Een van de meest indrukwekkende krachtplaatsen in Nederland is het Leylijn Labyrint op de Luttenberg. Ik kwam er voor het eerst nadat ik bij Uitgeverij Oorsprong, de uitgever van mijn boek, was. Zij gaven mij de tip om naar de Luttenberg te gaan.

De Luttenberg is een stuwwal begroeid met heide en bos, ten zuiden van het gelijknamige dorp. Voor een bezoekje kun je het beste parkeren bij buitenplaats Oud Luttenberg aan de Bergweg in Luttenberg. Het labyrint ligt op een open veldje langs een pad, zo’n 400 meter ten zuidwesten van de parkeerplaats.

Leylijn Labyrint

In januari 2023 rij ik naar de parkeerplaats en loop van daaruit over het speelveldje en dan het bos in. Daar neem ik direct het pad naar links. Op een gegeven moment zie ik een uitzichtpunt aan de linkerkant en een grasveldje aan de rechterkant. Ik ben dol op uitzichtpunten en loop daar eerst naartoe. Bij een bankje opent het bos zich en heb je een mooi uitzicht op de omgeving. Duidelijk is aan de glooiing van het landschap te zien dat je op een heuvel staat.

Dan loop ik naar het labyrint. Het heeft de vorm van het labyrint van Chartres, met een roos in het midden. Ik ga staan voor de ingang en stem me af op de vraag waarmee ik het labyrint wil lopen: Wat mag ik achterlaten en wat heb ik voor me?
Dan loop ik ontspannen het labyrint in. Ik merk dat het pad eigenlijk best smal is en als ik mijn voet naar voren beweeg, langs de andere, raak ik regelmatig een steen naast het pad aan. Het voelt alsof ik daardoor wat krampachtig ga lopen. Het voelt beknellend en onvrij om het gebruikelijke pad te lopen. Dit blijkt een metafoor te zijn voor hoe het voelt om het leven en werk te leven zoals ik gedaan heb, want als antwoord op mijn vragen krijg ik als inzicht: Wat ik achter mag laten is het meedraaien in de machine van de maatschappij. Dat heb ik lang genoeg gedaan. Nu mag ik ernaast gaan staan en me in alle vrijheid bewegen in de wereld en een nieuwe vrijheid omarmen!
In het centrum aangekomen ga ik in elk bloemblad staan om het inzicht nog verder te verdiepen. Het levert boodschappen op als: Loslaten van moeten, doelen en perfectie; Natuurlijk verbinden i.p.v. moeten of forceren; Geen haast, neem de tijd; Focus op blijdschap en geluk en kies/doe alleen dat; Ga gelukkig, authentiek Zijn, zonder iets te moeten.

Onder de indruk van de waardevolle inzichten loop ik het pad in omgekeerde richting weer terug. Waar de heenweg door een labyrint je inzicht geeft op je vraag, geeft de terugweg vaak inzicht in hoe je het verkregen inzicht op aarde zet, ofwel hoe je het in praktijk brengt. Ik loop het pad af en krijg weer het beperkende gevoel door de smalle paden en dat ik gedwongen word door het pad volgens de regels af te lopen. Dan krijg ik de ingeving dat het voor mij nu juist de bedoeling is om niet meer aan alle regeltjes en verwachtingen van de maatschappij te voldoen, maar mijzelf in alle vrijheid te bewegen. Dat betekent dus ook niet het pad volgen zoals het ‘hoort’, maar gewoon hoe het voor mij goed voelt. Ik voel me bevrijd en met een grote glimlach loop ik kriskras door het labyrint en langzaam naar buiten.

Na deze mooie ervaring volg ik het wandelpad weer verder en dat brengt mij in een rondje over de Luttenberg, een mooie afwisselende wandeling van bijna 3 km. De energie hier ervaar ik als zacht en helend.

Wat een geweldige plek en wat een fantastisch idee om een labyrint op een leylijn te leggen!
Ik ben blij met de inzichten. Ze sluiten aan op de inzichten op mijn reis langs krachtplaatsen in Zuid-Afrika, die ik eerder samenvatte als: Geef je over aan de stroom van het leven, voel je vrij en geniet. Het gaat nu echter verder door te laten zien dat ik ook mijn werk meer los mag laten. Het markeert een belangrijk moment in mijn transformatie in 2023, die in eerste instantie nog wel de nodige weerstand en onzekerheid oproept, maar bij elke krachtplaats waar ik kom wordt het beeld sterker en duidelijker, zodat ik het in de loop van het jaar steeds meer kan omarmen en gaan leven.

