In het boek van Leylijnen en leycentra in de Lage Landen wordt een leycentrum beschreven in de uiterwaarden bij Boven-Leeuwen. Ingrid, die er al jaren woont, was verrast om haar woonplaats tegen te komen op de website powerplaces.eu en mailde mij dat ze nieuwsgierig was naar meer informatie en waarschijnlijk wel wist waar de krachtplaats zou moeten zijn, want ze kwam er elke dag. Ze nodigde me uit om er samen naartoe te gaan.
Ik word hartelijk ontvangen in haar huis langs de dijk en onder het genot van een kopje koffie maken we kennis met elkaar. Dan wordt er aangebeld en komt een vrouw van de lokale historische vereniging met enkele foto’s uit het archief waarin te zien is dat er een meer tussen de Waal en de dijk wordt uitgegraven. Ze vertelt over haar eigen ervaringen ermee in de jaren 60 van de vorige eeuw. Het meer heet Kaliwaal naar de rivier de Waal waarmee het verbonden is. Kali is het Indonesische woord voor rivier en deze naam werd gebruikt omdat de baggermolens eerder in Indonesië waren ingezet.

Op zoek naar het leycentrum van Wigholt Vleer

Hierna maken we een wandeling door de Leeuwense Waard, het uiterwaardegebied tussen de Waal, de Kaliwaal en de dijk. We beginnen op de dijk en lopen vanaf de Molenstraat naar het oosten. Op diverse plaatsen reageert de wichelroede, zoals bij het ronde kerkje onder aan de dijk. Ter hoogte van de Florastraat wijst de wichelroede op een groot aantal leylijnen naast elkaar. Op het kaartje van Wigholt Vleer staat het leycentrum inderdaad in het verlengde van deze straat in de uiterwaarden getekend. We besluiten door te lopen tot de Noord-Zuidweg, waar we de uiterwaarden in kunnen. Vlak voor die weg staat nog een woning, wat het poortgebouw was van het, inmiddels verdwenen, middeleeuwse kasteel Huis te Leeuwen. Ook daar wijst de wichelroede op enkele leylijnen.

We nemen het onverharde pad naar de uiterwaarden. Dat loopt eerst door een bos, waarna we op een veld komen waar mais gestaan heeft. Dat is gelukkig geoogst, zodat we makkelijk naar de plek kunnen lopen die in het verlengde van de Floresstraat ligt. We pikken nog enkele leylijnen op die loodrecht hierop staan en die wijzen op een kruising net in het water. We lopen daarom zo ver mogelijk naar het riet dat het water markeert en gaan daar zitten om te voelen. Ik voel een zachte, ontspannende, healende energie. Als ik kijk wat hier oorspronkelijk was, dan wordt de energie nog veel krachtiger, met veel licht en levensenergie.

Krachtplaatsen aan het water

Dit lijkt ongeveer de plek die Wigholt Vleer in zijn boek bedoelde, maar is niet de plek die Ingrid veronderstelde, want haar krachtplaatsen liggen langs de zomerdijk die de Kaliwaal begrenst. Vanaf de akker proberen we naar deze zomerdijk te komen. Dat leidt tot een speurtocht door de brandnetels en het riet. De grond is gelukkig relatief droog, maar we vinden toch geen goede doorgang. Daarom lopen we aan de noordkant van de akker naar het oosten.
Hier is het akkerland is hier nu grasland en daarin staat een grote wilgenboom met een plas water en wat lagere begroeiing. De wilg blijkt precies op een kruising van leylijnen te staan. We gaan daar even zitten om de energie te ervaren. Ik ervaar een heerlijke, healende energie. Laat hier naar even de boel de boel een voel hoe het is om gewoon te Zijn.

