen. Ze zagen het lichaam als onderdeel van de fysieke wereld van Satan en een gevangenis voor de ziel. Hun doel was zich volledig te richten op het goede en hun eigen goddelijke ziel te eren. Het volgen van je eigen goddelijke inspiratie was daarom belangrijker dan het volgen van een autoriteit buiten jezelf.
De katharen zagen zichzelf als goede christenen die trouw het voorbeeld van Jezus Christus volgden, maar keerden zij zich sterk tegen de Rooms-Katholieke Kerk en haar rijkdom en macht. De Kerk voelde zich bedreigd door de groeiende populariteit van de Katharen en door middel van kruistochten en inquisitie werden ze op een gruwelijke manier uitgeroeid. Een dieptepunt was de belegering van Montségur die eindigde met de dood van ruim 200 Katharen op de brandstapel in 1244.

Rennes-le-Château

De volgende morgen gaan we als eerste naar Rennes-le-Château, dat in vele verhalen over dit gebied een centra plek inneemt.  Het is vooral bekend vanwege de mysterieuze verhalen rond de priester Saunière, die in de late 19e eeuw plotseling rijk werd na het vinden van een vermeende schat tijdens de renovatie van de kerk. Het zou mogelijk gaan om het geheim van de Heilige Graal, zoals in de Da Vinci Code uitgebreid is beschreven.

We parkeren aan de rand van het dorp en lopen omhoog. Het is mooi weer en het stadje ziet er gezellig uit. We gaan allereerst naar de Église Sainte Marie-Madeleine, die van buiten bijna niet als kerk herkenbaar is. Binnen valt als eerste op hoe donker het is. Ik ga op de voorste bank zitten om de energie te voelen. Ik voel geborgenheid. Alle verhalen die ik hierover gehoord heb gaan door mijn gedachten en laat ik langzaam wegvloeien. Geborgenheid is ook verborgenheid voor omgeving, komt er bij me binnen. Warmte en zachtheid binnen en koudte, kilte buiten. Haal de warmte en zachtheid in jezelf, niet in de buitenwereld. Je vindt antwoorden in jezelf, niet in je buitenwereld.

Als mijn ogen gewend zijn aan het donker, wordt het prachtige interieur zichtbaar.
We gaan naar het naastgelegen museum, maar daar waarschuwen ze ons dat ze bijna gaan sluiten. O, ja, we zijn in Frankrijk en daar gaat iedereen tussen 12 en 14 uur lunchen. Dat doen wij dus ook in een gezellige bistro.

Na de lunch gaan we door het museum dat gewijd is aan de priester Saunière en het mysterie van de schat die hij heeft gevonden. Wat die schat was blijft een mysterie. Het is leuk om door het parkje en de beeldbepalende toren Tour Magdala te lopen, maar bijzondere energie vinden we er niet. In het parkje ten zuiden van de toren ligt nog een pre-historische offersteen. De energie erbij valt me tegen, ik kan er weinig van maken. Het dorp ligt op een heuvel, waardoor je op deze plek wel een geweldig uitzicht hebt op de omgeving. In de verte zien we de Heilige Berg Bugarach, die ook nog op ons verlanglijstje staat.

Maria Magdalena grot en Geboortegrot

Ik had gelezen over inwijdingsgrotten van de Katharen die zich ergens in de rand van een kloof ten zuiden van Rennes-le-Château zouden bevinden. Centre Les Labadous, waar veel spirituele groepen en individuen verblijven leek mij een goed vertrekpunt voor een wandeling ernaartoe. De navigatie leidt ons echter naar een weg waar we niet in mogen rijden en geeft als alternatief een route van 11 km rondom de hele vallei en benadering vanuit het westen. Zo rijden we helemaal terug naar Couiza en weer omhoog via een smalle weg, terug de heuvels in.
Dat brengt ons bij een boerderij met de naam Soubirous, waar het asfalt ophoudt en ook weer een verbodsbord staat. Dus besluiten we verder te lopen, want het blijkt dichter bij de vermoedelijke locatie van de grotten te zijn dan Centre Labadous. De hond van de boerderij loopt voor ons uit en wijst de weg. Na 800 meter komen we bij het zijpad naar de kloof. Op een boom hangt iets van de gemeente. Ik vermoed dat het betekent dat de Grottes de Fournet, zoals ze officieel heten, vanwege veiligheid niet toegankelijk zijn. In andere verhalen hadden deze grotten namen als Geboortegrot en Maria Magdalenagrot.

Na weer zo’n 800 meter zijn we dicht bij de kloof aangekomen en zien onder ons diverse mensen lopen en zitten. Dan zitten we goed, denk ik. Vervolgens komen we bij een heel groot hekwerk dat het pad naar beneden afsluit. We zoeken aan weerszijde hoe die andere mensen dan erachter zijn gekomen, maar vinden niets. Dan zien we iemand en vragen de weg, maar ze spreekt alleen Spaans. Een volgende persoon weet ons duidelijk te maken dat we gewoon over de rotsen aan het eind van het hek moeten klimmen. Daarna volgen we het paadje en komen bij een grot waar diverse mensen omheen zitten. Dit moet de Geboortegrot zijn. Iemand bespeelt een fluit en ik vraag of ze met een ritueel bezig zijn en of we naar binnen kunnen. Dat kan.

Dit is een grot voor een transformatieritueel, waarin je opnieuw geboren kunt worden. Voordat ik naar binnen ga sta ik daarom even stil om mijn intentie helder neer te zetten. Ik vraag om opnieuw geboren te worden, helemaal in het licht. Dan klim ik naar binnen. De bodem loopt schuin omhoog en ligt vol met kleine steentjes, waardoor het ingewikkeld is om zonder glijden naar binnen te klimmen. Er zijn al twee mensen en heel voorzichtig vind ik nog een plekje om te zitten. Ik sluit mijn ogen en voel geen bijzondere energie hier. Ook niet nadat ik helemaal tot rust ben gekomen. Ik denk aan de indrukwekkende St. Cuthbert’s Cave in Cornwall en andere grotten met bijzondere energie. Dat ervaar ik hier niet. Is het dan allemaal een hype wat hier te beleven is?

