Op een zonnige vrijdagmiddag ga ik op pad om enkele nog onbekende krachtplaatsen te bezoeken.

Lambertuskerk in Haren

Ik begin bij de Lambertuskerk in Haren. Hier ben ik al eens geweest op een energiereisje langs de Lambertuslijn. Ik was toen, na diverse reisjes langs de Michael-Apollo-lijn, onder de indruk van de energie van deze krachtplaatsen zo dicht bij huis.

De kerk is gesloten en ik ga voor de deur staan. Daar voel ik een heerlijke energie. Maak je niet druk en ontspan, komt er binnen.
Vervolgens loop ik met de wichelroede rond de kerk en merk een leylijn op die schuin door de kerk gaat. Met het gezicht naar de voordeur, loopt deze van rechts-voor naar links-achter. Bij een korte rij coniferen recht naast de kerk gaat deze ongeveer de kerk door en daar ga ik dan ook even voelen. Gelukkig sta ik daar in de schaduw van die coniferen, want de zon brandt behoorlijk. Hier voel ik dezelfde energie nog sterker en voelt het meer activerend. Ik kijk eens op de kaart naar de oriëntatie van de lijn en zie dat dit zonder twijfel de Lambertuslijn moet zijn. Weer ben ik onder de indruk van de energie op deze lijn.

Ik vind nog een andere energielijn, achter de kerk, loodrecht op de as van de kerk en in het verlengde van de weg naar het klooster Bethlehem. Dat betekent dat beide lijnen elkaar niet in de kerk, maar in het gebouw ernaast kruisen. Ik ken het klooster Bethlehem niet, dus volg de leylijn naar het klooster. De lijn lijkt vlak voor de gebouwen langs te gaan. Bij de hoofdingang staan honderden champagneglazen gereed en ik zie cateraars druk bezig met de voorbereiding van een feest. Het klooster wordt nu alleen gebruikt voor feesten en evenementen. Ik realiseer me later pas dat het 7-7-2023 (en 2+2+3 is ook 7) is en dat veel stellen die datum hebben gekozen om te trouwen.

Ik vind het leuk dat ik de Lambertuslijn heb gevonden en moet ineens denken aan Paul Broadhurst en Hamisch Miller, die met een wichelroede de Michael-Apollo-lijn in kaart brachten. Dat deden ze door tijdens het rijden de wichelroede te volgen. Ik vraag me af of ik dat ook kan en zoek een rustig landweggetje uit, dat als het goed is de Lambertuslijn zou moeten kruisen. Zo rij ik voorzichtig door de Brebitstraat met het stuur in mijn linkerhand en de wichelroede in mijn rechterhand. Als die een leylijn aangeeft stop ik en kijk ik op de kaart waar ik ben. Dat blijkt inderdaad op de lijn van de Lambertuskerk naar het Vorstengraf in Oss. Experiment geslaagd dus.

Voormalige Michaëlskerk in Deursen-Dennenburg

Ik rij een paar kilometer verder en kom aan bij Hoogstraat 36 in Deursen-Dennenburg. Hier staat de voormalige parochiekerk St.-Michaël. Deze kerk werd oorspronkelijk in de 11e eeuw gebouwd op een zandduin van de Maas. Na de renovatie in 1958 werd dit rijksmonument gebruikt als atelier van een pottenbakker en later een schoonheidssalon. Het is nu privébezit en dus niet openbaar toegankelijk. Ik vond de locatie in het boek Leylijnen en leycentra in de Lage Landen. Daarin staat dat er leycentra onder de toren en bij het altaar zijn.
Langs het hek vind ik geen leylijn, maar ik heb wel het gevoel dat er in de kerk heldere energie te vinden is.

Lambertuskerk in Escharen

De volgende bestemming is de 15 km verder gelegen Lambertuskerk in Escharen.
Lambertus werd in de 7e eeuw geboren in Maastricht en predikte in Nederlands en Belgisch Brabant en Limburg het evangelie. Daarom zijn veel kerken, straten, scholen en andere instituten in deze streek naar hem genoemd. Zo ook de kerk van Escharen.

Ik loop met mijn wichelroede voor de toren langs en vind weer niets. Opmerkelijk bedenk ik, want vorige week bezocht ik diverse kerken in de Bommelerwaard en daar ging de energie telkens door de as van de kerk. Ik loop rond de kerk en vind een brede leylijn door het midden van de kerk, dwars op de lengteas.

De energie hiervan is niet heel sterk, subtiel, maar wel duidelijk waarneembaar. Misschien omdat hij zo breed is en daardoor minder geconcentreerd bedenk ik. Het voelt als een energie die iets wil manifesteren, creëren. Het lijkt alsof die zegt Nu is je kans te doen wat je altijd wilde, grijp het met beide handen aan.

Ik kijk eens op de kaart en zie dat deze kerk op de leylijn van Luxemburg naar Friesland ligt. Ik had nog niet zoveel aandacht aan deze lijn besteed. Wel was me opgevallen dat bezoekers aan deze website relatief vaak naar deze lijn kijken. Ik vroeg me al af waarom. Mijn interesse is gewekt en ik kijk hoe de lijn verder loopt en zie dat mijn volgende bestemming waarschijnlijk ook op die lijn ligt.

