Op een warme, zonnige zomerdag ga ik op pad om diverse krachtplaatsen in Midden Limburg te ervaren. Na mijn eerdere bezoek aan Thorn (Heerlijk, helder, hemels Thorn) reed ik naar de Sint Servaaskapel in Nunhem. Daar maakte ik kennis met het verrassend mooie Leudal. Vandaag begin ik aan de westkant van het Leudal, bij Heythuysen, waar ik weer mooie gebieden en plekken met heerlijke energie ontdek. Vervolgens bezoek ik diverse kerken, een bedevaartsoord en een kruiswegpark in Roermond. Ik vind er heel uiteenlopende en verrassende energieën en ervaringen.

Grafveld Busjop

Op een hoge dekzandrug langs de noordelijke oever van de Leubeek ligt een grafveld van zo’n 3.000 jaar oud. Overledenen werden hier gecremeerd en de resten werden in een pot bewaard. Deze urnen werden in het open veld begraven en afgedekt met graszoden, waardoor een grafheuvel ontstond. In de loop der tijd zijn de heuvels door de groei van bomen en bramen uit het zicht en in de vergetelheid geraakt. In 2010 is dit bos echter verwijderd, waardoor een open landschap ontstond. Daarin zijn 17 grafheuvels teruggevonden en gerestaureerd.

Ik rij naar Boscafé Busjop om te parkeren en word ontvangen door een pauw op de weg. Ik loop langs het café dat er heel gezellig uitziet, langs het schapenweitje en door het vlindertuintje naar het vlakbij gelegen grafveld. Op mijn kaart zie ik drie grafheuvels en ik probeer die te lokaliseren. Ik vind er twee en ervaar hier een heel ontspannen energie. Ik ga op het bankje naast een langwerpige grafheuvel zitten en geniet van de energie. Het is hier heel rustig en lekker warm weer. Ik voel een intense ontspanning en kom in een diepe meditatie. Normaal heb ik snel weer de neiging om naar de volgende plek te lopen, maar hier is het heerlijk om in de energie te zakken en wil ik eigenlijk niet weg.

Ik besluit om in dit gebied een stuk rond te lopen. Twee kilometer verder ligt het Bezoekerscentrum Leudal met het Leudalmuseum. Daar wil ik wel even kijken.
Ik kom een informatiebord tegen en ontdek dat het grafveld veel groter is dan de drie grafheuvels die ik dacht dat er waren. Het voelt hier overal heel aangenaam. Ik loop verder door het bos en kom vervolgens weer door een open heideveld met een meertje erin. Er vliegen allemaal libellen om me heen en zelfs een hele bijzondere rode. Ik wil een foto maken, maar daar gaan ze te snel voor en ik laat dat lekker los. Ik geniet van de prachtige omgeving en de heerlijke energie hier.

Sint Elisabethklooster

Dan kom ik bij Boerderij Kloosterhof, nu een vakantiewoning. Ik zie er een groep mensen met rolstoelen en volg ze naar het voormalige Elisabethklooster dat erachter ligt. Dit klooster uit 1240 is inmiddels een zorgcentrum. Rondom ligt een grote parkachtige tuin en ik lees op een bordje dat deze overdag is opengesteld. Ik loop naar de tuin aan de voorkant en lees hier dat het klooster is opgericht door Dirk van Altena, Heer van Horne, die op de terugweg van zijn pelgrimstocht naar Santiago ernstig ziek werd. Hij werd opgenomen en verpleegd in een Caulietenklooster in Frankrijk. Hij herstelde en als dankbaarheid voor de goede zorgen stichtte hij hier, in het Land van Horne, een klooster voor de Caulieten.

De voortuin bestaat uit een groot grasveld met in het midden een ronde vijver. Ik neem het pad dat rondom het grasveld loopt en kom bij een bankje met een Madonnabeeld ernaast. De wichelroede wijst op een leylijn die tussen het beeld en het bankje doorloopt. Ik ga op het bankje, aan de kant van het beeld, zitten en voel de aangename energie. Dan zal het aan de andere kant van het bankje wel iets minder zijn, denk ik en ga aan de andere kant zitten. Verrassend genoeg voelt het daar juist nog iets fijner.