Links en rechts van deze grot zijn nog twee grotten. Ik neem daar ook een kijkje en vind ze ook niet zo bijzonder. Wel ziet Alla een zogenaamde Guardian, een rots in de vorm van een gezicht. Die zagen we in Zuid-Afrika veel. Ik vraag de Guardian naar deze plek en krijg als antwoord dat hij de mensen heel serieus neemt en waakt over hun veiligheid.

Als we terug komen bij de Geboortegrot blijken alle mensen verdwenen. Het is een wereld van verschil. Hoewel iedereen hier al fluisterde naar elkaar is het nu echt heel stil en voel ik een serene rust. Ik ga nog eens de grot in en binnen gaat mijn hart helemaal open en ik straal! Volg je eigen pad, niet die van anderen of de groep, ontvang ik. Ik krijg te zien dat het dezelfde boodschap is als in het labyrint van Chartres en aansluit bij mijn allereerste vorige levens reading, jaren geleden. In veel vorige levens heb ik me steeds geconformeerd aan een groep en dat voelde heel veilig en vertrouwd, maar beperkte ook. In dit leven wil ik mijn hart volgen en helemaal mijn eigen pad lopen.

We zouden hier nog wel wat langer willen blijven, maar het wordt al laat, dus lopen we op een gegeven moment helemaal voldaan weer terug.

Montségur

Een van de belangrijkste plekken uit de Katharengeschiedenis is Chateau de Montségur. Dit kasteel, strategisch gelegen op de top van een steile rots, was één van de laatste toevluchtsoorden van de Katharen. Na een langdurige belegering door de kruisvaarders moesten de Katharen zich uiteindelijk overgeven. Ze konden kiezen om in leven te blijven door hun geloof af te zweren of verbrand worden op de brandstapel. Ruim 200 Katharen kozen voor het laatste en vonden hier de dood. Een monument herinnert aan deze gebeurtenis.

200 Meter onder het kasteel kun je een kaartje kopen en vervolgens het pad omhoog lopen naar het kasteel. Als we beginnen aan het pad zien we mensen in witte gewaden naar beneden lopen. Het is lekker warm en het voelt hier heerlijk, maar ook een beetje beladen. Al snel komen we langs het monument. Ik voel er angst voor wat komen gaat en ook een duidelijk besef van de Katharen dat ze anders zijn dan de mensen om ze heen.

Boven aangekomen lopen we door de poort naar binnen. Wat we zien is een langwerpige ruimte, met aan de andere kant nog een opening en links een hogere constructie, waarin later de kapel blijkt te zijn. De energie leidt me naar de zuidoosthoek. Ik voel daar er geborgenheid en veiligheid. Ik ervaar verder niet zo’n krachtige energie, dus pak ik mijn wichelroede erbij om op zoek te gaan naar energiebanen en kruisingen. Die vind ik tussen de twee openingen en op het plekje waar ik net zat. Terwijl ik rondloop wordt ik aangesproken door een Belg die met enkele Nederlanders op pad is en zelf ook zijn wichelroede bij zich heeft. Dat levert mooie gesprekken op en enkele tips over een grot in Ussat en de Abdij van Saint-Hilaire. Terwijl we onder de poort schuilen voor een buitje, wisselen we de informatie uit over deze locaties.

Als het weer droog is lopen we naar de donjon en zien onder in het dal een prachtige regenboog. In de kapel, met schietgaten aan weerszijden, vind ik weer twee energiekruisingen. Ik voel er hoe men hier heel sterk geloofde in het eigen gelijk en de wil om dat met hand en tand te verdedigen.
Terug bij het monument voel ik nu heel sterk de overtuiging dat het onmogelijk is om een andere keuze te maken dan de brandstapel. Al met al een heel bijzonder bezoek.

Inmiddels is het al na 14 uur en vrezen we dat we in het dorp Montségur niet meer kunnen lunchen, maar dat blijkt mee te vallen. We vinden zelfs een heel gezellig restaurant, met aardige bediening en heerlijk eten.
Ons ticket is ook geldig in het museum, dus kijken we daar ook even rond, maar dat valt eigenlijk tegen.

Roquefixade

15 Km noordelijker ligt een ander Katharenkasteel: Château de Roquefixade. Dit is met een korte wandeling vanuit het gelijknamige dorp te bereiken. We parkeren bij het dorp en lopen naar boven. In de verte zien we het indrukwekkende Château de Montségur op de top van de berg die vanaf deze kant de vorm heeft van een piramide. Nadat we onderlangs de rots met het kasteel zijn gelopen, slaan we rechts af het bos in. Het is hier echt heel stil. Ook boven, bij het kasteel voelt het heel stil, als een spiegelgladde zee.
De donjon van het kasteel is gedurende de werkzaamheden, wegens veiligheid afgesloten. Mijn nieuwsgierigheid wint het toch weer van mijn gehoorzaamheid. Ik zie geen werkzaamheden, maar wel dat hier het een en ander versterkt moet worden. Het voelt hier alsof er onder die stilte iets verborgen ligt. Ik kom er niet achter wat dat dan kan zijn. Ik wordt beloond met een adembenemend uitzicht, zeker in combinatie met de prachtige wolken en de mist die zich in de dalen in de verte aan het vormen is.

We wilden vandaag ook nog naar de Cascades De Roquefort, omschreven als een prachtige, magische plek voor een passend reinigingsritueel. Dat wordt echter te veel van het goede en we moeten nog anderhalf uur naar huis, dus bewaren we dat voor een andere keer.

