Rond Nijmegen liggen prachtige bergen, bossen en wateren met indrukwekkende krachtplaatsen. Ik maakte er mooie wandelingen langs spannende bergjes, mysterieuze waterpoelen, helende beekjes, relaxte vijvers, vrolijke-, statige- en bevrijdende bomenrijen, oeroude bomen, krachtige bomen en relativerende bomen, een oplaadpunt en een medicijnwiel. Onder andere met Jan Willem Retera, sociaal ondernemer en talentontwikkelaar (timmerclub.nl). En vervolgens met Ron Hoenderboom, natuurcoach, trainer en organisator van natuurbezinningstochten in het Rijk van Nijmegen (naarbuitennatuurbeleving.com). Hij wilde mij een aantal plekjes laten zien die ik vast nog niet kende en dat bleek inderdaad het geval.

Duivelsberg

De Duivelsberg is een heuvel en natuurreservaat op de stuwwal ten oosten van Nijmegen, in de gemeente Berg en Dal. Door onze verre voorouders werd de Duivelsberg als heilig bos beschouwd. Het zou de naam Zonneberg hebben gehad. Tot 1949 was dit Duits gebied en de naam zou zijn afgeleid van het Duitse Duffelsberg. Die naam komt van ‘De Duffelt’, de laaggelegen streek tussen Nijmegen en het Duitse Kleef, waar je vanaf de Duivelsberg op uitkijkt. Deze strategische locatie werd al heel lang door mensen gebruikt. In de omgeving zijn urnenvelden uit de IJzertijd en Romeinse grafvelden gevonden. De Romeinen hadden een legerkamp in de omgeving en gebruikten de Duivelsberg als strategisch uitkijkpunt met een zichtverbinding naar hun fort in Kleef. Zo konden ze elkaar waarschuwen voor aanvallen van de Germanen.
Rond het jaar 1000 stond op de Duivelsberg de burcht Mergelp, bestaande uit twee Mottes, kunstmatige heuvels, die nu nog zichtbaar zijn. De naam Duivelsberg wordt tegenwoordig vooral gebruikt om de grootste van die twee mottes aan te duiden.
Vanaf de Romeinen is in de lagere delen van de Duivelsberg leem uit de grond gehaald voor het maken van o.a. dakpannen. Tot 1934 heeft hier nog een dakpannenfabriek gestaan. Door deze winning van leem bleven diverse diepe leemkuilen over. Hierin blijft water staan en er zijn verhalen dat er vroeger heksen in werden verdronken. Één van de waterpoelen heeft de naam Heksendans gekregen.
Een groot aantal prachtige wandelroutes, zoals het Pieterpad, de natuurwandelroute N70 en de Walk of Wisdom, lopen over de Duivelsberg.

Motte en beek

Ik heb met Jan Willem afgesproken op de top van de Duivelsberg en rij naar het naastgelegen restaurant De Duivelsberg. Vandaar loop ik naar de top van de motte en ga er op een bankje zitten. Als ik me concentreer op de energie is het eerste dat in me opkomt de strijd, de gevechten en de angst om ontdekt te worden. De gebeurtenissen uit de tweede wereldoorlog hebben een aardige imprint achtergelaten. Als ik focus op de oorspronkelijke energie voordat deze door mensen werd vervuild, dan voelt het heel anders: licht, blij, vrolijk, huppelend. Vervolgens komt een inzicht: Volg je levensstroom. Als je daarop afgestemd bent dan krijg je wat je in de oorspronkelijke energie zag. Als je dat niet bent, dan krijg je de angst en strijd die bovenin voelbaar is.
Dan komt Jan Willem aan en we begroeten elkaar hartelijk. We gaan beiden zitten en doen gezamenlijk een energieoefening. Daarna krijg ik spontaan een inzicht over een vorig leven, waarin wij elkaars broer waren. Wat een bijzondere plek is dit toch!

We lopen door het bos in de richting van Beek en komen uit bij de plek waar de Filosofenbeek het bos uit stroomt. Het voelt alsof de beek alle wonden in het gebied heelt en de negatieve energie uit het gebied afvoert. Langs de andere kant van de beek lopen we weer het bos in en via prachtige, afwisselende paden over heuveltjes en door dalletjes met prachtige en indrukwekkende bomen komen we weer terug bij het restaurant. Daar lunchen we samen, waarna we afscheid nemen en ik alleen verder ga naar de Sint-Jansberg.

