Na een afspraak bij een vriend in De Bilt gebruik ik de middag om enkele nieuwe krachtplaatsen in Lage Vuursche en de omliggende bossen te ontdekken.

Kei van Lage Vuursche

Naast het café-restaurant De Lage Vuursche, dat vroeger een rechthuis was, ligt een zwerfkei. De kei heeft de status van rijksmonument en ligt in een van rijkswege beschermd dorpsgezicht. De kei zou een offersteen zijn geweest en er zijn verhalen dat er bloed afkomstig van de offers uit de steen komt als je er in prikt.

Ik parkeer op het parkeerterreintje tegenover de kei en steek de weg over. Het is druilerig en koud, maar bij de steen voel ik een hele duidelijke energie van diepe rust en aarding. Ook krijg ik als boodschap: Alles is relatief. Niets is echt belangrijk. Alles is gewoon een ervaring en elke ervaring is OK.
De steen blijkt op een kruising van leylijnen te liggen.

Dat is een mooie start denk ik en ben benieuwd wat deze middag mij nog meer gaat brengen. Ik rij verder over de Hoge Vuurseweg en direct na een bocht naar links sla ik af naar rechts, de Zevenlindenweg op.

Grafheuvels Drakensteyn

Bij die kruising zijn volgens de kaart 6 grafheuvels, maar ze zijn onbereikbaar door een groot hek met camerabewaking, waarmee Kasteel Drakensteyn, de woning van prinses Beatrix, wordt beveiligd. Na 100m komt hieraan een einde en ligt er naast de Zevenlindenweg een open plek met drie grafheuvels (Grafheuvelgroep Drakensteyn op de kaart). Net erna is er een brede berm, waar ik de auto parkeer.
Ik stap uit en loop met mijn wichelroede over de weg langs de open plek. De wichelroede reageert twee keer. Allebei aan weerszijde van de dichtstbijzijnde grafheuvel. Ik volg de tweede leylijn en die loopt gewoon door langs de grafheul. Dan loop ik de grafheuvel op en sta bovenop stil om te voelen. Ik voel tot mijn verrassing niets bijzonders en loop de heuvel af. Ik vind een leylijn en als ik die begin te volgen wijst hij naar de oostelijke grafheuvel, maar uiteindelijk leidt hij mij naar de zuidelijke.

Als ik daar op sta voel ik en zachte energie en zie een beeld van een zachte, liefdevolle zalving van een lichaam. Wees er lief en zuinig op, het is jouw voertuig in het leven en als het leven eindigt, wees dankbaar voor alles wat het voor jou gedaan heeft.

Een kruisende leylijn leidt me naar de oostelijke grafheuvel. Hier ervaar ik een stevige, geaarde energie. Ook hier vind ik een kruisende leylijn en als ik die volgt, leidt deze me langs de eerste grafheuvel in de richting van de eerste leylijn die ik langs op de weg vond.

Ik kijk nog eens achterom en nu valt me pas de grote beuk op die achter de eerste (noordelijke) grafheuvel staat en loop er naartoe. Daar aangekomen voel ik een heerlijke, zachte, helende energie. Ik vraag de boom of hij nog informatie voor me heeft en krijg als antwoord: Nee, alleen Zijn.
Dan valt me op dat de boom ook op een leylijn staat. Als ik hem volg, blijkt het de eerste te zijn die ik vanaf de weg volgde.

Ik loop weer terug naar de auto en rij de weg af naar de Kuil van Drakensteyn. Hier maakt de weg een lus, met allemaal parkeerplaatsen erlangs. Ik kies een plekje aan de noordkant, bij het paviljoen dat er, met de kerstverlichting, feestelijk uitziet.

Grafheuvel Zevenlinden 1

Ik loop langs het paviljoen naar het noorden richting de Zevenlindenweg, genoemd naar dit bosgebied: Zeven Linden. Waar die linden staan of stonden kan ik nergens vinden. De twee dichtstbijzijnde grafheuvels staan wel op de kaart, maar kan ik ook niet vinden. Ik ben erlangs gelopen, maar zie in het bos geen duidelijke tekenen van een grafheuvel. Dan neem ik vanaf de Zevenlindenweg een zijpad naar het noorden en zie daar aan de rechterkant een open plek langs het pad met een grafheuvel (Grafheuvel Zeven Linden 1 op de kaart).

