Ik wil wat nieuwe krachtplaatsen in Limburg bezoeken en kijk op mijn krachtplaatsen-kaart waar ik nog niet ben geweest. In midden Limburg vind ik diverse plekken en ik besluit allereerst naar Thorn te rijden. Het wordt een dag vol kapellen, fijne energie en mooie inzichten.

Thorn

Thorn staat bekend als ‘het witte stadje’, vanwege de karakteristieke witgeschilderde gevels van de historische gebouwen in de stad. Historisch gezien zou je het beter de stad van de adellijke dames kunnen noemen. Rond 990 stichtte Graaf Ansfried hier een benedictijns vrouwenklooster en zijn dochter werd de eerste abdis. De abdij van Thorn ontwikkelde zich tot een rijk wereldlijk stift en een kloosterorde, waar de orderegels vrijzinnig werden geïnterpreteerd. Een stift was een gebied waarover een abt of bisschop als heer/vorst wereldlijke zeggenschap had.
In het stift van Thorn konden alleen ongetrouwde vrouwen uit de hoge adel intreden. Vrouwen binnen de orde die wel wilden trouwen, woonden buiten de kloostermuren in eigen huizen. Het stift groeide uit tot een klein zelfstandig vorstendom, het Abdijvorstendom Thorn, met aan het hoofd de vorstin-abdis. Dit was het kleinste soevereine staatje binnen het Heilige Roomse Rijk. In de achttiende eeuw kwamen veel hoogadellijke dochters van Europese rijksvorsten en -graven naar het vorstendom Thorn. Ze werden er klaargestoomd voor een huwelijk met een man van stand.

Aan dit bolwerk van vrouwelijke heerschappij met eigen rechtspraak en eigen munt kwam in 1794 met de komst van de Fransen een einde. De paleisgebouwen en eigendommen van het stift werden geconfisqueerd en de adellijke dames vluchtten naar Duitsland. De Fransen voerden een belasting in op basis van de omvang van de ramen. De arme bevolking, die in relatief grote panden woonden die vroeger van rijke mensen waren, konden dat niet opbrengen. Daarom metselden ze ramen dicht om de belastingaanslag te beperken. En om de ‘littekens van de armoede’ te verbergen, werden de huizen wit gekalkt. Zo ontstond het witte stadje, waarvan de kern in 1973 werd aangewezen als beschermd stadsgezicht.

Sint-Michaëlskerk

Ik parkeer aan de rand van het stadje en loop in de richting van de kerk. Als ik door de Hofstraat, langs de buitenmuur van de Abdij loop voel ik ineens mijn hart open gaan. Dat betekent dat hier krachtige energie is en die volg ik door de poort van het Abdijhof. De kerk staat achter een muur, dus ik loop weer terug en loop via het pad ‘Onder de Bomen’ verder. Ik pak mijn wichelroede erbij en die blijft maar uitslaan. Is hij gek geworden? Vraag ik mezelf af, maar later zal blijken dat ik hier een hele brede leylijn passeer. Dit is de Leylijn van Clervaux (Luxemburg) naar Wijnaldum (Friesland), die hier behoorlijk breed is.

Roze wolk

Ik kom een mooi kunstwerk tegen, De roze wolk. Ik lees dat het een knipoog is naar de stiftdames van Thorn, die hier figuurlijk op een roze wolk terecht kwamen. Het stift gaf ze de gelegenheid om zich persoonlijk te ontwikkelen en verdiepen, niet alleen religieus, maar ook op het vlak van openbaar bestuur, rechtspraak en economie.
Van hier neem ik een mooi straatje vol klimrozen langs de muren naar de kerk. Ik vind een kruising van leylijnen in de toren en loop dan naar binnen. Ik was hier 10 jaar geleden tijdens mijn pelgrimstocht naar mijn geboorteplaats (Mijn pelgrimstocht naar Maasbracht, over loslaten, synchroniciteit en overvloed). Toen mocht ik zonder kaartje naar binnen om alleen een kaarsje op te steken. Nu koop ik wel een kaartje en wordt vervolgens weer naar buiten gestuurd om eerst een film te bekijken in een naastgelegen gebouwtje. De film leert me over het ontstaan van de abdij, de adellijke dames, het mini vorstendom en de oorsprong van de witte huizen.