H. Antonius Abtkerk in Nederasselt

Bij Grave steek ik de Maas over. In mijn jeugd kwam ik hier vaak, op reis van ons huis in noord-Limburg naar de boot in Zeeland. Inmiddels is er veel veranderd en de brug is nu voorzien van vrolijk geschilderd in de kleuren van de regenboog.

Nederasselt ligt in Gelderland en hier dus geen kerk gewijd aan Lambertus, maar aan Sint Antonius, de in Egypte geboren heilige, monnik en kluizenaar. Hij was de eerste monnik die vele volgelingen kreeg en staat daarom bekend als de vader van het kloosterleven. Ook was hij de grondlegger van het Boek van de natuur als religieus en filosofisch concept. Dit zegt dat de natuur gezien kan worden als een boek dat – naast de Bijbel – gelezen kan worden als een bron van Godskennis. Iemand zou hem gevraagd hebben hoe hij het als kluizenaar toch zonder boeken kon stellen, waarop Antonius antwoordde met Mijn boek is de gehele natuur, en ik kan dat boek lezen wanneer ik wil.
Een van mijn doopnamen is Antonius en dat heeft door dit weetje nu meer betekenis gekregen. De natuur lezen als bron van kennis kan ik me helemaal in vinden.

Rond de kerk vind ik één energielijn, door de as van de kerk en met een breedte die gelijk is aan die van de toren. Ik sta voor de ingang en voel een zachte aanmoediging om stappen te zetten. Ik volg de energie die ook midden door de begraafplaats loopt. Aan het eind staat een kruisbeeld. Hier is de energie echt heerlijk relaxed. Ik merk nu pas dat er bij de energie voor de kerk ook wel een continue aandrang zat om stappen te zetten, alsof je goedbedoeld telkens aangemoedigd wordt om iets te doen. Dat kan dan op den duur ook wel erg onaangenaam zijn, hoe goed het ook is bedoeld. Dat aspect van die energie is hier niet aanwezig en dat maakt het echt heerlijk.

Als ik terug ga komt er een oud mannetje op een kleine tractor en parkeert voor de kerk. Met een gieter loopt hij naar een van de graven en geeft de bloemen water. Een mooi tafereel, dat waarschijnlijk zijn dagelijkse ritueel is om een dierbare te eren.

Sint Walrickkapel en Koortsboom

Van Nederasselt rij ik naar Overasselt en parkeer bij de Sint Walrickkapel, aan de rand van de bossen van de Overasseltse en Hatertse Vennen. De ruïne van de kapel van Sint-Walrick met de bijbehorende koortsboom is al eeuwenlang een bedevaartsplaats, waar mensen lapjes in de boom hangen om van een ziekte te genezen. De oorspronkelijke kapel dateert van de 15e eeuw en was gewijd aan de heilige Walricus (Sint-Walrick), die beschouwd werd als patroon van zieken, specifiek van lijders aan koorts. Sint-Walrick raakte echter in de vergetelheid, tot een katholiek weekblad in de 19e eeuw een spannender verhaal over de oorsprong van de kapel publiceerde. Daarin zou in de 8e eeuw de roverhoofdman Walrick per ongeluk de grote prediker Willibrord gevangen hebben genomen. Willibrord kreeg Walrick zover dat hij zich zou bekeren tot het christendom, maar dan moest Willibrord wel diens zieke dochter genezen. Dat gebeurde inderdaad, mede doordat de dochter een lap van een kledingstuk in de boom bij de kapel hing. Na publicatie hiervan werd de plaats een pelgrimsoord voor zieken ter ere van Sint-Willibrord.

Ik voel in de ruïne van de kapel zachte, helende en bemoedigende energie. In de linker nis van de achterwand staat een Mariabeeldje. Ik zie dat er tegenwoordig ook een hekwerk voor gemaakt is, waarop ook allemaal lappen geknoopt zijn. Ik richt mijn aandacht op het Mariabeeld en krijg als boodschap Ik zorg niet voor heling, maar het geloof van de mensen in heling door mij werkt helend.

Ik zoek een leylijn en vind die schuin lopend van de rechterwand van de ingang van de kapel naar een plek tussen de grote eik en de zijgevel van de kapel. Aan de andere kant loopt de lijn door naar een wegwijzerpaal. Daarop zie ik de engel staan die de pelgrimsroute van de Walk of Wisdom markeert. Ik ontdekte deze route toen ik bij de Duivelsberg in Berg en Dal was en deze krachtplaats onderzocht. Bijzonder dat beide krachtplaatsen op de route liggen. Welke nog meer, vraag ik me vervolgens af.

Ik vind nog een leylijn en die gaat dwars op het pad, door de kleine koortsboom. Bij deze boom voel ik veel verdriet en hoor veel gejammer: hoe moet het nu verder. Ik richt mijn aandacht op de oorspronkelijke energie van deze plek en en ervaar dat die vrolijk, enthousiast en vol levenslust is. Dat werkt natuurlijk helend denk ik dan.