Met de wichelroede loop ik over het pad langs de heuvel. Ook hier vind ik twee leylijnen aan weerszijde van de grafheuvel. Ik markeer ze met een streep in het zandpad. Ik volg de linker en deze leidt mij in een rechts draaiende spiraal naar het midden van de grafheuvel. Daar voel ik een lichte, aardende energie.
Dan ga ik terug naar het pad en ben benieuwd waar de rechter leylijn naartoe loopt. Deze leidt mij in een grote bocht om de heuvel naar de andere kant. Ik vraag me af of het wel klopt, want het is best wel een moeilijk begaanbaar terrein en misschien heb ik hem onderweg wel verloren. Dus volg ik de leylijn weer terug en kom weer op het pad uit. Ik kijk naar beneden en zie dat ik precies bij de streep sta die ik er eerder had gezet.

Grafheuvels Zevenlinden 2

Voor de volgende grafheuvels moet ik het eerste pad rechts en dan het derde rechts zie ik. Ik sla rechts af en zie het eerste pad en daarna niets meer. Even later kijk ik op de kaart waar ik nu ben en zie dat ik er voorbij ben. Ik loop iets terug en zie een heel klein paadje naar rechts. Die volg ik en zie dat het steeds moeilijker begaanbaar wordt door nieuwe aanplant. Nog iets verder is het nog dichter begroeid met een hele strook dennen die hier niet al te lang geleden zijn aangeplant. Ik vind een doorgang en kom vervolgens in een open ruimte waar de twee grafheuvels liggen (Grafheuvels Zevenlinden 2 op de kaart). Ik loop naar de eerste en doe mijn ogen dicht om goed te kunnen voelen.

Dan openbaart zich een bijzonder tafereel. De grond onder mij gaat in een stervorm open, maar ik blijf gewoon staan. Dan stap ik iets opzij en zie uit de opening een hele zwerm insecten komen. Eentje landt op mijn handpalm. Het voelt niet eng. Alle insecten verspreiden zich over de aarde en telkens als ze iemand aanraken begint deze persoon zit te realiseren dat dingen anders moeten, dat ze andere keuzes in het leven willen maken. Ze groeien in bewustzijn. De insecten zijn lang ondergronds geweest totdat mensen rijp waren voor deze verandering. Wat hier gebeurt, gebeurt op vele plaatsen op aarde. Dan gaat het gat weer dicht. Binnen groeien weer nieuwe insecten voor een volgende keer. Het hele proces voelt als een adembeweging van de aarde: open, dicht, open, dicht… De aarde voelt tevreden, het gaat zoals het gaat.

Ik doe mijn ogen open en kijk rond. Aan drie zijden schermen de nieuwe dennen deze open plek af van de rest van het bos en het voelt hier heel stil en afgesloten van de wereld. Samen met het grijze, beetje heiige weer, geeft het een mystieke sfeer. En dan zo’n ervaring. Heel bijzonder!

Ik loop naar de andere grafheuvel en voel een geaarde energie. Ik vraag me af of hier ook een vortex is en loop met mijn wichelroede een rondje om de heuvel en kom twee leylijnen tegen. Ze leiden mij allebei richting de top, waar ze in een rechts draaiende vortex eindigen.

Dat is opvallend, want op alle plaatsen waar ik een rechtsdraaiende vortex meet voel ik een aardende energie en waar ik een linksdraaiende vortex vind, voel ik een stijgende energiestroom! (lees bijvoorbeeld Overasseltse en Hatertse Vennen en Blaauwboschkraal Stone Ruins). De energie heeft dus altijd dezelfde bewegingsrichting als een kurkentrekker of schroef die je ergens indraait. Dat is een interessante ontdekking.

De open plek wordt aan deze kant steeds smaller en eindigt bij een pad. Dit is dus een makkelijker route om bij deze grafheuvels te komen.