Het is inmiddels november 2023, mijn boek is in april uitgekomen en enthousiast ontvangen. Er zijn geen nieuwe projecten van mijn oude werk meer gekomen en ik kan al mijn aandacht lekker richten op krachtplaatsen in Nederland. Regelmatig ga ik alleen of met anderen op pad om nieuwe krachtplaatsen te ervaren. Mijn voorraad boeken is bijna op en volgende week geef ik een lezing, dus ik maak een afspraak met de uitgever om twee doosjes boeken te komen halen. Ik wilde ze graag ophalen omdat ik me erop verheugde om weer eens langs het Labyrint Luttenberg te gaan om te kijken waar ik nu sta en wat voor mij nu van belang is.

De Aalpol in Holten

Voordat ik naar de Luttenberg rij wil ik eerst nog twee andere locaties ervaren die ik in het boek Leylijnen en leycentra in de Lage Landen vond. De eerste is boerderij de Aalpol in Holten. Het is mistig, waardoor de spitsstrook op de A50 niet open is en ik in een hele dikke file terecht kom. Ik hou mezelf voor dat het er vast voor zorgt dat ik op precies het juiste moment aankom. Ik stel me voor dat ik op het gemak een kopje koffie drink met de bewoners.
Bij aankomst is er echter niemand te zien en ik bel aan bij de boerderij. Geen reactie. Dan zie ik bij de weg twee mensen lopen en vraag of ze de bewoners kennen. Nee, wij komen uit Tilburg, zeggen ze. Ik hoor het aan hun accent en vraag me af waarom die nu hier lopen, in the-middle-of-nowhere. (Later ontdek ik dat het Pieterpad hier langs loopt).

Dan pak ik mijn wichelroede en loop het erf weer op. Er gaat een leylijn ongeveer over de oprit en deze kruist in het kleine schuurtje op het midden van het erf een andere lijn. Dan zie ik binnen iets bewegen en ik klop weer aan. Nu doet Everdien, de eigenaresse open. Ik laat het boek zien en vraag of ze dat kent. Ja, zegt ze direct en vraagt of ik een kopje koffie wil komen drinken. Zo beland ik bij haar in de keuken, waar ze me vertelt dat ze al weer vele jaren geleden een man en vrouw op de oprit zag scharrelen. Ze liep naar buiten en ze vertelden dat de vrouw last had van erge pijn en dat ze ontdekt hadden dat de pijn minder werd als ze op een leylijn waren. Ze vertelden ook van het boek van Wigholt Vleer waarin stond dat hier een leylijn zou moeten lopen. Die bleek onvoldoende krachtig om de pijn te doen verzachten, maar het leidde er wel toe dat Everdien het boek kocht.

Als ik vertel over de wichelroede wil ze het zelf ook eens proberen. We lopen diverse maken over de leylijn heen en weer, maar bij haar wil het nog niet echt lukken. Het valt me ondertussen op dat de leylijn ook hier weer door een boom gaat waarvan de stam onderaan gesplitst is.

Ik mag het schuurtje in, waar het leycentrum is en ga er staan voelen. Het achterste gedeelte is nu in gebruik als opslag van vanalles. Hier is een relaxte energie. Het voorste gedeelte is in gebruik als kantine en daar voelt het een stuk drukker, maar niet negatief.

De boerderij staat als B&B op de kaart, maar ik vergeet te vragen of die nog steeds te boeken is.

Dorpskerk Hellendoorn

Ik rij naar Hellendoorn en parkeer in de buurt van de kerk. De kerk die in de volksmond ’n Oalen Griezen wordt genoemd dateert van de 12e eeuw. In de 15e eeuw zijn daar een toren en een koor met kapellen aan toegevoegd. Ik lees in Leylijnen en leycentra in de Lage Landen dat de toren op een leycentrum, staat met een zeer negatieve uitstraling. Wigholt Vleer voelde er angst en iemand anders kreeg er hoofdpijn. Ik vind dat bijzondere ervaringen voor op een leycentrum en ben benieuwd naar mijn eigen ervaring. Ik loop allereerst naar het pleintje naast de kerk. Daar staat een standbeeld van Johanna van Buren, dichteres uit Hellendoorn. Het voelt als een authentieke wijze vrouw die zich niet laat afleiden. Doe je eigen ding zo goed mogelijk. Wees niet reactief naar anderen, zegt ze tegen mij.

