Ik zocht enkele krachtplaatsen op de kaart waar ik zelf nog niet geweest was en ging met een vriend (Harald) op pad.

’t Stokske in Moergestel

Waar zullen we beginnen, vragen we ons af en allebei willen we eerst naar Moergestel. Hier ligt volgens het boek Leylijnen en Leycentra in de lage Landen een leycentrum, genaamd ’t Stokske.  
Heel vroeger was op deze plek een groot bos met een open plek. Op deze open plek stond de heiligenboom, een plek waar recht gesproken werd en ook een plek waar wonderen plaats vonden. Deze plaats werd voor het eerst vermeld in 1423 als “Bi den Heyligen Boem”. In 1438 werd de heiligenboom getroffen door de bliksem, in twee delen gespleten en onherstelbaar beschadigd. Hierna is er een nieuwe boom geplant die in de 18de eeuw gestorven is. De dode boom heeft er nog zeker een eeuw gestaan en kreeg in de volksmond de naam ’t Stokske.
De boom moet hebben gestaan op de viersprong van ’t Stokske, Zandstraat en Heiligenboomstraat. De weg die van hieruit naar het westen loopt kreeg de naam Stokske, net als het buurtschap dat 500 verder langs deze weg ligt. Aan de oostkant van de viersprong ligt de parkeerplaats van het aan de overkant van de weg gelegen restaurant ’t Stokske.

We parkeren op de parkeerplaats en met de wichelroede zoek ik bij de viersprong naar leylijnen. Ik vind er twee. Één over de Heiligenboomstraat (mogelijk de leylijn naar Breukelen) en één ongeveer over het Stokske, die vervolgens doorloopt over de parkeerplaats. Op de kruising voel ik een hele fijne energie, gemoedelijk, relativerend, vrij, zorgeloos en Brabants gezellig. Er rijdt af en toe best wel wat verkeer, dus dit is niet echt een handige plek om de energie te ervaren, dus kijk ik of het naast de weg, op de parkeerplaats ook voelbaar is. Dat blijkt inderdaad het geval en de energie is hier mogelijk nog krachtiger en heel vitaliserend.

Ondertussen is Harald naar het restaurant gelopen en staat daar met een vrouw te praten. Hij vraagt haar voorzichtig of ze iets weet over het Stokske en waar die ooit heeft gestaan. Ze wijst naar de plek waar ik net de vitaliserende energie sta te voelen.
Ik loop naar ze toe en ze vertelt enthousiast dat ze met haar man het restaurant overgenomen heeft en de sfeer helemaal aan het veranderen is. Het gedeelte aan de voorkant is hernoemd naar Jan en Ellen Bistro. Ze zijn helemaal op de hoogte van de fijne energie van de leylijn en willen die sfeer ook in het restaurant realiseren, een plek waar iedereen zich thuis voelt, met aandacht voor het eten en de mens.

We worden uitgenodigd voor een kopje koffie en met haar schoonouders en de trouwste medewerkster ontstaat een enerverende uitwisseling van verhalen over krachtplaatsen en leylijnen. Ik laat natuurlijk enthousiast mijn boek zien en ze kopen direct een exemplaar. Ze vertellen dat deze plek ook in een boek staat en ik vraag welke. De man komt vervolgens met het boek Leylijnen en Leycentra in de Lage Landen. Ze hebben verschillende malen contact gehad met Dick van den Dool, die aan het boek meewerkte.
Ellen vertelt dat ze iets speciaals wil doen met de energieplek op de parkeerplaats. Ook wil ze de speeltuin aan de achterkant veranderen in een bezinningstuin of iets degelijks. Dit klinkt ons als muziek in de oren en het voelt nu al als een oase. Het lijkt alsof de energie van de krachtplek naadloos overloopt in de sfeer van de bistro.

