In het westen van Noord-Brabant waren nog enkele leycentra uit het boek Leylijnen en Leycentra in de Lage Landen waar ik nog niet geweest was, dus plande ik een tripje hiernaartoe.

Woensdrecht

Ik begin in Woensdrecht. Hier zou aan de Rijzendeweg een zeer sterk Leycentrum zijn. Hier heeft een 16^e-eeuwse kerk gestaan, waarvan alleen de toren zelfstandig tot 1944 is blijven staan. De naam was Stompe Toren en alleen een straatnaam herinnert hier nog aan. Volgens het boek is het centrum tussen Rijzendeweg nummer 2A en 4. De wichelroede bevestigt deze plek en ik vind er inderdaad het kunstmatige grotje tussen de bomen zoals beschreven staat. Ik voel er echter geen bijzondere energie.
Een man met hond loopt langs en vraagt wat ik er doe. Ik vertel dat ik op zoek ben naar leylijnen en leycentra. Daar snapt hij niets van, maar hij weet wel te vertellen dat op de plek die ik aanwijs vroeger een toren heeft gestaan. Hij vertelt ook dat hier in WO II heel veel is gevochten omdat het een strategische plek is, waardoor men nu nog steeds regelmatig granaatresten en patronen terugvindt.
De Rijzendeweg dankt haar naam aan de sterke helling die de weg verderop heeft. Zo’n 150 meter verder is op het hoogste punt een bankje met uitzichtpunt en informatieborden gemaakt. Hier heb je een wijds uitzicht over de omgeving. In de verte zie ik Bergen op Zoom liggen, mijn volgende bestemming.

^{Het leycentrum bevindt zich tussen Rijzendeweg nr 2A en 4, bij de hoge bomen (foto: Theo Buijsrogge)}

Kraaijenberg

De auto wijst me een route over de snelweg, maar ik wil liever door de natuur en kijken hoe ik zo dicht mogelijk langs het Markizaatmeer kan rijden. Dit brengt me door het bos van Landgoed Mattemburgh, waar een buizerd voor me uit vliegt en de weg wijst. Dan kom ik bij een kruising met een doodlopende weg richting de Kraaijenberg. Die brengt me niet bij mijn bestemming, maar wel weer verder de natuur in en uit nieuwsgierigheid rij ik er toch naar toe. Bij het bezoekerscentrum stap ik uit en loop een klein stukje naar de uitkijktoren. Eromheen staan diverse houdsnijbeelden van roofvogels en andere dieren. Dat ziet er heel realistisch en natuurlijk uit. Wat een mooi plekje denk ik en vraag me af waarom ik hier niemand anders zie. Vanuit de houten uitkijktoren zie ik het Markiezaatsmeer dat ontstond door aanleg van de Schelde-Rijnkanaal. Het zoute getijdegebied werd daardoor een zoetwatermoeras, een heel waardevol ‘wetland’ voor zeer veel vogels. Ik zie een paadje naar het meer, een wandeling van 1,5 km en bedenk dat ik daar best tijd voor heb. Het is een prachtige afwisselende wandeling, tussen de geel bloeiende planten op het weiland en een paadje door een berkenbos naar de vogelkijkhut aan het water.

Hier voel ik een weldadige rust over mij heen vallen. Het voelt alsof mijn ziel me heeft geleid naar deze plek. Die wil gewoon even complete rust en niets doen voel ik. Ik probeer de afgelopen tijd zo veel mogelijk in overgave te zijn, maar merk dat ik van mezelf toch nog te vaak iets moet doen. Niets doen en alleen maar Zijn is nog best lastig. Voor een doelgericht iemand als ik voelt dat doelloos en zonde van de tijd. Het gaat regenen en ik besluit hier te blijven tot het droog blijft.
Ik ben al jaren gefascineerd door het begrip Wu-Wei, dat je zou kunnen vertalen als doen door niet te doen. Ik kijk door het linker kijkgat en zie daar een grote groep eenden schijnbaar doelloos rondzwemmen. Af en toe duiken ze naar beneden om een waterplant te eten. Ze zijn niet bezig met het doel om te eten, ergens naartoe te gaan, of iets te doen of te bedenken, maar zijn gewoon aan het Zijn en onderdeel van dat Zijn is af en toe een hapje nemen. De eenden zijn mijn grote leermeesters en illustreren Wu-wei in de praktijk.