Sint-Jansberg

De Sint-Jansberg is een stuwwal uit de voorlaatste ijstijd. Het is nu een natuurgebied met beboste hellingen, vele beekjes en enkele moerasgebieden. Ook zijn er diverse vijvers en de restanten van een Romeinse villa. De Sint-Jansberg werd van oudsher ook wel Kloosterberg genoemd. In het bos, aan de oostkant van de Sint-Jansberg, is jaren geleden door Roelien de Lange samen met de sjamaan Sun Bear een medicijnwiel gemaakt. Ron Hoenderboom heeft dit medicijnwiel in 2020 herontdekt, weer gefatsoeneerd en samen met Roelien met een ceremonie opnieuw ingewijd.

Medicijnwiel

Ik rij via Groesbeek naar Milsbeek. Het laatste stuk gaat over de Holleweg door het bos. Deze markeert ook de grens met Duitsland, met links (oost) het Duitse Reichswald en rechts de Sint-Jansberg. Direct na het bos parkeer ik links op de parkeerplaats bij Restaurant De Diepen. Ik steek de weg over en loop het bos in. Na 100 meter volgt een splitsing en hou ik rechts aan. Weer 150 meter verder ligt het medicijnwiel links in het bos. Het is niet gemarkeerd, dus ik kijk daar even op de kaart of ik al van het pad af moet.
Dan wordt ik aangesproken door twee vrouwen die vragen of ik het kan vinden. Ik zeg dat ik het medicijnwiel zoek en ze reageren met: Wij ook, loop maar mee. Wat leuk weer zo’n ontmoeting met gelijkgestelde zielen. Ze vertellen enthousiast dat ze hier diverse malen onder leiding van Ron Hoenderboom zijn geweest en nu regelmatig hierheen komen om op te laden. Ze vertellen ook dat de krachtigste plek niet in het medicijnwiel is, maar een kuiltje tussen twee bomen.

Ik loop naar het medicijnwiel. Ik ken de rituelen die je daar kunt doen niet precies en loop daarom op mijn intuïtie de cirkel rond, met de klok (en de zon) mee. Bij elke steen sta ik even stil om te voelen. Het voelt als een soort levensloop. In het centrum voel ik dat het leven cyclisch is.  Je doorloopt telkens alle fasen.

Oplaadpunt

Dan loop ik naar de twee bomen met een kuil ertussen (ten oosten van het medicijnwiel), waar ik een van de vrouwen had zien staan. Dat blijkt inderdaad een krachtige plek te zijn. Het voelt als een oplaadplaats. Heerlijk!
Een van de vrouwen is foto’s aan het maken en ik kijk nieuwsgierig wat ze doet. Ze heet Laura en plaatst op Instagram foto’s van mooie kaarten met krachtdieren op krachtplaatsen.

Vijvers

We nemen afscheid en ik loop verder door het bos. Ik herinner me van eerdere bezoeken dat het ook interessant is om de energie bij de ruïne van de oude villa te voelen, maar daar heb ik geen tijd voor en loop nu een korter rondje, langs de vijvers die ooit onderdeel waren van de tuinen van de villa. De bovenste vijver, die gevoed wordt door een bron, was voor de watervoorziening. In de middelste vijver werd onder andere gevist. De onderste, de warmste vijver, was om in te zwemmen. Op het pad tussen de bovenste vijvers voel ik een heerlijke helende energie. Wat een mooie plek, heerlijke energie en een prachtige omgeving met heuvels, bos en water. Wat wil je nog meer?
Dan belt mijn broer om te zeggen dat hij weer thuis is en ik dus welkom ben. Hij woont naast het bos, dus ik ga bij hem langs, een mooie afsluiting van een geslaagde dag.

Duivelsberg 2

Een hele tijd later krijg ik ineens een berichtje van Ron Hoenderboom. Hij had Jan Willem gesproken en die had hem verteld over onze bezoeken aan de Duivelsberg. Ron nodigde me uit om samen enkele bijzondere plekken op de Duivelsberg te bezoeken.