Dan loop ik met de wichelroede een rondje om de vijver en vind diverse leylijnen die hier samenkomen. Ik doe mijn ogen dicht en zie/voel hoe alle verontreiniging over het oppervlak naar het midden drijft en daar in de diepte verdwijnt.

Wat een bijzondere plek is dit. Het meest bijzonder vind ik de vrijstaande, achthoekige toren dus loop ik er nieuwsgierig naartoe. De stalen poort eronder staat tot mijn verbazing open en ik loop naar binnen. Ik kom bij een wenteltrap die niet vaak gebruikt wordt, want hij ligt bezaait met takjes en ander natuurlijk afval. Spannend, want het lijkt alsof hier in honderd jaar niemand is geweest. Op een gegeven moment wordt het heel krap en zie ik boven me een open trap naar boven. Ik ben net langs een groot open venster gekomen en dat vind ik wel voldoende. Ik maak een foto met mijn lange camerastok en loop weer terug.

Ik loop verder het pad af en mijn oog valt op een enorme plataan. Ik loop er heen en zie dat ik hier weer de tuin uit kan richting het bezoekerscentrum. Dat herinnert me er weer aan dat ik eigenlijk onderweg was naar dat bezoekerscentrum. Ik maak nog even contact met de plataan. Die straalt ook fijne energie uit en ik vraag waarom het hier zo aangenaam voelt. Omdat hier altijd afstand was tot de hectiek van maatschappij, vroeger als klooster en nu als zorgcentrum, krijg ik als antwoord.

Vóór het bezoekerscentrum staat een oorlogsmonument, bestaande uit een gebogen zuil met vrije vogels en de tekst De geschiedenis is de leermeester van het leven. Ik voel er vooral een energie van hoop.

Het bezoekerscentrum blijkt pas over een half uur open te zijn en ik heb geen zin om daarop te wachten, dus loop ik weer terug. Meestal neem ik nooit dezelfde weg terug, dus in de tuin van het Sint Elisabeth sla ik links af en loop over een mooie weg door het bos en langs waterpartijen. De energie is er niet overal zo sterk als aan de andere kant, maar er zijn veel bankjes waar je heerlijk kunt zitten en genieten. Het blijkt de rondwandeling om het complex te zijn, waar ik alleen uit kan via dezelfde weg als ik er op de heenweg in kwam. Na de Kloosterhof neem ik dan wel een andere route, door het bos.

Meerstammige bomen op een leylijn

In dat bos zie ik weer een groot aantal meerstammige bomen. Ik zie zelfs een rijtje van vijf van die bomen die een leylijn markeren. Het valt me op dat het vooral jong bomen zijn.

Dat doet me er aan denken dat ik me laatst af vroeg of die meerstammige bomen zo groeien omdat ze op een energielijn staan of, dat de energie die bomen opzoekt omdat die daar beter stroomt. Ofwel, wat was er eerst, de kip of het ei? Ik bedacht toen dat ik eens met de wichelroede bij jonge dubbelstammige bomen zou moeten checken of die ook al op een leylijn liggen. En nu presenteert het leven mij die gelegenheid. Ik zie twee hele jonge dubbelstammige bomen en de wichelroede wijst inderdaad op leylijnen die erdoor lopen. Het lijkt er dus op dat de energiestroom er eerst is en daarop die meerstammige bomen groeien.

Op het terras van boscafé Busjop geniet ik van een heerlijke lunch, voordat ik verder doorreis naar Roermond.

Roermond

Ik parkeer aan de rand van het centrum en loop via de Markt naar de Munsterkerk. Ik vind het opmerkelijk aangenaam hier. Niet alleen is het heerlijk weer, maar ook de energie is heel fijn. Voel ik onbewust dat ik vlak bij mijn geboorteplaats ben of is het de gemoedelijke Limburgse volksaard die hier voelbaar is? Het maakt ook niet uit.