We besluiten hier straks terug te komen voor de lunch. Nu eerst even naar Tilburg. Bij de auto valt ons op dat de eerste vier bomen aan de rechterkant, waar nu auto’s staan, krom groeien, over de leylijn heen. Als ik ga voelen, dan blijkt daar ook de energie het sterkst te zijn. Bijzonder!

Dionysiuskerk in Tilburg

Na een kwartier rijden parkeren we in het centrum van Tilburg. Het is vandaag kermis en dat is een grootse happening, want de kermis van Tilburg is de grootste van de Benelux. Het is nog niet open, dus relatief rustig.

Bij de kerk wijst de wichelroede op een leylijn door de as en op diverse plaatsen loodrecht daarop, waaronder het altaar, het doopvont en de toren. Het voelt overal aangenaam. Ik voel hier overgave en een bevrijdend gevoel zoals wanneer je eindelijk iets los mag laten. Je mag hier alles loslaten wat je dwars zit of blokkeert.

Terwijl we de de energie staan te voelen voor het altaar komt er een vrouw naar ons toe die ons verwelkomt en vertelt dat de kerk gastvrij openstaat voor iedereen. Ze vertel ook dat er zo een mis gaat beginnen. We snappen de hint en lopen naar achter en tegelijk komt de priester binnen en begint met de mis.

Dat was mooi getimed zeggen we tegen elkaar en we lopen over de kermis, waar alle attracties inmiddels geopend en klaargemaakt worden, terug naar de auto. Wat een gekkenhuis wordt het hier straks. Wij zijn blij dat we naar onze oase ’t Stokske gaan voor de lunch.

De lunch is heerlijk en dat maakt de beleving van die plek helemaal compleet.

Kapel van de Heilige Eik in Oirschot

De volgende bestemming is weer een plek waar ooit een heilige boom gestaan heeft.
Hier vonden volgens de legende twee herders een Mariabeeldje op de oever van de Beerze, dat ze in een eik plaatsten. Vervolgens namen bewoners van Middelbeers het beeld mee en plaatsten het in hun kerk. De volgende ochtend was het beeld echter weer op de oorspronkelijke plaats aanwezig. Nadat later enkele bezoekers op wonderbaarlijke manier van hun koortsen waren genezen kwamen er steeds meer mensen om het beeld te vereren.
Er ontstond een jaarlijkse bedevaart, waarbij het beeld naar de Heilige Eik werd gebracht en hier een drukbezochte mis werd gehouden. Daarvoor bouwde men een houten kapelletje dat in de Tachtigjarige Oorlog werd verwoest. In 1606 werd een groter gebouw neergezet met donatie van een kanunnik, nadat deze op wonderbaarlijke wijze was genezen. Veertig jaar later werd dit echter op last van de protestantse Staten Generaal afgebroken en werd ook de eik omgehakt. De huidige kapel dateert van 1845 en is in 1906 uitgebreid.

Bij de kapel is het redelijk druk met vooral oudere mensen. Het lijkt wel een ontmoetingsplaats, want er hangen vlaggen waarop mensen erop gewezen worden om buiten de kapel met elkaar te ‘buurten’. Twee mannen in de kapel is dat waarschijnlijk ontgaan, want ze voeren een geanimeerd gesprek. Gelukkig niet lang, zodat we ons kunnen concentreren op de energie. Ik loop tussen een grote hoeveelheid opgestoken kaarsjes door, zo dicht mogelijk naar het Mariabeeld en ervaar een wat drukkend gevoel, van alle mensen die hier met hun ellende komen om Maria te vragen het op te lossen. Harald leest ondertussen het gastenboekje en bevestigt dat veel mensen hier hun kommer en kwel hopen te verlichten.

Als ik terugloop wordt het drukkende gevoel minder en kan ik makkelijker contact maken met de oorspronkelijke energie van deze plek. Die voelt als een bewustwording dat elke keuze zijn consequenties heeft. Neem de verantwoordelijkheid voor de keuzes die je maakt. Zou dit iets te maken kunnen hebben met de oude eik, waar ook recht gesproken werd?