Saint-Hilaire

Na zo’n lange dag besluiten we vandaag rustig aan te doen. Gelukkig kregen we de tip van de Abbaye de Saint-Hilaire en dat is maar 20 minuten rijden. De benedictijnse abdij is gesticht in de 8e eeuw en in de loop der tijd ontstond er een dorp omheen. In 1531 ontdekten de monniken van de abdij per ongeluk het proces van het maken van mousserende wijn. Dit gebeurde toen ze merkten dat de wijn in hun kelders begon te bruisen door een tweede gisting in de fles. Zo werd de abdij beroemd als de plek waar de eerste mousserende wijn ter wereld werd gemaakt, bekend als Blanquette de Limoux. 

In de abdij voel ik een bescheiden, rustige energie. In de romaanse kerk uit de 12e eeuw voelde ik sterkere energie. Het voelt hier alsof de energie naar mij toe stroomt. Hier kun je helemaal jezelf zijn. Alle aandacht of gedachte die ik geef aan iets buiten mezelf verdampt meteen. Blijf altijd met een groot deel van je aandacht bij jezelf en laat je leiden door het leven.
Bij de sarcofaag voel ik de energie van de heilige St Saturnin en krijg als boodschap: Jij, alleen jij bepaalt wat je doet, wat jij kiest te doen in het leven.

In de zaal van de abdij tenslotte voel ik een vrije, vrolijke energie met een wel wat ingetogen levensvreugde.

Belcastel

We wilden vanmiddag lekker thuis zwemmen, maar als we terugkomen is de temperatuur inmiddels flink gezakt en maken we een korte wandeling over het landgoed. Op de tegenoverliggende heuvel zien we een kasteel en vragen ons af wat dat is. Er blijkt een kapelletje naast te staan en we kunnen er met de auto in een kwartier naartoe rijden, dus dat doen we. Het blijkt een smalle bergweg te zijn, zonder parkeerplaats in de buurt. In een bocht is de weg voldoende breed om de auto even te parkeren, dus zet ik hem daar zo ver mogelijk naar de kant van de berg. Als we uitstappen zien we een achterwiel half boven een put van een meter diep staan. Ik schrik me rot van het idee dat ik daar zomaar ingereden kon zijn. Dankjewel beschermengelen, dat dat niet gebeurt is!

Dit is duidelijk een plek waar bijna niemand komt. We zien de restanten van wat ooit een toegangspoort van de oprijlaan was. De Chapelle de Belcastel blijkt gesloten en het spannendste zijn de vleermuizen die in het bijgebouwtje hangen. De kasteelruïne staat op een heuvel naast de kapel. Die heuvel is inmiddels helemaal bebost en we moeten even zoeken voor we een pad vinden. Het wordt een spannende ontdekkingstocht en na een kort bezoekje keren we weer terug.

Bugarach

De Pic de Bugarach is de hoogste top in het Corbières-massief in de Franse voor-Pyreneeën, met een hoogte van 1230 meter. Deze berg staat bekend om zijn unieke geologische structuur, waarbij de bovenste lagen ouder zijn dan de onderste, wat resulteerde in de bijnaam ‘omgekeerde berg’. De Pic de Bugarach heeft echter ook een mystieke en esoterische reputatie. Hij wordt wel ‘Berg van God’ en ‘Poort naar hogere dimensies’ genoemd. In 2012 trok de berg veel aandacht vanwege een voorspelling dat het de enige plek op aarde zou zijn waar mensen het einde van de wereld konden overleven. Dit leidde tot een grote toestroom van mensen die geloofden dat UFO’s hen hier zouden redden.

Terwijl we naar de berg rijden waarschuwt de auto dat de rechter voorband leeg is. Ik stop in een bocht en zie direct wat er aan de hand is. Er zit een dikke spijker in. Met mijn accu-compressortje kan ik de band een stuk oppompen. Dat zou ons vandaag wel moeten redden en we rijden verder.
Even later zien we in de verte de Bugarach voor ons. Hij ziet er imposant en gezagwekkend uit. We rijden door het gelijknamige dorpje naar Parking du Linas, waar we beginnen aan de wandeling naar boven. Het is helemaal windstil en dat draagt bij aan de serene sfeer. Al snel gaat het pad door een bos. Op een gegeven moment voel ik liefde, blijdschap en levensgeluk. Ik ben niet verrast als me ineens opvalt dat er heel veel dubbelstammige bomen zijn. Er zijn ook veel rupsen die aan draadjes over het pad hangen. Volgens een Française komen ze uit China en vreten ze alle struiken kaal. Dat zien we inderdaad. Als we hoger komen wordt het iets minder en zie ik dat het buxusplanten zijn. Het is dus de rups van de buxusmot, die in Nederland alle buxussen al op heeft.

Na het bos volgt een bergkam waar we een prachtig uitzicht op de omgeving hebben. We zoeken een plekje op een grasveld om even wat te eten en drinken. Het is opvallend stil en we genieten van deze prachtige plek. Dan nog een laatste klim naar de top.

Als ik midden op de top sta komen er ineens duizenden vliegende mieren en andere insecten schijnbaar uit het niets. Ze kruipen zelfs onder mijn hemd en ik vlucht weg. Twee meter verder is er niets meer van te merken. Ik vind dit wel heel bijzonder en vraag me af of de energie op de top anders is. Zodra ik geen insect meer zie stap ik weer naar de top en wordt meteen weer belaagd door allemaal insecten die me wegjagen. Een straal van twee meter rond de top is blijkbaar verboden gebied! Heel mysterieus.