Onze Lieve Vrouwe Munsterkerk

Ik kom aan op het Munsterplein, dat voor de helft ingericht is als terras voor de horeca. Daar achter staat de Munsterkerk met haar twee torens te schitteren. Op een bankje lees ik wat het boek Leylijnen en Leycentra in de Lage Landen hierover te zeggen heeft. Ik lees dat het leycentrum zich tussen de torens bevindt en er op het plein vóór de kerk sprake is van negatieve invloeden van strijd en mensen die op de brandstapel zijn gebracht.
Ik ga eerst maar eens in de kerk kijken en vind inderdaad een leylijn kruising tussen de torens. De kerk is binnen afgesloten met glazen deuren, alleen het beginportaal is toegankelijk. Aan de rechterkant is een Maria altaar. Ik ga op het bankje ervoor zitten en ervaar een wat onrustige energie. Achter het glas hoor ik het orgel. Ik ben niet zo muzikaal, maar dit klinkt voor mij een beetje vals en dat draagt ook niet bij aan de sfeer.

Weer buiten loop ik naar het parkje aan de rechterkant. Het ziet er sfeervol uit en er staan leuke beelden, zoals een groot houten hart. De energie is er echter ook nog niet optimaal.
Dan loop ik naar het ronde muziekpaviljoen midden op het plein en ervaar dat de energie daar ook niet zo fijn is.

Wat jammer, denk ik, want het begon zo goed in Roermond en ik besluit twee andere kerken ook even te bezoeken.

Minderbroederskerk

Enkele straten verder kom ik bij de Minderbroederskerk, de voormalige kloosterkerk. Ik vind een leylijn kruising achter de voordeur, maar de kerk is gesloten, dus ik ga bij de voordeur staan voelen. Het voelt als een vluchthaven, ik voel de rust die je hebt als een plek hebt bereikt, waar je veilig kunt schuilen. Het voelt ook alsof deze energie binnen nog sterker is. Dat zit er voor nu echter niet in, dus loop ik door naar de kathedraal.

Sint Christoffelkathedraal

Ik loop de kathedraal binnen en vraag aan de balie of ik een kaartje moet kopen. Nee, hoor dat is niet nodig, krijg ik te horen.

In de kathedraal zijn verschillende hoekjes met een altaar en gelegenheid om een kaarsje op te steken. Ze voelen allemaal goed aan. Ik vind vooral de stiltekapel gewijd aan Sint Jacobus fijn. Niet zozeer vanwege de energie, maar omdat de automatische schuifdeur het echt stil maakt hier. Er staat een grote kast met botjes van verschillende heiligen. In een muurvitrine bevindt zich de grootste relikwie van de heilige apostel Jacobus buiten Spanje, namelijk een onderarm. Jacobus is de beschermheiligen van de pelgrims en dit lijkt me een mooie plek om een kaarsje op te steken voor mijn zieke broer die de Camino liep (en daarover een indrukwekkend boek schreef). Ik zie echter geen brandende kaarsen, dus stel het uit.

Ik loop door de kerk en mijn aandacht wordt getrokken door het zogenaamde Dalheimer Kruis. Dit is een bijzonder kruisbeeld uit 1300, waar wonderbaarlijke genezingen aan werden toegeschreven. Het bevond zich oorspronkelijk in het klooster van Dalheim. Toen dit tijdens de Franse Revolutie werd bedreigd door Franse troepen wilden de nonnen het kruis in veiligheid brengen. Ze laadden het kruis op een kar, getrokken door een blind paard zonder begeleiding. Het paard zocht zelf zijn weg en stopte in Roermond bij de kathedraal. Dat werd gezien als een teken dat het kruis daar thuishoorde. Uit dankbaarheid voor de gastvrijheid werd het in 1810 officieel overgedragen.

Op de muur waar het oorspronkelijk hing, staat nu dat het beeld gerestaureerd is en een andere plek heeft gekregen. Die plek is het priesterkoor, ver achter het altaar. Daar kun je nu niet dichtbij komen. Dat is jammer, want ik heb het gevoel dat hier wel energie vanaf straalt.