We lopen met de wichelroede rond het gebouw en vinden een leylijn door de as en twee dwars erop. Één ter hoogte van de ‘binnenentree’ en één net achter het kapelletje.

Dan besluiten we om een korte wandeling te maken en bij het eerste bruggetje ervaar ik een hele fijne energie. Ik voelt hier rust en ‘niets’. Wat een contrast met in de kapel!
De wandeling leidt ons door het bos, langs het riviertje, langs een meertje en na 7 bruggetjes weer terug naar de kapel. Wat een prachtig gebied! Leuk om later nog een uitgebreider rond te wandelen.

Lees meer over de kapel op Sterrenkruid (Joke Visker), Pansophia of Wikipedia,

Het oorspronkelijke Mariabeeldje staat in de Sint-Petrusbasiliek van Oirschot, dus rijden we daar naartoe om te kijken of dat nog bijzondere energie-ervaringen oplevert.
We zijn onder de indruk van de grootte van de kerk en het lichte interieur, maar voelen verder geen bijzondere energie. Ook niet in de toren, waar we wel een kruising van leylijnen vinden. Alleen in de kapel met alle gouden en zilveren schatten ervaar ik een energie van feest, plezier, levenslust en geluk.

Seldensate

Op de route terug naar huis besluiten we langs Seldensate te gaan. Dit is een ca 10 hectare groot landgoed ten zuidwesten van het dorp Middelrode. Op het landgoed stond vanaf 1300 een hoeve en later een poortgebouw met duiventoren, een bierbrouwerij en een speelhuis genaamd Seldensate. In de loop der tijd groeide dit speelhuis uit tot een omgracht kasteeltje. Alleen het poortgebouw met oprijlaan, de duiventoren en een gedeelte van de brouwerij bestaan nog. De hoeve is verdwenen en van het kasteeltje rest een ruïne omgeven door een gracht. De naam Seldensate is afkomstig van het oude begrip seldene zathe, wat bijzonder landgoed of bijzondere buitenplaats betekent. Sinds 2002 is het landgoed een rijksmonument en openbaar toegankelijk.

We parkeren aan de rand van de woonwijk bij een fiets-en voetgangersbrug over de Aa. Van hieruit kun je de rivier de Aa volgen tot ’s Hertogenbosch. Wij gaan echter het bos in naar het poortgebouw. Er loopt een leylijn door de poort van poortgebouw naar de ruïne en vervolgens verder langs het pad naar het noordwesten. Achter de ruïne is een magisch bos met bijzonder gevormde bomen die een leylijn markeren richting de ruïne.

Ik voel de energie het sterkst bij de keldertrap van de ruïne en 100m stroomafwaards bij de ingang van het weiland bij de splitsing van het pad. Het voelt als de rust van een beschermende omgeving. Er zit echter nog iets bij en ik ervaar dat als een bewustzijn dat de rust van de veilige schuilplaats hier niet eeuwig zal duren.

Berlicum, Mariakapel

Onze laatste stop is de Mariakapel, in een parkje langs de Sassenheimseweg in Berlicum. Deze devotiekapel uit 1939 werd intensief gebruikt, maar de gemeente wilde het in 1977 slopen. Na hevig protest van de bevolking bleef het toch staan en werden de kapel en het parkje opgeknapt.

Gelukkig maar want de energie is er heel fijn. Zittend op het bankje voor de kapel voelde ik een weldadige rust. Je hoeft hier even helemaal niets! Het voelde voor beiden alsof we hier uren konden blijven zitten, maar op een gegeven moment gingen we toch weer verder.

Het was weer een bijzonder uitje met uiteenlopende ervaringen, verassende ontdekkingen en mooie ontmoetingen.

Vooral het enthousiasme waarmee we in ’t Stokske werden ontvangen en de intentie van de nieuwe eigenaren om het restaurant in harmonie te laten resoneren met deze oeroude krachtplek geeft mij een goed gevoel.