Als het stopt met regenen voel ik dat het voor mij ook genoeg is en vol energie loop ik weer terug. Mijn plan wat ik vandaag allemaal wil zien laat ik los. We zien wel.

Bergen op Zoom

In Bergen op Zoom kom ik vanuit de parkeergarage snel op de Grote Markt. Opvallende verschijning is daar de toren van de Sint-Gertrudiskerk, die als bijnaam peperbus heeft. De toren dateert van de 14^e-eeuw, terwijl de huidige kerk van een eeuw later is. Het sterkste leycentrum in de stad ligt elders, maar in deze kerk zou in het koor ook een centrum zijn. De kerk staat uitnodigend open, dus ik ga hier eerst naar binnen. Ik wordt enthousiast ontvangen en gewezen op wat er allemaal te zien is en de mogelijkheid om gegidst te worden en de toren te beklimmen. Ik ben echter hier voor de energie, bedank vriendelijk en loop door naar het koor. Op het koor zelf mag je niet komen, maar aan weerszijde erlangs lopend wijst de wichelroede inderdaad op een kruising van leylijnen midden op het koor. Ernaast stem ik af op de energie en ik voel een oorspronkelijke energie van levenslust en moeiteloosheid met erboven een energie van kracht om door het leven te gaan. Wij hebben onze maatschappij en het leven zo ingericht dat wat vroeger moeiteloos ging nu alleen met moeite gedaan kan worden. Ik vraag me af hoe dat zich dan verhoudt tot de recente natuurrampen overal. Dat kost toch moeite om mee om te gaan. De sleutel ligt in accepteren en meebewegen met de natuur, krijg ik als antwoord.

Ik loop de kerk weer uit en beloof de enthousiaste dame dat ik terug zal komen om de toren te beklimmen. Eerst een broodje eten bij een van de vele terrasjes op de markt.
Na deze lunch wordt de lucht ook lichter en komt er af en toe zelfs een klein zonnetje door. De stenen trap naar de toren is cirkelvormig en het valt me op dat de treden heel kort zijn, maar wel heel breed. Dat geeft een grote doorgang en voelt heel gevaarlijk. Als je een trede mist heb je bijna geen houvast en val je zo het grote gat in. Het lijkt ook wel alsof ik met de jaren meer en meer hoogtevrees krijg. Boven aangekomen is de beloning natuurlijk weer een mooi panorama. De afdaling vind ik spannend, maar gaat zonder problemen.

Dan ga ik naar het sterke leycentrum. Dat zou volgens het boek tussen de Noordsingel 176 en de achterliggende straat Weverskat liggen. Ik loop met mijn wichelroede langs de Noordsingel en die slaat telkens uit bij nummer 178, een huis dat net verkocht is. Aan de achterkant slaat hij uit bij de lantarenpaal die tegenover de garagedeur van Weverskat nr. 20. staat. (Dat blijkt de achterkant van Noordsingel 176 te zijn.) Met de rug tegen deze lantaarnpaal ervaar ik een heerlijke zachte energie.

Teruglopend naar de Grote Markt kijk ik nog in diverse zijstraatjes of ik het vervolg van de leylijn kan vinden. Hij loopt ook bij Klaverstraat 3 en daarna heb ik geen zin om uitgebreid tussen het winkelend publiek te gaan zoeken met mijn wichelroede. Ik vind de parkeergarage en rij verder naar Tholen.

Tholen

Tholen ontstond in de 13e eeuw, toen hier een polder werd bedijkt en er tol werd geheven voor de scheepvaart. Daaraan heeft het ook haar naam te danken. De oorspronkelijke Grote of Onze-Lieve-Vrouwekerk dateert van eind 13^e eeuw deze werd bij een brand in de 14e eeuw zwaar beschadigd, waarna de huidige kerk werd gebouwd. Volgens het boek bevinden zich hier centra in de toren en in het koor.