Dan loop ik door de struiken, bramen en brandnetels naar de boom zelf. Daar voelt de energie wat minder zacht. Ik vraag de boom waarom en krijg als antwoord: Dit is een ideale plek voor mij, met energie, water en ruimte om me heen. Zo word ik continu gestimuleerd om het maximale eruit te halen. En dat is wat ik in de energie voelde, dat het ook wel eens te veel kan zijn als je continu wordt geactiveerd om maximaal te presteren. Ik vraag de boom nog of deze het zelf wel aangenaam vindt. Het antwoord laat zich raden: Het is. Bomen hebben geen ego, geen oordeel en leven gewoon in het Hier-en-Nu:

Aan het eind van de akker kunnen we makkelijk over het prikkeldraad naar het pad over de zomerdijk, waarna we weer naar het westen lopen. Op diverse plaatsen wijst de wichelroede een leylijn aan. Soms is duidelijk dat dit het vervolg is van eentje die we eerder gevonden hebben, soms is dat wat minder duidelijk. Het doet me denken aan de stenenrijen in de regio Carnac, waar ik constateerde dat de leylijnen gemarkeerd worden door de rijen met stenen. Daar merkte ik ook dat de afstand tussen de parallelle lijnen varieert en er soms zelfs een rij stopt waar de leylijn afbuigt naar een andere richting.

Langs de zomerdijk komen we een grote groep met Wilgen tegen. Hier lopen weer verschillende leylijnen naast elkaar. Er is een heerlijke energie. Het voelt als een bevrijding zoals wanneer je eindelijk iets of iemand hebt losgelaten, waar je geen zorgen meer over hoeft te hebben en waarvan je de verantwoordelijkheid hebt losgelaten. Het water is kraakhelder en ik zie diverse zoetwatermossels met een spoor achter zich. Ik wist niet dat ze zich konden verplaatsen.

Een stuk verder staat weer een groepje wilgen, waar ik zo’n vijf leylijnen vind. Ik moet denken aan een sjamaan in Zuid-Afrika die me eens bracht naar een plek waar afwisselend lijnen met mannelijke en vrouwelijke energie naast elkaar lopen. Dat zal ik hier ook eens onderzoeken denk ik en onderzoek met mijn wichelroede welke energie de leylijnen hebben. Het blijkt ook hier een afwisseling van mannelijke en vrouwelijke energie te zijn. De energie voelt heerlijk: Laat je zorgen hier maar wegstromen.

Waar de dijk een bocht maakt staat nog een groepje wilgen. Ook hier een lekkere energie van loslaten. Het voelt zelfs dat hier oorspronkelijk een veilige plek was bij het water, waar mensen de onveiligheid konden loslaten. Naast de drie bomen bij elkaar staat iets verder een boom alleen. Deze is recent in brand gestoken, waardoor de stam gehavend is en de boom in twee delen uiteengevallen is. In de energie is dit ook goed te voelen, de vitaliteit is er weg.

We verlaten de zomerdijk en lopen weer terug naar de hoofddijk. Dan blijkt ons pad geblokkeerd te zijn door een groot aantal exotische runderen, sommigen met grote spitse hoorns. Ingrid weet dat ze meestal heel vriendelijk zijn, maar soms ook niet, vooral als ze kalveren in de buurt hebben en wapent zich met een grote tak. Die is echter niet nodig, want ze beginnen ineens als kudde te lopen en maken de weg voor ons vrij. Vanaf het naastgelegen weiland kijken ze ons nieuwsgierig aan.

Het Hervormde Kerkje

We besluiten nog even naar het kerkje te lopen. Dat blijkt inderdaad op een kruising van leylijnen te liggen. Ik ga op het bankje tegen de gevel zitten en concentreer me op de energie. Ik ervaar de dwingende energie van de kerk en focus me op de oorspronkelijke energie van deze plek. Ik voel dat de sterkste energie altijd aan de andere kant van de dijk is geweest. Er is nog een kruising in het grasveldje naast de kerk. Daar is de energie aangenamer, maar zo mooi als de wilgen bij het water vind ik het niet.

Ingrid nodigt me nog uit voor een wat verlate lunch, waarna we deze mooie dag afsluiten. Ingrid, bedankt voor de uitnodiging, de gastvrijheid en de prachtige krachtplaatsen die ik heb mogen ervaren.

De genoemde krachtplaatsen staan ingetekend in de interactieve kaart met krachtplaatsen.