Brede leylijn

Dan is het tijd om de kerk te bezoeken en vooral ervaren. Allereerst ga ik naar de ruimte onder de toren. Daar voelt het heerlijk, een gevoel zoals je hebt als je eindelijk iets hebt bereikt, waar je lang mee bezig was. Tevreden, gelukkig en voldaan.
In de kerk vind ik weer de 20 meter brede leylijn terug en ik ga hier op een bankje zitten. De energie laat me zien hoe het streven en strijden om werelds aanzien, macht en bezit, je onvrij maakt. En het streven naar jezelf zijn, maakt je vrij. Het herinnert me aan een visioen dat ik in een klein kapelletje in Hooijdonk had, met als boodschap: wees in de wereld, maar niet van de wereld.
Vervolgens daal ik af naar de crypte. Ik zie daar een glazen kist met een, op natuurlijke wijze, gemummificeerd lichaam uit 1640, gekleed als priester. In de crypte voel ik mezelf expanderen en krijg als boodschap: Je hebt gezien (in de introductiefilm) hoeveel er in de loop der tijd verandert. Besteed er niet te veel aandacht aan, Wees in elke situatie helemaal jezelf.
Wat een heerlijke plek en wat een krachtige energie bedenk ik als ik de kerk weer uitloop. Ik maak een foto en volg vervolgens het pad langs vele kapelletjes, zoals dat op de krachtplaatsen-kaart staat aangegeven.

Route langs kapellen

De eerste kapel die ik tegenkom is de Sint-Jobkapel. Deze ligt op een kruising van leylijnen en ik zal later ontdekken dat dat voor alle kapellen geldt. Ik ga bij de entree staan en voel de energie stromen, maar begrijp niet wat het me wil zeggen.
Bij de kapel scan ik een QR-code die mij op de website www.kruisenenkapellenthorn.nl. Daar staat ook een kaartje met alle kapellen zie ik.

De volgende kapel is de Ansfriedkapel, waar ik een hemelse energie ervaar.

Dan loop ik de bebouwde kom uit en op een splitsing staat de Heilige Familiekapel, gewijd aan Jezus, Jozef en Maria. Ik ervaar hier een soortgelijke stromende energie als bij de Jobskapel en krijg iets meer duiding. Het voelt alsof al het aardse, wat niet meer relevant is, bij me weg stroomt.

Ik neem de het zandpad naar links en kom al snel langs de Barbarakapel. Een heel klein kapelletje met een hele mooie hartenergie. Heb mededogen met de mensen die nog niet zo bewust zijn en worstelen met het leven, krijg ik door en terwijl ik er sta breekt de zon door.

Het pad komt uit op de grotere, geasfalteerde Heerbaan en daar zie ik de volgende kapel al, de nog kleinere Rochuskapel. Deze is twee keer door een automobilist aangereden, maar ziet er weer netjes verzorgd uit. Ik voel hier ook compassie, maar tegelijk met de boodschap dat je daar wel wat mee moet doen. Beweeg niet alleen in de wereld, maar doe ook iets. Help mensen die in (geestelijke) nood zijn en op jouw pad komen voor jouw hulp. Het is niet de bedoeling eraan te blijven hangen, maar ook niet om niets te doen.

Ik volg de Heerbaan en zie in de verte de volgende kapel al als ik ineens weer een heerlijke, krachtige energie voel. Zou dit weer de leylijn van Clervaux naar Wijnaldum zijn? Vraag ik me af en als ik op de kaart kijk, lijkt dat inderdaad mogelijk. De Antoniuskapel staat 50 meter verder en doet me denken aan de Antonius Abt Kerk in Nederasselt die ook op deze leylijn ligt. Ik voel hier vrijheid en liefde voor de natuur.