Ik parkeer naast de kerk en loop ernaartoe, maar het hek is gesloten. Vóór het hek ligt een tegel met een QR-code. Ik scan die en kom op een website over de kerk. Daar lees ik dat de kerk op woensdag en zaterdag geopend is. Vandaag niet dus. Dan maar van afstand de energie voelen en ik loop als eerste naar de deur die het dichtst bij het koor ligt. Daar krijg ik als eerste beelden van een baby en de zee, verder kan ik er weinig van maken. Ik bedenk dat een doop en de rouw om een op zee vergane visser waarschijnlijk de twee meest voorkomende emotionele gebeurtenissen in deze kerk zijn geweest.
Ik loop naar de toren en de wichelroede bevestigt een kruising in de toren. Als ik mijn aandacht erop focus ervaar ik een energie van kracht, die het gevoel geeft dat je alles aan kunt. De toren voelt als een poort van zelfvertrouwen!
Ik vraag me af waar ik dat nog nodig heb en bedenk me dat ik nog wel wat terughoudend ben om zomaar met een wichelroede door een menigte mensen te lopen. Daarvoor mag ik nog wel wat zelfvertrouwen ontwikkelen en ik besluit dat ik het de volgende keer gewoon ga doen als ik dat wil, ongeacht wie er naar staat te kijken.

Roosendaal

Dan rij ik naar mijn laatste bestemming van vandaag: Roosendaal. Daar zou een leycentrum zijn in de toren van de Sint-Janskerk. Daar aangekomen blijkt de kerk gesloten en dat is ook wat ik in de energie ervaar. De wichelroede wijst op een centrum net achter het midden van de toren. Terwijl ik naast de toren de energie sta te voelen zie ik in het gras ernaast een beeldje. Het beeld van een man die over iets heen gebogen zit en iets geheims met zijn handen en zijn houding verbergt, illustreert precies wat ik ervaar. Ik lees vervolgens in het boek “Het [leycentrum] is ook geheimzinnig en het lijkt dat een blik in het verleden onmogelijk wordt gemaakt“. Wat bijzonder!
De kerk heet voluit Sint-Jan de Doperkerk en de naam van de heilige staat met grote letters in het Latijn op de voorgevel. Het laatste woord is sacrum (heilig), maar ik leerde nooit latijn, dus bij mij komt als eerste associatie het woord secret, wat de energie van deze plek weergeeft.

Het valt me op dat Roosendaal een heel andere sfeer heeft dan de vorige plaatsen die ik vandaag bezocht. Het is hier ongezellig en somber en dat lijkt ook andere mensen aan te trekken. Ik besluit om via het Emile van Loonpark terug te lopen om te zien of het daar beter is. Het park ziet er leuk uit, maar de sfeer is hetzelfde. Ik zie een grote kastanjeboom waarvan de takken te zwaar zijn geworden om zelf te dragen en nu door een staalconstructie worden ondersteund. Het voelt alsof zijn omgeving hem naar beneden trekt en hij het opgegeven heeft om te proberen vrolijk te zijn. De oude treurwilg ernaast voelt wel in z’n element hier.
Er is een kunstmatige waterval gemaakt om hier nog wat dynamiek te krijgen, maar dat lukt niet echt. Naast het water staat een eend bewegingloos met zijn kop in zijn veren voor zich uit te staren. Ik denk aan de eenden van vanmorgen die een heel andere energie uitstraalden en denk vervolgens aan het kunstwerk dat ik hier in het park zag, waar op een van de tegeltjes staat “life depends on how you look at it! Enjoy”.

^{Kunstwerk d’Ouwe Sok in het  Emile van Loonpark werd geplaatst ter ere van Roosendaal 750 jaar. Het bevat van binnen een kluis met herinneringen, spullen en creatieve uitingen van inwoners die voor 50 jaar afgesloten is. (foto: Theo Buijsrogge)}