Krachtplaatsen en leylijnen in Parijs

Published by Theo on

De Sacré-Cœur biedt door zijn hoge ligging een prachtig uitzicht op de stad Parijs (foto: Theo Buijsrogge)

Sinds ik de energie van krachtplaatsen bewust kan ervaren wilde ik weer eens terug naar Parijs, de stad van de liefde. Ik had wel eens gezocht naar krachtplaatsen daar, maar kon weinig vinden. Ik zag wel iets over de Atlantislijn, maar dat was weinig concreet. In het boek Fysica van de Heiligheid, van Sietse van der Tuin schreef hij wel iets over Parijs. De Franse nulmeridiaan zou een leylijn zijn met een leycentrum in de Meridiaanzaal van het Observatorium. Het Carrée van het Louvre zou een leycentrum zijn en het hoofd-leycentrum zou zich niet in de Notre Dame bevinden, maar in het hoofdkantoor van de politie aan de overkant van de straat. Interessant, maar het leek mij dat er vast veel meer informatie zou moeten zijn.

Toen kwam er op facebook een berichtje van Janneke van Noord die graag mensen wilde begeleiden tijdens hun reis langs leylijnen en krachtplaatsen in Parijs. Dat deden we (Alla en ik) graag dus spraken we met haar af.

Op de reis naar Parijs maken we een tussenstop bij Louvre-Lens Museum. Hier is in 2012 op de plek van een voormalige steenkolenmijn een modern museum gebouwd om de streek nieuw leven in te blazen. De vaste collectie bestaat uit werken uit het archief van het Louvre in Parijs en is gratis te zien. Het museum is een groot succes gebleken en trekt meer dan één miljoen bezoekers per jaar.

Het museum blijkt inderdaad bijzonder. Alle tentoongestelde stukken zijn gerangschikt naar de tijd. Zo kun je van 3500 v.Chr. tot de 19e eeuw door de tijd langs alle kunstwerken lopen. Qua energie vind ik vooral de grote steen met vier grote Egyptische baboons leuk. Daar komt een blije, vrolijke energie vanaf. Vergelijkbaar met de standbeelden van Baboons die we ooit in het tempelcomplex van Karnak in Luxor zagen.

De volgende dag hebben we met Janneke afgesproken. Het startpunt is Place du Châtelet een fontein met sfinxen uit 1808 met een pilaar en daarop een victoriebeeld ter ere van de campagnes van Napoleon. De ontmoeting is heel leuk en natuurlijk hebben we allemaal veel gedeelde interesses. Hier blijkt al hoeveel Janneke weet te vertellen over krachtplaatsen, leylijnen, uitlijningen, energielijnen en verwijzingen in Parijs naar de twaalf tekens van de dierenriem of zodiak.

Het startpunt is niet toevallig gekozen. Het is de kruising van twee energielijnen, die bijna parallel lopen. Een ervan loopt door de Arc de Triomphe en de andere wijkt hier zo’n 20 graden van af. Bij de fontein voel ik inderdaad lichte energie. Ik krijg het beeld van de zon en de boodschap Alles is goed zoals het is.

Vervolgens lopen we naar de nabij gelegen Tour Saint-Jacques. Deze toren is van oudsher het startpunt in Parijs van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Als ik intune op de energie komt er inderdaad een beeld van grote groepen mensen die hier afscheid nemen van een select groepje mensen dat op reis gaat. Leuk om hier te zijn, want mijn broer heeft een indrukwekkend boek over zijn pelgrimstocht naar Santiago geschreven, dat net uit is.