Heksendans

We spreken af bij Pannenkoekenhuis De Heksendans in Berg en Dal. Mijn moeder woont er praktisch naast, dus ik ga eerst bij haar op de koffie. Het restaurant blijkt nog gesloten te zijn, dus lopen we direct het bos in. Ron kent prachtige paadjes waar ik nog niet eerder ben geweest. Soms herken ik iets wat me bekend voorkomt, zoals natuurlijk het restaurant De Duivelsberg, dat ook nog gesloten is. We gaan verder en lopen over de grens met Duitsland, met bos aan de ene kant en weiland aan de andere kant. Dan gaan we het bos weer in en komen bij de Heksendans, een leemkuil met een waterpoel onderin.
Ik voel er een heerlijke, relaxte energie. Hier kun je lekker rustig loslaten en je zorgen zien wegvloeien. De zon zet dit extra kracht bij door ineens tussen de wolken door te schijnen en ons lekker op te warmen.
Ik vertel Ron dat ik verrast ben door de fijne energie, gezien alle vreselijke verhalen over de heksen in dit gebied. Ron beaamt dit en voorspelt dat een volgende poel heel anders is.

Krachtbomen

We vervolgen het pad en ik zie regelmatig bomen met een gesplitste stam, vaak een teken van sterke energie. Als ik ze aan weerszijde van het pad zie, pak ik de wichelroede er even bij en ja hoor, hier loopt een leylijn precies door beide bomen.
Dan zegt Ron ineens dat we van het pad af moeten en we lopen door het bos omhoog. We komen ineens bij een grote boom met dubbele stam en ik voel het al meteen. Wow, wat een kracht straalt deze uit, echt heel indrukwekkend. Ik vraag de boom of hij mij iets te vertellen heeft en krijg als antwoord: Jij kan ook zo krachtig zijn. Focus je helemaal op je eigen ding en besteed geen aandacht aan de omgeving die daar niet aan bijdraagt.
Ron vertelt dat hij de boom ooit vond doordat hij een onweerstaanbaar gevoel had dat hij hierheen moest lopen.

Heksenkuil

We lopen door het bos verder en komen weer bij een hele diepe leemkuil met een waterpoel. Deze voelt echt heel anders en we dalen voorzichtig af om dichterbij te kunnen voelen. Ik voel heel veel gedoe, angst en gekrijs van mensen die in het water worden geduwd. Dit lijkt wel heel erg op al die verhalen over heksen die in dit gebied verdronken werden. Ik probeer te focussen op de oorspronkelijke energie voordat mensen hier aanwezig waren, maar krijg dat niet voor elkaar. Mijn aandacht wordt telkens naar dat nare tafereel getrokken.

Terwijl we met elkaar uitwisselen hoe bijzonder het is dat de twee poelen zo verschillend zijn, lopen we verder, naar de derde leemkuil met waterpoel. Deze is ook weer heel diep en nog moeilijker af te dalen. Tot mijn verrassing voel ik hier helemaal geen bijzondere energie. Ron wist het al en benoemt de energie als neutraal.
(De krachtboom en de laatste twee waterpoelen staan op geen enkele kaart, maar zijn wel ingetekend op de krachtplaatsenkaart)

We komen weer op een pad en lopen naar restaurant De Duivelsberg, dat inmiddels open is. Na een lunch lopen we terug naar restaurant Heksendans waar we begonnen zijn. Onderweg lopen we langs het uitzichtpunt achter het weiland van de minicamping Wylerberg. Hier staat een informatiebord over de stoompannenfabriek die hier stond en waar tot 1934 dakpannen werden gemaakt. Vlakbij staat ook weer een mooie boom met krachtige energie. Het valt me op dat dit meer een vrouwelijke kracht is, in tegenstelling tot de mannelijke kracht van de boom bij de Heksendans.

Kastanjedal

We nemen afscheid en ik bedank Ron voor de prachtige plaatsen die hij heeft laten zien en de tips die hij heeft gegeven voor de Kiekberg waar ik zelf nog naartoe wil. Maar eerst wil ik even naar de Kabouterboom, want die staat vlakbij in Beek.
De straat waar ik naartoe geleid wordt is echter opengebroken. Er is een omleiding, maar ik wil alleen maar 200 meter verder zijn. Dan zie ik dat er naast de hekwerken een pad naast de weg open gehouden is. Dat is echter afgesloten en een bouwvakker zegt dat ik er niet mag komen. Dan maar een andere weg proberen. De eerste weg mislukt en ik begin me af te vragen waarom dit zo moeilijk gaat. Wat wil het leven mij vertellen?