Tussen de kapel en de koortsboom staan nu een bank en een boompje ter herdenking aan allen die geleden hebben en nog lijden onder de Coronaepidemie. Het boompje is nog erg klein, maar in de energie is alle Corona-ellende hier goed voelbaar.

Overasseltse en Hatertse Vennen

Ik zie op de krachtplaatsen-kaart vlakbij nog een groep grafheuvels liggen waar ik nog niet eerder was. Ik was wel eerder in dit prachtige gebied, de Overasseltse en Haterse Vennen, maar het staat me bij dat de energie niet zo fijn was.

De grafheuvels liggen langs een wandelpad op minder dan een kilometer noordelijk van de kapel en koortsboom. Ik volg vanaf het pad mijn wichelroede en die leidt me naar de eerste grafheuvel, waar de energie eindigt in een linksom draaiende vortex. Ik voel hoe de energie hier naar boven stroomt en moet denken aan de energie in de Blaauwboschkraal Stone Ruins in Zuid Afrika die ik vorig jaar uitgebreid in kaart gebracht had. Ik voel hier een energie van berusting, het is mooi geweest. En voor mij dan? vraag ik. Jij hebt nog veel mooie dingen te doen, komt als antwoord. Ik vraag vervolgens wat ik dan moet doen, waarop als antwoord komt: Je moet vooral laten gebeuren. Volg je passie, je enthousiasme. Hoe meer je in overgave bent en laat gebeuren, hoe mooier het wordt.

Ik loop langs de rand van de heuvel en kijk of ik een andere energielijn op kan pikken. Dat lukt en die leidt me naar een andere heuvel. De energie leidt me niet zoals de vorige keer over een paadje tussen de bramen door, maar dwars erdoorheen. Gelukkig zijn ze allemaal nog vrij klein, zodat ik er overheen kan stappen. Op de heuvel eindigt de energie in een rechtsdraaiende vortex. Het voelt hier een stuk meer geaard dan de vorige. Doe alles in verbinding met de aarde, blijf geaard was de aanvulling op de vorige boodschap.

Dat zijn toch mooie energie-ervaringen bedenk ik en vraag me af waar ik dan de vorige keer in dit gebied was toen ik de energie niet zo fijn vond. Ik kijk in mijn foto-app en zoek de foto die ik hier vier jaar geleden gemaakt heb. De locatie hiervan blijkt 300 meter verder te zijn. Ik loop er naartoe, maar het bankje is daar verdwenen. Als ik me concentreer op de energie van het gebied, dan merk ik een wat drukkende sfeer, net als toen dus. Ik vraag me af waar dat vandaag komt en heb het gevoel dat dit, met het bos en het water ertussen, altijd een geheimzinnig, gevaarlijk, eng gebied is geweest. Men ging er met angst en alertheid doorheen of liever helemaal niet. Ik ben benieuwd hoe anderen dit ervaren.

Ik loop terug naar de auto en kijk hoe ik van hieruit naar huis kan rijden. Dan zie ik dat iemand uit Oss mijn boek besteld heeft. Dat ligt op de route naar huis en ik heb er een aantal in de auto liggen, dus bel ik de persoon op om het boek persoonlijk af te geven. Ze neemt echter niet op. Ik sms haar dat ik over een half uur in de buurt van Oss ben, dus als ze eerder reageert kan ik het boek afgeven, anders komt het per post. Ik vertrek en als ik even later de snelweg nader zie ik daar iemand staan liften met een groot bord OSS in zijn hand. Ik ben niet gewend om lifters mee te nemen, maar dit is wel heel bizar toevallig en impulsief stop ik om hem in te laten stappen. We wisselen uit wat we aan het doen waren en hij blijkt een Oekraïense vriendin te hebben, net als mijn vrouw. Hij zit in een transformatiemoment in zijn leven en ik suggereer dat hij naar het Vorstengraf kan gaan om daar helderheid te krijgen. Hij kent de plek, maar had daar zo nog niet over nagedacht en dankt mij voor de tip.

Hij blijkt op mijn route naar huis te wonen en als ik hem afzet kijk ik of de boekbesteller al heeft gereageerd. Dat blijkt niet zo te zijn en ik kijk waar het adres eigenlijk is. Dat blijkt 500 meter verder te zijn, dus ik rij erheen om te kijken of ik het het op een of andere manier achter kan laten. Zodra ik voor het huis sta komt er een Sms’je: Hoi Theo, Wat jammer, lees net pas je berichtje .. super lief dat je hem wilde afgeven. Ik zie hem wel verschijnen per post, ben erg benieuwd. Fijn weekend…

De verbazing is dan ook groot als ik enkele seconden later toch aanbel.
En ik moet terugdenken aan de ingeving op de grafheuvel: Hoe meer je in overgave bent en laat gebeuren, hoe mooier het wordt. Zo ziet dat er dus uit denk ik met een glimlach.