Kapel onder de linden

Iets verder langs deze weg staat de Kapel onder de Linden. Deze is in 1673 gebouwd in opdracht van Clara Elisabeth, één van de adellijke kanunnikes van de abdij van Thorn. Het werd een zogenaamde Loretokapel, een kapel naar het voorbeeld van het Casa Santa (Heilige Huisje) in het Italiaanse bedevaartsoord Loreto. In dat Heilige Huisje kreeg de maagd Maria van een engel de boodschap over de geboorte van Jezus. Dit Heilige Huisje is volgens de legende in 1291, na herovering van het Heilige Land door de Saracenen, door engelen vanuit Palestina naar Loreto overgebracht. Daar werd er een basiliek overheen gebouwd. Op verschillende plaatsen in West-Europa zijn later Loretokapellen gebouwd naar het voorbeeld van dit Heilige Huisje.

De Kapel ligt op een kruising van twee brede leylijnen, die bijna de hele kapel omvatten. Binnen voel ik de kenmerkende beschermende Maria energie, maar het voelt ook niet helemaal vrij, dus focus ik eens op de oorspronkelijke energie van deze plek. Die voelt als uitbundige levensenergie in volledige vrijheid. Er zit dus een gevoel van onvrijheid overheen. Ik stroom vervolgens volop de oorspronkelijke energie, om de maatschappelijke dogma’s die eroverheen liggen te overstemmen. Maria wordt er blij van merk ik.

Nog meer kapellen

Ik loop iets terug en neem dan het Sint Annapad dat, hoe kan het ook anders, uitkomt bij de Annakapel. Die ligt ingeklemd tussen twee wegen, maar de energie is aangenaam. Het is goed, jij bent ok, laat je zorgen maar los, krijg ik hier door.

Inmiddels ben ik weer in de bebouwde kom en loop langs het Vlasaard Park naar de Nepomucenus kapel. Daar staat een prachtig beeld van de voor mij onbekende heilige. Als ik hem vraag of hij mij iets wil vertellen reageert hij met: Door kennis wordt de wereld zoveel interessanter. Je ervaart meer als je in de natuur onderscheid kunt maken in vogelgeluiden of namen en gebruik van planten kent. En hoe meer je menselijk gedrag begrijpt, hoe interessanter mensen worden. Hoe meer je weet, hoe interessanter de wereld is.
Wie is deze Nepomucenus eigenlijk, vraag ik me af en zoek hem op. Wikipedia schrijft dat hij een Tsjechische priester en martelaar uit de 14e eeuw was, die opviel door zijn intelligente preken. Dat past wel bij zijn boodschap denk ik en terwijl ik verder loop komt er nog een nabrander: Stop nooit met leren en ontwikkelen.

Inmiddels is het tijd voor een lunch en alleen het pannenkoekenrestaurant lijkt open. Daar heb ik geen zin in en ik kom gelukkig een bijna onzichtbare broodjesbar (Frenchies) tegen. Ze hebben er heerlijke koffie en het belegde broodje is heerlijk vers en met liefde bereid. Ik neem het mee om op het bankje bij de roze wolk op te eten.

Op de kapellen-kaart zie ik nog een kapelletje vlakbij. Daarvoor loop ik het pad langs de Itterbeek af en kom bij de kleine Jocobuskapel. Hier voel ik een warme, geborgen energie.

Onder de indruk van het pittoreske stadje en de heerlijke energie op verschillende plekken loop ik weer terug naar de auto. Volgens de kaart heb ik een kapelletje gemist en daar rij ik met de auto naartoe. Het blijkt echter slechts een veldkruis te zijn. Er is geen leylijn te vinden en ook geen bijzondere energie.
In de auto merk ik wel dat ik helemaal opgeladen ben van mijn bezoek aan Thorn. Heerlijk, helder, hemels Thorn komt er in me op.

Bij het schrijven van dit verhaal valt me op dat ik toch nog enkele kapellen aan de oostkant van Thorn heb gemist, doordat ik op mijn mobiel de kaart niet even naar rechts had gescrold. Misschien maar goed ook, anders had ik mijn mooie ervaringen die middag in het Leudal bij Nunhem waarschijnlijk gemist. Maar dat is voor een ander verhaal.

(De geactualiseerde, volledige route langs alle kapellen van Thorn vind je op de krachtplaatsen-kaart.)