Bomenlaan

Dan rij ik naar de Ravenberg, helemaal aan de andere kant van de Kabouterboom. Daar parkeer ik in een doodlopende straat en neem het pad waarbij staat dat ik het Kastanjedal inloop. Hier zijn door de Romeinen tamme kastanjes aangeplant en veel van hun nakomelingen staan langs een beekje dat door het dal stroomt. Bij de bron van het beekje staat de Kabouterboom. Ik ben onder de indruk van de prachtige omgeving en de grote bomen waar ik langs loop. Het pad naar links gaat naar de Kabouterboom, maar mijn oog valt op een bomenlaan langs het pad dat naar rechts loopt. Ik zie dat ik een rondje kan lopen, dus neem het rechter pad.
De bomenlaan ziet er prachtig uit. De bomen staan strak in een lijn en toch ziet het er heel vrij uit omdat met alle bladeren op de grond een echt pad ontbreekt. Alleen de bomen leiden je dus naar de andere kant. Tussen de bomen voelt het bevrijdend. Er is een heel lichte energie. Wat een mooie ontdekking weer!

Nu snap ik dat het gedoe met de wegopbreking nodig was om te zorgen dat ik van de andere kant naar de Kabouterboom zou lopen. Anders had ik deze mooie bomenlaan gemist.

Kabouterboom

Ik hou twee keer links aan en kom dan op het paadje waarlangs de kabouterboom staat. Links van het pad staat een rij grote kastanjes en rechts gaat het steil naar beneden en onderin het dal zie ik de beek stromen. Dan zie ik een dikke kastanje en denk: Dat zal hem wel zijn, maar het pad loopt een beetje in een boog en achter de boom komt een nog veel grotere boom tevoorschijn.

De Kabouterboom is hol en was lang de dikste boom van Nederland, maar is recent ingehaald door een reuzensequoia in Brummen. De naam komt van een sprookje dat zegt dat je met een liedje de kabouters uit de boom kunt lokken. Ik ben benieuwd naar de energie van de boom, maar hij lijkt alle energie nodig te hebben om zich staande te houden en zuigt energie op uit zijn omgeving. Hij heeft helemaal geen aandacht voor mij.
Ik loop naar de volgende grote kastanje. Die voelt veel relaxter. Weer een boom verder staat wel open voor contact en zegt dat hij zich niet bemoeit met de andere bomen om hem heen. Ik sta met mijn ogen dicht voor de boom te voelen en hoor iemand over het pad aankomen. Normaal zou dan mijn ogen open doen, zodat ik niet gek overkom, maar ik besluit dat nu eens niet te doen. Ik ga door met voelen en de persoon loopt gewoon langs. De boom reageert met: Precies, zo doe je dat.

Dit kastanjedal is echt een prachtige omgeving en ik wil er graag meer van ervaren, maar wil ook verder. Ik kom hier zeker weer eens terug.

Kiekberg

Een vriend had mij getipt over de Kiekberg, een hoog punt in het bos van de Sint-Jansberg en Ron had precies aangegeven waar een speciale boom stond. Om daar dichtbij te komen leidt de navigatie mij naar de Zevendalseweg aan de rand van de Mokerheide. Ik ben benieuw hoever ik die kan berijden en of ik dan ergens kan parkeren. Dat kan vrijwel aan het eind en van daaruit loop ik verder over het pad tussen de weilanden dat een verbinding maakt tussen de bossen van de Mokerheide en de Sint-Jansberg. Het pad komt uit op de onverharde en soms nogal modderige Apostelweg en ik sla links af, naar het noorden.

Kromme boom

Alle bomen in het bos aan de rechterkant groeien naar het licht, dat bij het weiland aan de linkerkant overvloedig beschikbaar is. Ze groeien daarom bijna allemaal ver over de weg heen. Dan kom ik bij een wel heel kromme boom, de boom die Ron bedoelde. Deze is met zijn hoofdstam zelfs helemaal over de weg heen gegroeid en wordt nu met balken ondersteund.
In de buurt van de boom vind ik zo’n 6 leylijnen over het pad lopen en onder de boom zelfs een hele brede. Ik ga bij de stam staan en voel in eerste instantie niet zoveel, maar dan ervaar ik ineens een sterk relativerende energie. Niets is echt belangrijk. Het meeste is belangrijk omdat wij dat vinden, niet omdat het ook echt zo is. Door alleen maar te doen wat zogenaamd belangrijk is, mis je het leven dat spontaan zich ontvouwt. De uitspraak van John Lennon komt in me op: Life is what happens when you are busy making other plans.