De fontein op Place du Châtelet markeert een kruising van Leylijnen. Rechts achter de bomen staat de Tour Saint-Jacques. (foto: Theo Buijsrogge)

We lopen naar de Notre-Dame, ofwel de Cathédrale Notre-Dame de Paris. De kathedraal werd in 2019 voor een deel door brand verwoest en is nu volop in restauratie en dus niet toegankelijk. Ik vertel Janneke het verhaal over het leycentrum in het politiebureau en loop met mijn wichelroede over het plein voor de kathedraal. Ik vind vier energielijnen van de kathedraal richting het Politiebureau aan de andere kant van de straat. Ik volg er een en waar die uitkomt bij de gevel tune ik in op de energie. Ik ervaar eerst dat de heldere energie toch vooral bij de kerk te vinden is en niet hier. Dan tune ik in op de oorspronkelijke energie van deze plek en ervaar dat dit oorspronkelijk inderdaad hele heldere energie had. Het voelt als het centrum van creatie. Bekend is dat Parijs gesticht is op dit eiland in de Seine, het Île de la Cité (Eiland van de Stad). Mogelijk is dat vanuit dit punt geweest.

Via de Saule Pleureur de la Pointe (treurwilg op de punt van het eiland), waar we van een prachtig uitzicht genieten, lopen we richting het Louvre.

Janneke vertelt dat het patroon van de gebouwen van het Louvre overeenkomt met de Luxortempel in Egypte, de Temple of Man. Ook die heeft een kleine knik in de centrale lijn door de gebouwen. De plattegrond van de Luxortempel heeft de vorm van een mannelijk skelet. De verschillende tempelgebouwen komen thematisch ook overeen met delen van het lichaam. Bij het Louvre is dat net zo, echter omgedraaid en hierin zijn de verschillende chakrapunten duidelijk zichtbaar. Het basischakra bevindt zich bij de obelisk op het Place De La Concorde. De obelisk dateert uit 1250 v.Chr. en stond ooit voor de Luxortempel. Door de Egyptische onderkoning Mohamed Ali is hij geschonken aan Frankrijk en sinds 1836 staat deze hier in Parijs. De obelisk vormt de fallus van de denkbeeldige man in de plattegrond.

Wij komen echter eerst bij de andere kant, het zevende chakra. Aan de oostkant vormen de gebouwen van het Louvre een perfect vierkant. Nog iets oostelijker, aan de overkant van de straat staat een kunstwerk van stalen staven in de vorm van een plukje gras. Janneke vraagt daar tussen te gaan staan. Ik voel direct de energie naar mijn zevende chakra gaan en kan mijn aandacht niet bij andere chakra’s houden. Bijzonder!

De oostkant van het Louvre met het kunstwerk Haut Herbes (hoog gras) op de voorgrond (foto: Theo Buijsrogge)

We lopen naar het Louvre en komen als eerste in het Cour Carrée (vierkante binnenplaats). Hier is inderdaad hele krachtige energie en ik krijg als boodschap: Laat je leiden door je intuïtie, je kunt alles zien. Ik dacht dat dit misschien ook op de nulmeridiaan ligt, maar dat blijkt niet zo te zijn. We lopen verder en komen bij de glazen piramides. Daar vinden we ook een rond metalen plaatje in de grond dat de nulmeridiaan markeert. De wichelroede bevestigt dat dit ook een energielijn is.

Aan de andere kant van de piramides gaan we naar het standbeeld van Louis XIV. Opvallend is dat dit niet midden tussen de gebouwen staat. Janneke legt uit dat dit komt door de knik in de lijn van de gebouwen. Het standbeeld markeert het begin van de lijn van het westelijke deel van de gebouwen en verder door naar de Arc de Triomphe. We lopen verder naar het westen en passeren zo de verschillende chakrapunten van het Louvre waar we telkens stilstaan om de energie te voelen. Zo komen we uiteindelijk uit bij de obelisk.

Janneke wijst bijzondere (kracht)plekken van het Louvre aan. (foto: Theo Buijsrogge, de lijnen zijn er later overheen getekend)

Via de Avenue des Champs Élysées komen we uiteindelijk bij de Arc de Triomphe. Janneke vertelt dat er 12 sterpunten in het straatwerk van de rotonde gemarkeerd zijn, een verwijzing naar de zodiac. Dat was me nooit eerder opgevallen, maar vooral op een satellietfoto mooi te zien. Onder de Arc voelde de energie heel beschermend, als een rustpunt om bij te komen.