Terwijl wij bij de top zitten zien we een jonge man en vrouw op blote voeten naar boven lopen. Ze spreken Nederlands en ik spreek ze aan. Dat leidt tot een gezellig, geanimeerd gesprek. Sophie blijkt ooit na een burn-out mijn boek Succeskompas van haar baas gekregen te hebben. Dat heeft haar toen erg geholpen. Nu staat ze voor een belangrijke keuzes in haar leven en daarom bezocht ze diverse krachtplaatsen in de omgeving. Ze legt ons uit hoe we bij de Grotte des Eglises in Ussat kunnen komen. Ze had er drie uur naar gezocht, maar het bleek uiteindelijk heel simpel. Haar vriend Jan kende mijn boek nog niet en ik bied hem een exemplaar aan dat in de auto ligt.

Op de top van de Pic de Bugarach

Inmiddels is de zon helemaal achter de wolken verdwenen en Alla en ik beginnen aan de afdaling. Jan en Sophie halen ons onderweg in, maar wachten beneden. Als ik naar de auto loop, kijk ik natuurlijk eerst naar de band. Die ziet er nog prima uit. Ik vertel Jan dat we een lek hebben en dat ik gelukkig toevallig net voor de vakantie een reparatiesetje heb gekocht. Vervolgens zegt Jan dat hij automonteur is (!) en legt mij haarfijn uit hoe ik het reparatiesetje moet gebruiken. Wat een bijzondere ontmoeting! Hij bied zelfs aan om het even voor mij te doen, maar de accu-compressor is leeg en we blijken geen laadkabel te hebben.

Inmiddels begint het een beetje te regenen en rijden we zonder problemen weer naar ons appartement. Ik had daar in de schuur een compressor zien staan en vraag de eigenaar of ik die mag gebruiken. Dat mag, de beheerder heeft de sleutel. De beste man spreekt alleen Frans, maar is heel behulpzaam. Gelukkig is de spijker goed bereikbaar, zodat we geen krik hoeven gebruiken. Met een tang trekt hij de spijker eruit die meteen sissend leeg begint te lopen. Hij houdt zijn vinger voor het gaatje om zoveel mogelijk lucht erin te houden. Met de gereedschappen maak ik het gaatje schoon en duw er een plakkerig lint in. Dat moet er voor 2/3 in, maar ik krijg het niet zover, dus laat het daarbij. De Fransman pompt vervolgens de band weer op. Het is eigenlijk heel snel klaar en we complimenteren elkaar met de klus.

’s Avonds slaat echter de twijfel toe. Is de plug wel diep genoeg gegaan? Kon ik niet verder duwen omdat de Fransman de lucht niet liet ontsnappen? Wat als de plug er nu langzaam uitgaat? Kan ik hem opnieuw repareren? Is het nu wel veilig? Wat nu? Enzovoorts. Ik heb er een slapeloze nacht van. Als de nacht bijna voorbij is hoor ik van mijn engelen ‘heb vertrouwen’ en dit mantra steeds herhalend val ik in slaap. De volgende ochtend ga ik kijken hoeveel ik van de plug had afgesneden nadat deze erin zat. Dat blijkt maar de helft te zijn van wat ik in mijn gepieker visualiseerde. Dat betekent dat hij waarschijnlijk toch wel diep genoeg is gekomen. De rest van de reis houdt de band zich prima en elke dag groeit mijn vertrouwen in de reparatie. Een mooie les in loslaten, met de flow meegaan en vooral vertrouwen!

Carcassonne

Na de flinke wandeling gisteren kiezen we ervoor om vandaag naar de vesting van Carcassonne te gaan, slechts 30 km rijden. Het is al snel duidelijk dat dit een grote toeristische trekpleister is, want het grote parkeerterrein bij de Cité de Carcassonne loopt al snel vol als we er op deze maandagochtend aankomen.

Nadat we door de stadspoort zijn gelopen, kopen we bij de tourist info een kaartje voor het kasteel: Château Comtal. Er komen enkele buitjes over en dan zijn we in het kasteel droog.
In het kasteel voelt het op een of andere manier heel vertrouwd. De verdedigingswerken zien er heel bekend uit en bij de stenen kogels in het museum voelt het alsof ik precies weet wat daarmee te doen. Een liggend standbeeld van een ridder voelt als een verloren kameraad, met teleurstelling en een gevoel van opgeven en verslagenheid. Bij de andere katharenplekken kwamen bij mij geen bijzondere emoties naar voren of herinneringen aan vorige levens zoals ik bij anderen veel gelezen heb. Maar misschien heb ik in een vorig leven wel een rol gehad in de verdediging van dit kasteel.
Op de binnenplaats is de plek van de oude kapel in het straatwerk weergegeven. Als ik op de plaats van het koor ga staan, voel ik een heerlijke, ontspannen energie.

We vervolgen onze wandeling over de wallen en door het stadje. Op een pleintje nemen we een lunchmenu, maar dat valt tegen. De bediening is onvriendelijke en de kwaliteit niet wat we in Frankrijk gewend zijn. Dat is het nadeel van de vele toeristen denk ik.
Na de lunch lopen we naar de Basilique Saint Nazaire. Een grote kerk uit de 12e eeuw, met prachtige glas-in-lood vensters waarvan sommige nog uit de 13e eeuw. Ik de kerk voel ik een gemoedelijke energie, Maak je niet druk, go with the flow. In de kerk hangt ook een Heilig Hart schilderij van Jezus. Daar gaat mijn hart altijd van open. Ook hier weer.