Bomenlanen

Ik loop iets terug over de Apostelweg en sla de zijweg in die door het bos naar de top van de Kiekberg leidt. De top wordt gemarkeerd met een RD-steen van het Rijksdriehoeknet. Vanaf de top loop ik langzaam naar beneden richting Plasmolen. Ik kom door een bomenlaan en zie een boom met bijzondere verdikkingen die diagonaal om de boom lopen. Ik vraag aan de boom wat dat is en krijg het beeld van een bodybuilder. Doordat er veel energie door de boom stroomt zijn zijn ‘spieren’ ook opgezet. Wat een leuk antwoord denk ik en zie met de wichelroede dat er inderdaad een leylijnen door de boom loopt. Er zijn nog meer leylijnen die de bomenlaan kruisen en natuurlijk een die er recht doorheen loopt.

Ik kijk naar de energie van deze hele bomenlaan en ze staan allemaal te lachen. Ik vraag waarom en krijg als antwoord: Lachen is gezond en onze manier van Zijn. Ze lachen om hun eigen imperfectie. Dat zouden jullie mensen ook meer mogen doen.
Na de bomenrij volgt een bocht en vervolgens een nieuwe bomenrij. De leylijn blijkt ook af te buigen en gaat verder tussen de nieuwe bomenrij. Het roept bij mij weer de vraag op: wat was er eerst, de leylijn waar bomen langs geplant zijn of de bomen die de energie geleiden waardoor een leylijn ontstaat. Ik vraag de bomen: Zijn jullie ook zo gezellig? Het antwoord is nee, ze zijn meer met zichzelf bezig. Waarom? Zo zijn we nu eenmaal. Dan vraag ik me af of hier ook veel leylijnen dwars op de weg lopen, dus ik loop diverse keren door de bomenrij, maar kan er geen vinden.

Een stuk verder zie ik een hele rij berken langs het pad staan. Dat is bijzonder, want meestal bestaat een bomenrij uit eiken of beuken. Ik ga er tussen staan en de bomen naast mij geven mij een cursus boom zijn. Ik moet subtiel meebewegen met de wind. Langzaam beweeg ik rondjes terwijl ik stevig blijf staan. Doe ik het goed?, vraag ik. Het gaat nog te mechanisch, zeggen ze, Je moet het niet zelf doen, maar laten gebeuren. Ik probeer de beweging niet meer zelf te maken, maar te laten gebeuren. Het gaat al beter, lekker blijven oefenen, zeggen ze. Dankjewel!

Nog een kromme boom

Ik kom nog enkele grote wijze eiken tegen en zoek dan de Apostelweg weer op om terug te lopen. Daar kom ik weer een extreem kromme boom tegen. Ook hier aan weerszijde en onder de boom diverse leylijnen.
Je mag alles loslaten, voel ik. Het is een gevoel dat je hebt nadat je je heel erg hebt ingespannen en het klaar is en je je helemaal mag ontspannen. Wat zou er gebeurd zijn als je al eerder ontspannen had losgelaten? Had je dan iets gemist? Ik voel van niet en krijg door: je kunt ook gewoon een doel zetten en dat zonder inspanning laten gebeuren.
Wat een mooie plek. Ik ben onder de indruk van dit bos, dat je helpt om los te laten en te relativeren. Ik bedenk dat ik een groot deel van mijn jeugd op nog geen 2 kilometer hiervandaan woonde en nooit heb geweten dat het hier zo speciaal is.

VolDaan

Ik zie dat de route naar huis via Mook loopt en voel ineens de drang om naar het graf van Daan te gaan die daar ligt begraven. Daan is mijn neefje die in 2016 plotseling op 14 jarige leeftijd is overleden. Dat gebeurde vrijwel op de verjaardag van zijn vader, mijn broer. Mijn broer, die mij ooit op het pad van spiritualiteit bracht toen ik het heel hard nodig had. Mijn broer, die toen op het punt stond om de camino naar Santiago te lopen, na jarenlang ziek zijn. Door het overlijden van zijn zoon ging die camino niet meer door, maar een half jaar later deed hij het wel. Daarover schreef hij een heel indrukwekkend boek: VolDaan op reis gegaan.

Ik parkeer voor het hek en loop de begraafplaats op. Het graf van Daan ziet er prachtig uit, het wordt blijkbaar met veel liefde verzorgd en er staat nu een bankje naast. Wat fijn! Ik ga zitten en voel Daan als een krachtige beschermengel van de hele familie. Het voelt alsof de korte fysieke aanwezigheid in onze familie hem helpt om deze taak optimaal te vervullen. Dankjewel Daan!

VolDaan ga ik op reis naar huis.

De genoemde krachtplaatsen staan allemaal ingetekend op de interactieve kaart met krachtplaatsen.