Dan loop ik naar de enorme boom naast de kerk. Ik vraag of deze nog wat inzicht voor me heeft en hij antwoord: Bemoei je niet met anderen, geef je energie niet weg. Alleen dan word je de beste versie van jezelf.

De boom staat op een leylijn. Ik vind er vijf dwars op de kerk, één door de as en twee parallel ernaast. Bij de toren staat een bord met Stilteplek erop en een pijl naar de deur. Ik probeer deze open te maken en dat gaat inderdaad. Het leycentrum onder de toren is nu dus een stilteplek. Ik ga er staan voelen. Het is er doodstil en ik voel een zeer onrustige energie. Mijn hoofd gaat dicht zitten. Ik ben niet zo hoofdpijngevoelig, maar het voelt nu als ik hier langer blijf staan, dat ook ik hoofdpijn ga krijgen.

Ik ga weer naar buiten en vraag me af hoe dit kan. Hoe kan het dat een kruising van leylijnen die zo op vele anderen lijkt, hier zo negatief is? Het voelt alsof de leylijnen alle negativiteit uit de omgeving verzamelen en hier loslaten. Ik vraag het aan de boom – waarvan me opvalt dat het ook weer een meerstammig exemplaar is, zoals zo vaak op een leylijn – maar die kent geen positieve of negatieve leylijnen en doet niet aan dualiteit.

Leylijn Labyrint Luttenberg revisited

Ik rij naar de Luttenberg, parkeer weer op de parkeerplaats aan de Bergweg en volg het pad naar het labyrint. Ik ga voor de ingang van het labyrint staan en concentreer me op mijn vraag: Wat is nu de focus voor mijn leven? Dan loop ik op gemak door het labyrint. Dat het zo smal is stoort mij nu niet. Het valt me op dat de stenen nu ingebed zijn in lange graspollen aan weerszijde en ik vraag me af hoe je zoiets kunt onderhouden.
Al lopend wordt het antwoord op mijn vraag duidelijk: Niet plannen, maar ongedwongen laten gebeuren. In mijn leven, maar zeker ook dat van anderen! Mijn gevoel geeft wel aan wanneer mijn grenzen worden overschreden en ik wel moet ingrijpen.
In het centrum ga ik in elk bloemblad staan voelen en komen de volgende aanvullingen: Loslaten, laten gebeuren; Dicht bij mezelf en mijn gevoel blijven; Altijd liefdevol zijn en niet reactief; Zie alles vanuit een groot, onthecht, perspectief; Dan zorgt het leven voor je!; Ben licht, liefde en geluk/blijdschap in de praktijk, de hemel op aarde!
Het voelt fantastisch om daar zo in het midden te staan en, nog steeds in de energie van licht, liefde en geluk, loop ik in omgekeerde richting het labyrint weer uit.

Daarna pak ik mijn wichelroede en loop een rondje om het labyrint. Ik vind 4 leylijnen die elkaar kruisen in het midden het labyrint.

Wat een mooie ontdekking weer denk ik en loop voldaan terug naar de auto.

Nicolaaskerk in Wijhe

Na mijn afspraak met uitgeverij Oorsprong loop ik het dorp in naar de Nicolaaskerk. Het begint al te schemeren en de winkelstraten zijn gezellig verlicht. Wat een mooie plaats eigenlijk bedenk ik me en als ik aankom bij de kerk ga ik bij de deur onder in de toren staan. Daar pak ik het boek Leylijnen en leycentra in de Lage Landen er even bij. Er staat dat er parallel met de as van de kerk een leylijn van Fleringen naar de Doornspijkse Heide loopt en dat het leycentrum onder de toren heel sterk is. De uitstraling ervan omvat bijna het hele oude dorp.

Ik ga bij de deur staan om te voelen hoe het voor mij is en ik ervaar een extreem ontspannen en relaxte energie. Dat is een mooie afsluiting van een fijne dag. Het is al laat en ik heb nog een lange reis voor de boeg, dus ik laat het hierbij en rij naar huis.

De genoemde krachtplaatsen staan allemaal ingetekend op de interactieve kaart met krachtplaatsen.