We lopen langs het openbare deel van de stadswal, langs drie torens, De toren van de Bisschop, de Toren van de Inquisitie en de Toren van Justitie. Elke toren heeft een andere energie en Alla en ik gaan bij elke toren staan voelen. Bij de Bisschop voelt het vertrouwd en voel ik autoriteit en kracht. Bij de Toren van de Inquisitie voelt het onaangenaam en verkrampt. En bij Justitie voel ik angst, vastgezet en vastgenomen. Wat Alla bij de torens voelt blijkt aardig overeen te komen.
We zijn verrast door het grote onderscheid dat is te voelen en Alla vind op een ander stuk nog een leuke energie. Het voelt daar alsof er ooit een feestzaal was. Tenslotte vindt Alla een fontein van energie bij een waterput op de Place du Grand Puits. Ik ervaar het pas als ik focus op de oorspronkelijke energie.

Al met al was het leuk om Carcassonne te bezoeken en zijn we ook blij dat we de toeristische drukte achter ons kunnen laten.

Rennes-les-Bains

Na een heerlijke nachtrust rijden we naar Rennes-les-Bains. We parkeren net na het dorpje en wandelen de doodlopende straat in, aan de andere kant van de weg. Die gaat over in een wandelpad door het bos. 200 Meter verder staat in de bocht van het pad de Fauteuil du Diable, de Stoel van de Duivel. Het rotsblok dateert uit het Neoliticum en er is een fauteuil in uitgehouwen, waarin je heel comfortabel kunt zitten. Naast de steen is een put. Dit zijn de restanten van de Fontaine du Cercle.
De Stoel blijkt op een kruising van energiebanen te staan. Ik voel er eerst niet zoveel, maar als ik goed ingestroomd ben voel ik heel veel blijheid. Wees gewoon helemaal jezelf en geniet ervan.

Als je het pad verder volgt, kun je een korte of langere rondwandeling maken, maar we hebben geen zin om weer te klimmen en gaan liever terug voor de volgende krachtplaats.
Dat is de Fontaine des Amours, die nog geen twee kilometer verder langs de D74 ligt. We parkeren daar naast de weg en lopen naar het riviertje. We zien hoe kristalhelder water kalm over en tussen de rotsen door stroomt. En wat een heerlijke energie is hier! Ik krijg de laatste tijd op krachtplaatsen vaak de boodschap Go with the Flow. Deze plek laat mij ervaren hoe kalm, lieflijk en zacht je dat kunt doen. Ik ervaar liefde en dat dit ook vooral liefde voor het leven is. De plek laat me zien hoe mooi het leven is als je je nergens tegen verzet en gewoon met de stroom meebeweegt. Ik zie hoe subtiel dat verzet kan zijn en begrijp dat piekeren eigenlijk ook een vorm van verzet is en een teken van onvoldoende vertrouwen.

In het kristalheldere water zie ik kleine zalmpjes zwemmen. In een hartvormige poel zie ik duizenden nog kleinere visjes en ik zie het als een mooie kraamkamer. Alla helpt me uit de droom en vertelt dat het muggenlarven zijn en dat blijkt bij nader inzien te kloppen.
Wat fijn dat we geen lange wandeling hebben gemaakt zodat we langer van deze geweldige plek kunnen genieten. We lunchen hier met wat we zelf hebben meegenomen en gaan daarna weer terug naar Rennes-les-Bains. Daar stoppen we even om een foto te maken van de winkel met diverse aliens in de etalage. Dan zie ik dat het dorp uit meer bestaat dan de straat waar we doorheen reden. Het wordt doorklieft door de rivier, met een wandelpad erlangs. Dat geeft een heel pittoresk beeld.

Arques

We rijden terug over de D613, waar tussen Serres en Arques de Menhir de Peyrolles staat. Ik ben benieuwd of we kunnen parkeren bij het pad dat ernaartoe leidt. Dat blijkt te kunnen, zodat het slechts 250 meter lopen is. De lekkere ontspannen energie hier in de vallei valt me meteen op. We lopen langs diverse naaldbomen die een heerlijke geur verspreiden. We zien al snel de 2,5 meter hoge steen die door de locale mensen ook wel ‘Le Veilleur’, de Wachter, wordt genoemd vanwege zijn vorm die doet denken aan een oude wijze man. De steen staat net achter drie lagen stroomdraad en gelukkig zijn er iets verder handvaten om de lijnen open te maken.
De steen staat op een kruising van twee bijna parallelle energielijnen. De energie is er lekker ontspannen, maar dat is eigenlijk in het hele dal al zo. We lopen ontspannen nog een klein stukje verder en keren dan weer terug naar de auto.

Twee kilometer verder, vóór het dorpje Arques ligt Château d’Arques. Dit kasteel bestaat uit een elegante, vierkante donjon met torentjes op de hoeken en een verdedigingsmuur rond het terrein. Het is gebouwd rond 1300, na de kruistochten tegen de Katharen, om de vallei te verdedigen.

We kopen een kaartje en gaan binnen kijken. De toren bestaat uit vier verdiepingen, waarvan de bovenste werd gebruikt om het kasteel te verdedigen. De 40 soldaten verbleven op de verdieping eronder. De verdiepingen daaronder waren voor de kasteelheer en zijn familie. Het voelt niet als een belangrijke krachtplaats, maar je kunt op de verschillende verdiepingen wel verschillende energieën voelen die in de vele eeuwen daar achtergebleven zijn.

De grotten van Ussat

De Katharen streefden niet naar materiele bezittingen en bouwden daarom ook geen kerken. Ze maakten gebruik van grotten voor inwijdingsceremonies en later, tijdens de vervolging, ook voor geheime bijeenkomsten en om te schuilen. Een groot aantal van die grotten zijn te vinden bij het plaatsje Ussat.

We gaan als eerste naar de Grotte de Lombrives, een van de grootste grotten van Europa. Daarvoor moet je een ticket kopen voor een rondleiding met gids. We kozen gisteren online voor de eerste, om 10 uur, dus we zijn op tijd op pad, want het is ruim anderhalf uur rijden. Vanaf de ontvangst is het eerst nog een stukje over een pad omhoog lopen, of je kunt met een treintje mee. De gids spreekt alleen Frans, maar je kunt ook online een Engelse beschrijving lezen. Je kunt die niet downloaden, maar alleen online inzien en dan op je scherm houden. Toen we binnen waren was ik hem kwijt en had geen bereik meer om hem opnieuw te laden. Van het Frans begrijp ik slechts flarden, dus dan maar vooral gaan voelen hier.