Kapel Maria in ’t Zand

De oorsprong van de Kapel Maria in ’t Zand gaat terug tot de 15e eeuw. Volgens de overlevering werd door een boer een Mariabeeld gevonden, begraven in het zand. Een andere legende vertelt dat het beeldje in een waterput werd gevonden. Nadat het beeldje naar de stad was gebracht, keerde het op miraculeuze wijze drie keer terug naar de put. Dit werd gezien als een teken dat Maria op die plek vereerd wilde worden, en daarom werd daar de kapel gebouwd.
Het beeldje zou een bron van wonderen en genezing zijn en de kapel groeide daardoor snel uit tot een populaire bedevaartsplaats. Door de toenemende stroom van pelgrims werd de kapel steeds verder vergroot.

Op de website Global Sacred Sites is dit één van de 10 vermeldingen in Nederland, dus is ben benieuwd. Ik parkeer voor de kapel en zie twee deuren naast het kerkgebouw open staan. ‘Ingang kapel’ staat er op de linker deur en als ik binnen kom zie ik een lange gang, waarvan alle muren zijn betegeld. Het zijn 9.000 devotietegels met dankbetuigingen of smeekbedes aan Maria. Aan de linkerkant staan enkele banken vóór een raam met stalen hekwerk, waarachter je in de Mariakapel van het naastgelegen kerkgebouw kunt kijken. Daar staat het kleine Mariabeeldje boven het altaar.

Ik steek een kaarsje aan voor mijn broer en ga op de voorste bank zitten. Ik voel vooral een energie van bezoekers die vast zitten in zichzelf. Als ik focus op Maria of de oorspronkelijke energie van de kapel, dan voelt het vrij en ontspannen. Ik vraag aan Maria: Hoe werkt dan die genezing van al die mensen die zo’n bedanktegeltje hebben laten plaatsen? Door te bidden naar mij komen mensen (onbewust) in overgave, waardoor het zelfhelend vermogen meer ruimte krijgt en genezing kan ontstaan, is haar antwoord. Dankjewel voor dit mooie antwoord.

Ik vraag me af waar dan die bron is, waar het beeldje in is gevonden en vermoed dat dat dan mogelijk in het park ernaast is. Zoekend naar de ingang loop ik twee keer door de gang van de kapel en door mijn focus loop ik telkens de bron met heilige water voorbij. Er zitten in de muur twee kranen boven een wasbak, waar je zelf water kunt tappen uit “den put waarin het miraculeus beeld gevonden is”.

Kruiswegpark

150 Meter verder langs de Parklaan vind ik een ingang van het kruiswegpark dat bij de kapel hoort. In het park staan naast een serie van 14 staties met een uitbeelding van de lijdensweg van Christus ook een serie kapellen met afbeeldingen van de geschiedenis van het Mariabeeldje.
Ik loop over het pad langs de verschillende beelden en voel een veel fijnere energie dan in de kapel. Tegenover het kapelletje met statie 4 zie ik een hele mooie gedraaide boom, wat meestal een indicatie is voor een leylijn. Ik ga erbij staan en voel een heerlijke opladende en bekrachtigende energie.
Aan het eind van de rondgang kom ik bij een openlucht kapel, een open plek, met hoge bomen die alleen bovenin een gesloten bladerdek hebben, waardoor een mooie, grote afgesloten ruimte ontstaat. Aan de rand staat een altaar en daarachter een calvarieberg. Ik vind met de wichelroede een kruising van leylijnen achter het altaar en als ik daar ga staan, voel ik me helemaal vrij en diep gelukkig. Wat een mooie plek!

Een mooie afsluiting van Roermond, denk ik. Ik ben blij dat ik na de ervaring van de Munster nog zulke mooie plekken in Roermond heb gevonden.

Ik bezoek hierna nog de basilieken van Sint Odiliënberg en Susteren, en vind nog een wegkruis op de leylijn Clairveax (Luxemburg)-Wijnaldum, met heel uiteenlopende ervaringen, maar dat is voor een volgend verhaal.

De exacte plek van alle genoemde krachtplaatsen vind je op de interactieve krachtplaatsen-kaart.