Kronkelbomen

Ik loop het pad af en 50 m verder kom ik weer op de Zevenlindenweg. Ik ga naar rechts, in de richting van waar ik vandaan kwam. Dan zie ik een opvallend kronkelende boom. Meestal een indicatie van een energiestroom. Ik pak de wichelroede erbij en ja hoor, inderdaad. Ik loop naar de boom en richt mijn aandacht erop. Hij lijkt te giechelen alsof hij wordt gekieteld.
Het blijkt niet de enige kronkelende boom te zijn. Ik zie er wel een stuk of tien, allemaal in de rij bomen tussen twee parallel lopende paden. Blij met weer zo’n mooie verassing loop ik verder. Bij de kruising met de Stulpselaan sla ik rechts af. Deze laan bestaat uit een dubbele rij bomen, maar het pad zelf loopt ernaast. Tussen de bomenlaan zie ik diverse plekken met paddenstoelen die telkens bijna een hele heksenkring vormen. Na 500 meter kruist het pad de Hoge Vuurseweg, dus opgepast, want de auto’s rijden hier behoorlijk hard. Aan de andere kant gaat het pad over in de geasfalteerde Zwarteweg.

Grafheuvels Zwarteweg

Ik zie direct al de grafheuvels langs de Zwarteweg liggen. Een aantal op een open plek links en eentje rechts tussen de bomen. Daar ga ik eerst naartoe en het eerste wat me opvalt is de boom met dubbele stam op de heuvel. Hoewel ik geen zin meer heb om met de wichelroede rond te lopen, maakt dit me wel nieuwsgierig en ik pak hem er toch weer even bij. Er loopt een leylijn precies tussen beide stammen door, dus niet door het centrum van de grafheuvel. Daarna vind ik er nog één, die wel door het centrum van de heuvel gaat en ook door de boom met dubbele stam.
Ik ga voor de boom staan en voel een blij gevoel opkomen. Hoe langer ik blijf staan hoe blijer ik word, totdat alle gedachten onmogelijk zijn omdat mijn aandacht steeds naar het geluksgevoel gaat. Dan kijk ik langs de stam naar boven en zie dat de twee stammen elkaar innig omhelzen en helemaal in elkaar opgaan. Natuurlijk word je daar blij van! Wat een bijzondere boom!

Aan de andere kant van van de weg ga ik op de eerste grafheuvel staan en voel de energie hier omhoog stromen en het voelt licht in mijn hoofd. Zou dan hier een linksdraaiende vortex zijn?, vraag ik me af en ga met de wichelroede op onderzoek uit. Er blijken inderdaad diverse leylijnen te zijn die hier eindigen in een linksdraaiende vortex. Wat een opmerkelijk fenomeen toch.

Ik loop door naar de volgende grafheuvels. Bij de eerste voel ik niets bijzonders, alsof hij nu niets aan mij wil openbaren. Bij de tweede, vlak langs de weg, voelt het alsof hij slaapt, maar lijkt er wel warmte vanaf te komen.

Op de kaart zie ik iets verder nog een grafheuvel in het bos en ik probeer hem nog te vinden, maar dat lukt niet. Het wordt ook tijd om terug te gaan, want de zon is net onder en het wordt nu snel donker.

Heksenkring

Langs de Stulpselaan kom ik de heksenkringen weer tegen. Het doet me denken aan een documentaire die ik laatst zag, waarin een onderzoeker liet zien hoe schimmeldraden en wortels met elkaar verbonden zijn. Ik zie ook hier voor me hoe alle schimmels en wortels van de bomen in harmonie samen een groot netwerk vormen en in eenheid samenwerken. De mens is wel heel erg van deze natuurlijke eenheid afgedwaald. Hij vecht om een eigen stukje land te veroveren om die dan vervolgens met een hek eromheen af te scheiden. Afgescheiden in plaats van verbonden, uit angst in plaats van uit liefde, ego in plaats van ziel…

Als ik bij de auto kom is het al vrij donker en onderweg naar huis kom ik midden in een drukke avondspits. Dat is geen probleem, want zo kan ik lekker stilstaan bij de mooie en verassende ervaringen van deze dag.

De genoemde krachtplaatsen staan ingetekend op de interactieve kaart met krachtplaatsen.