Het eerste stuk voelt heel geaard en geborgen. Het voelt zuiverend om die energie door je heen te laten stromen. De grot kent vele verschillende delen. We lopen door een lange galerij, onder een meterslange breuklijn in de rotsen erboven. Daar voelt het minder aangenaam.

Vervolgens komen we in een enorme ruimte, die de Kathedraal wordt genoemd. Mijn hart gaat er meteen open. Wat een mooie energie en ook een geweldige akoestiek. Achter in de kathedraal klimmen we via trappen omhoog en komen in een nieuwe ruimte. Daar voel ik een energie van liefde. Nog verder is die energie weer verdwenen. Dan doet de gids de lichten uit en staan we een tijdje in het pikkedonker. Leuk, maar jammer dat dat niet eerder was, want hier is de energie niet meer zo bijzonder.

Op verschillende plekken staan eeuwen oude graffiti, van koningen, revolutionairen en vluchtelingen, waar de gids uitgebreid over vertelt. Ik ben blij als we aan het eind zijn en weer terug kunnen lopen. Na ruim tweeëneenhalf uur zijn we de grot weer uit. We lopen naar beneden en gaan in het café aan de andere kant van de weg lunchen. Ondanks de hectiek, want alle Fransen komen tussen twaalf en twee massaal eten, blijft de eigenaar vriendelijk en genieten we van een heerlijke lunch.

Daarna rijden we een klein stukje naar de andere kant van het dal. De aanwijzing die we van Sophie hebben gehad blijkt te kloppen en vanuit het dorp zijn we in tien minuten bij de Grottes des Églises. (Inmiddels heb ik het pad toegevoegd aan de OpenStreetMap.) Onder een overstekende rots zien we heel veel rommel van een groep mensen die hier schijnbaar heeft overnacht. We verwachten ze hier ergens tegen te komen, maar zullen ze nergens zien.
Ernaast is een lage, brede horizontale spleet, waardoor we de grot in kunnen. Met de lampjes van onze mobiel zoeken we de weg. Binnen voelt het als een zachte omarming. De grot heeft aan de rechterkant een uitloper naar boven en in de verte schijnt licht. We klimmen omhoog en komen vervolgens in een hele grote ruimte, met een grote opening naar buiten. Dit lijkt de hoofdingang van de grot en bij de ingang is een christelijk kruis in de muur gekrast.

Binnen voel ik een verwachtingsvolle vreugde. We klimmen omhoog naar de plek waar licht van boven komt. Hier voel ik verbondenheid en saamhorigheid. Iets verder zie ik een holte waar precies één persoon in kan staan. Daar voelt het veilig en beschermd door aarde. Als we niet meer verder kunnen lopen we weer naar beneden om het onderste deel van de grot te onderzoeken. Daar is het aards, donker en koud. Het voelt even als een heilige plek en dat doet me denken aan het gevoel dat ik had toen ik The Big Cave in Zuid-Afrika onderzocht. We vinden een klein dichtgemetseld gangetje en ik loop alleen naar de andere kant, steeds verder de duister in. Daar helemaal diep onder de grond in het donker kun je mooi een tijdje mediteren, maar nu niet, want Alla roept of ik terug wil komen.

We lopen de grot uit en volgen het pad naar de naastgelegen grot, die lijkt op een tunnel met twee grote openingen. Bij het andere eind kijk ik over het dal naar de overliggende berg, waar ik de Grotte de Lombrive zie liggen. In het midden van de tunnel ligt een medicijnwiel van stenen. Ik voel hier een blije energie.

We lopen weer terug naar de auto en rijden langs de berg naar Ussat-les-Bains. Vandaar kun je naar de Grotte de l’Ermite en de Grotte de Bethlehem, een inwijdingsgrot van de Katharen, lopen. We vinden het echter wel mooi geweest voor vandaag en gaan weer huiswaards.

Labyrinthe Vert in Nébias

De laatste dag in dit gebied rijden we naar Nébias, waar je een mooie wandeling kunt maken door het Labyrinthe Vert, het Groene Doolhof. Het wandelpad is goed aangegeven en je kunt kiezen voor een korte (Sentier Labyrinthe Vert) en langere variant (Sentier Nature). Wij kiezen de korte variant. Die is 5,5 km en er staat een duur van 2,5 uur bij. Dat lijkt wat lang, maar blijkt achteraf wel te kloppen. De route loop je het beste tegen de wijzers van de klok in, want dan zijn de wegmarkeringen het beste te zien.
Wij beginnen aan de verkeerde kant, maar bij een oude windmolen, steken we makkelijk over. Er staat een bord bij met een toelichting. Dat geldt ook voor 10 andere interessante punten langs de route. Bij een grote steen bij de voormalige windmolen voel ik een heerlijk zachte fluwelen bedding. Het tweede bord staat bij een oude Duitse luchtobservatiepost. Dit is de enige plek op de route waar het wat onaangenaam voelt.

De rest van de wandeling baden we in heerlijke vitale energie. Als we het bos inlopen wordt het echt magisch. In het bos liggen allemaal geërodeerde rotsen, waar het pad als in een doolhof doorheen slingert. De rotsen en bomen zijn voor een groot deel begroeid met mos, wat het een betoverende sfeer geeft. Het doet me denken aan Wistman’s Wood in Engeland. Ondanks de wind en de kou die we in het begin voelden is het in het bos heel aangenaam en rustig. Het verbaast me niet om in deze sterk energetisch geladen omgeving veel meerstammige bomen te zien.

Het pad leidt ons naar verschillende bijzonderheden, zoals een steen met een gat waar een ring doorheen is gelegd, een 250 jaar oude eik en een zilverspar die nadat deze omviel verder groeide en de vorm kreeg van een harp. Ook komen we door het eigenlijke doolhof, waar het pad zich splitst in vele mogelijkheden, waar je zelf moet kiezen hoe verder te lopen.

Wat mooi om hiermee ons bezoek aan het Katharenland af te sluiten. Energetisch vind ik dit, samen met de Fontaine des Amours, de fijnste plekken die we hebben bezocht.

Op de weg terug nemen we een kleine omweg om naar het kerkje van Saint-Salvayre te gaan, waarover ik gelezen had in een reisverhaal. Als we bij Alet-les-Bains over een heel smalle weg de berg oprijden krijg ik alweer spijt van mijn nieuwsgierigheid om dit kerkje nog te willen te bezoeken. Wat als we een tegenligger krijgen? Je kunt hier eigenlijk niemand passeren. De vijf kilometer komen we echter niemand tegen. In het kerkje vind ik een energiekruising achter het altaar met aardende energie, maar echt indrukwekkend is het allemaal niet. Ondertussen horen we enkele auto’s voorbij rijden, terwijl ik dacht dat het hier uitgestorven zou zijn. Naar beneden is het dus weer spannend, maar onnodig, want we zien niemand.

Lourdes

Op weg naar huis willen we nog twee grote krachtplaatsen aandoen, te beginnen met Lourdes. Lourdes ligt op verschillende energielijnen, zoals de Rosslyn-Lourdes-lijn en is één van de grootste bedevaartsplaatsen ter wereld. Hier kreeg de toen 14 jarige Bernadette Soubirous in 1858 diverse malen een visioen van een mooi meisje in het wit, waarmee zij sprak als waren het vriendinnen. Bij de 16e verschijning onthulde het meisje haar naam. Ze noemde zich de ‘onbevlekte ontvangenis’. Volgens de pastoor kon een ongeletterd boerenmeisje die term, die alleen onder geestelijken en theologen bekend was, nooit kennen. Dit bewijs leidde tot erkenning van de Mariaverschijning door de kerk.

De witte dame liet Bernadette de bron ontdekken met helend water en vroeg om erboven een kapel te bouwen. De kapel werd gebouwd en was al snel te klein voor alle pelgrims die hier naartoe trokken. De kapel is nu de crypte van de basiliek die erboven gebouwd werd. Later zijn er nog twee basilieken en andere gebouwen aan toegevoegd om de steeds groeiende stroom pelgrims te faciliteren. De wonderbaarlijke genezingen door het heilige water uit de grot droegen bij aan de toenemende populariteit. Een speciaal door de Rooms-Katholieke Kerk opgericht Medisch Comité heeft een groot aantal van deze wonderen gedocumenteerd en officieel erkend.
Bernadette werd non in het klooster en overleed op 35 jarige leeftijd, waarna ze heilig werd verklaard.

Na een reis van drie uur komen we in Lourdes aan. We hebben een eenvoudig hotel, maar wel vlak bij het heiligdom. Als we daar naartoe lopen zien we dat de straten zijn gevuld met souvenirwinkels met eindeloos veel mariabeeldjes in alle maten. Ook zien we veel flesjes tot aan containers om het heilige water in mee te nemen. Het Sanctuaire Notre-Dame de Lourdes is heel ruim opgezet en terwijl ik op het plein bij het Mariabeeld naar de indrukwekkende basiliek sta te kijken voel ik een bevrijdende energie.
We lopen langs de vele waterkranen, waar mensen allemaal hun flesjes, flessen en containers staan te vullen, naar de grot. Het is opmerkelijk rustig en we sluiten aan bij de mensen die langs de grot lopen. Iedereen raakt de natte delen van de rots aan. De grot is een kleine overhangende rots, waar onderin, achter glas een waterbron te zien is. Het voelt er heel geaard en ik krijg als boodschap: Blijf bij je eigen weten. We gaan daarna op een bankje bij de grot zitten en kijken naar iedereen die voorbij loopt, het Mariabeeld boven de grot en de enorme kaarsenstandaard ervoor.
Als ik focus op de oorspronkelijke energie van deze plek, dan ervaar ik een hele krachtige levensenergie en heling. Er zit een oppervlakkige energie overheen van de mensen die onbewust zijn van deze essentiële energie en die ik ervaar als verwachtingsvol, het ‘moet’ of ‘baat het niet, dan schaadt het niet’. Veel ritueel gedrag en vrijwel geen echte overgave. Ook spanning over wat er zal gebeuren. Het valt me alleszins mee. Het kost niet veel moeite om de aangename helende energie te voelen. In veel andere bedevaartsoorden vind ik die moeilijker bereikbaar.

We lopen verder langs de rivier en langs de andere kant terug. Alles is hier groter en grootser dan elders. Dat geldt ook voor de plekken die gemaakt zijn om kaarsen op te steken. Daarvoor zijn negen overkappingen gemaakt met kaarsenstandaarden en afzuigkappen. Je kunt er kaarsen kopen van €3,50 tot €270 ! Die laatsten zijn dan ook menshoog en we vragen ons af hoe lang die wel niet blijven branden.

We steken de rivier weer over en bekijken de kerken. Allereerst die op de begane grond met een gouden koepel in de vorm van een kroon. Eronder voel ik echter geen bijzondere energie. Rondom is de kerk helemaal voorzien van enorme mozaïeken die het leven van Jezus uitbeelden. Ze zien er prachtig uit met sprekende kleuren en lijken wel nieuw. Hier voel ik wel krachtige, aangename energie.
In de crypte erboven ervaar ik een rommelige energie van alle mensen daar. In de basiliek boven de crypte is een Duitse kerkdienst bezig.

We verlaten daarom het Heiligdom, nemen een verlate lunch en checken in bij het hotel. Daarna gaan we nog een keer naar het Heiligdom om wat kaarsjes te branden en wat water te tappen als souvenir en zien dat het nu aanzienlijk drukker is. Misschien was het eerder rustiger omdat we rond lunchtijd aankwamen.
We zien dat er vanavond een Mariaprocessie met fakkeltocht is en als we in het hotel zijn twijfel ik of ik dat nog wel wil, want morgen hebben we een lange reisdag. Gelukkig loop ik wel met Alla mee, want het wordt een heel indrukwekkende ervaring.
Het blijkt een optocht van duizenden mensen met kaarsen, die vanaf de grot via de centrale brede promenade naar het plein voor de basilieken loopt, tot het hele plein gevuld is met lichtjes. Het is werkelijk heel indrukwekkend en ontroerend, zeker als al die mensen gezamenlijk het Ave Maria zingen. Er wordt onder andere gebeden voor wereldvrede en ik probeer me voor te stellen wat deze energie teweeg kan brengen. We denken dat we weer een mooi toeval hebben dat we dit op ons bezoek mee maken, maar het blijkt later dat dit van 25 maart tot 1 november elke avond is! Heel bijzonder!
Helemaal blij nagenietend lopen we naar het hotel.

Vézelay

De volgende ochtend vertrekken we als het nog donker is en rijden naar het noorden. Deze keer geen tussenstop op de Michael-Apollo-lijn, maar in Vézelay. Dit vestingstadje ligt op een heuvel en is ontstaan rond een abdij die opgericht is in de 9e eeuw. In de 11e eeuw begonnen de monniken van Vézelay te beweren dat ze de relieken van Maria Magdalena bezaten, die uit het Heilige Land zouden zijn meegebracht. Deze bewering trok veel pelgrims aan en maakte de bouw van de prachtige abdijkerk mogelijk. Deze Basilique Sainte-Marie-Madeleine prijkt prominent op de top van de heuvel.

Eind van de middag komen we in Vézelay aan, parkeren buiten de vestingmuur en lopen door het charmante stadje naar de basiliek. Binnen worden we verrast doordat we eerst in een grote afgesloten ruimte komen, met enorme toegangsdeuren naar buiten en naar de kerk. Dit is de narthex, die oorspronkelijk werd gebouwd om opstellingen van processies makkelijker te maken. Vervolgens lopen we de kerk in en nemen plaats op de voorste stoeltjes.
Ik voel een zachte, helende energie. Precies wat ik nodig heb na zo’n lange intensieve reis. Waarom was het zo intensief? komt er bij me binnen. Probeerde je niet teveel alles perfect te doen? De beste of kortste route, onnodige stress over de tol zonder tolpoortjes. We blijven het herhalen: laat nog meer controle los en go with the flow. Ik ben verbaasd hoe snel de boodschappen binnen komen rollen.
Boven het koor voel ik liefde en heel veel engelen. Wat een indrukwekkende energie!

Voor ons zitten enkele mensen in witte gewaden voorovergebogen helemaal stil. Ik vraag me af wat dit is. Als de kerkklokken luiden staan ze op en enkele mensen wisselen van plek, waarna ze weer verder gaan. Na nog 10 minuten stilte staat iedereen op en begint heel zuiver psalmen te zingen, samen met de engelen die boven ze hangen. Het blijkt dat dit het dagelijkse gebed van de monniken en nonnen is.

Als het is afgelopen is de crypte weer toegankelijk en daal ik erin af. Achter een hekwerk staat hier een reliekkist met de botten van Maria Magdalena. Ik ga erbij staan en vraag aan de engelen of de botten echt zijn, waarop ze antwoorden: dat maakt toch helemaal niets uit? De botten doen toch niets. Het effect ervan komt van wat mensen geloven. Geloof of overtuiging maakt jouw waarheid en bepaalt wat er met jou gebeurt. Laat daarom overtuigingen met een negatief effect los, ze zijn toch niet waar.

Ik bedenk hoe dankbaar ik ben dat ik nu hier ben. Wat een fijne en krachtige energie. Zo’n sterke en heldere energie heb ik toch eigenlijk wel een beetje gemist in het Katharenland met uitzondering van misschien de Labyrinthe Vert en de Fontaine des Amours.
Ik loop door het midden van de kerk terug want daar ervaar ik de sterkte energie. We lopen nog even door het park achter de kerk, vanwaar je een mooi uitzicht op de omliggende vallei hebt. Dan verlaten we deze mooie plek en rijden naar ons hotel, enkele kilometers verder. Daar hebben we een prachtig uitzicht op de heuvel en de basiliek. We genieten er van de zonsondergang en de zonsopkomst met mist in het dal.

Vézelay bij zonsondergang en zonsopkomst

Na een ontbijt met dit uitzicht rijden we naar huis en komt er een einde aan weer een indrukwekkende en leerzame energiereis.

Meer informatie

De energie-ervaringen zijn mijn persoonlijke ervaringen, dus dat betekent niet dat je dezelfde ervaringen zult hebben. Wel dat er wat te ervaren is. De foto’s zijn van mij (Theo), tenzij anders vermeld.

• Alle genoemde krachtplaatsen met de exacte coördinaten en een toelichting staan op de krachtplaatsen-kaart.
• Daar vind je ook alle krachtplaatsen op de Michael-Apollo-lijn. Ze zijn uitgebreid beschreven in mijn boek
• Een belangrijke bron voor het vinden van informatie was het boek Een Reis naar Liefde – Een Spirituele Queeste in Zuid-Frankrijk
• Over de krachtplaats in Vézelay lees je meer in dit blog van Joke Visker