De Arc de Triomphe is via een onderdoorgang bereikbaar (foto: Theo Buijsrogge)

We nemen afscheid van Janneke nadat ze ons nog wat tips heeft gegeven voor morgen. Dankjewel Janneke, het was indrukwekkend wat je ons allemaal kon vertellen en laten zien.

Met de metro reizen we naar de Sacré-Cœur, of volledig: Basilique du Sacré-Cœur de Montmartre. De ligging op de berg is natuurlijk prachtig met een fantastisch uitzicht op de hele stad. Qua energie valt de kerk me echter nogal tegen. Ik vind het niet bijzonder. Wel bijzonder is dat je naar boven naar de koepel kunt lopen om daar van een nog indrukwekkender uitzicht over Parijs te genieten.

De volgende dag beginnen we bij l’Observatoire de Paris, het Observatorium dat tevens de nulmeridiaan van Parijs markeert. Aan de zuidkant van het Observatorium blijkt de toegang tot het park echter afgesloten. Het Observatorium wordt gerenoveerd en is gesloten voor publiek. Aan de andere kant van de straat staat een herdenkingzuil voor de Franse sterrenkundige, landmeetkundige en politicus François Arago die zich inzette voor het belang van de Meridiaan van Parijs. Als herinnering is door heel de stad de Meridiaan van Parijs gemarkeerd met ronde koperen plaatjes met zijn naam erop.

De Wichelroede bevestigde ook hier dat deze meridiaan ook een energielijn is.

De Meridiaan van Parijs wordt gemarkeerd met koperen plaatjes, hier bij het Institut de France (foto: Theo Buijsrogge)

We waren van plan om over de meridiaan naar het noorden te gaan en omdat het Observatorium dicht was zijn we naar de Église du Val-de-Grâce gegaan. Op een Franse site schrijft men hierover (vertaald): “…waar we de deugden zullen waarderen van een zuivere en stralende cosmo-tellurisch kanaal waardoor we ons trillingsniveau aanzienlijk kunnen verhogen terwijl we ons verbinden met hogere spirituele niveaus…”, dus dat wilde ik wel eens onderzoeken.
Bij aankomst op de locatie zien we een imposant gebouw met een plein ervoor en een groot hek. Het blijkt dat de kerk onderdeel uitmaakt van een complex van de gezondheidsdienst van het leger bestaande uit een museum, een opleidingsinstituut en een ziekenhuis. Het zou pas om 12 uur open gaan, dus drinken we eerst een kopje koffie in een café. De entree is niet zoals je van een kerk of museum verwacht. Je moet aanbellen bij het grote hek, waarna ze dit opendoen. Bij de portier ruil je dan je identiteitsbewijs voor een toegangspasje, waarna je naar de entree van het museum kunt. Voor €5 mag je naar binnen. Het museum bestaat voornamelijk uit potten en oude werktuigen van de gezondheidsdienst. Waarschijnlijk hebben we niet alles gezien en gaan snel door naar de kerk. Niet verrassend, gezien de entreeprocedure, zijn we er, naast een bewaker die een boekje leest, helemaal alleen. De energie is er werkelijk heerlijk. Het voelt echt als een oplaadplaats en ik krijg er als boodschap: Wat je doet is niet belangrijk. Het enige wat belangrijk is, is dat je je energie bij jezelf houdt. Laat het je niet afnemen of draineren. Richt je aandacht exclusief op wat je leuk vindt, wat je passie is. Geef de rest zo min mogelijk aandacht en alleen als dat praktisch nodig is.
Helemaal opgeladen verlaten we de kerk en het museum.

De imposante Église du Val-de-Grâce maakt onderdeel uit van een complex van de gezondheidsdienst van het leger (foto: Theo Buijsrogge)

Na deze ervaring willen we graag naar de volgende plek op die Franse webpagina. Dat is de Église Saint-Étienne-du-Mont. Daarover schrijft men: “…We zullen de zeer mooie energie proeven die zich in de buurt van het graf van Sainte Geneviève bevindt en we zullen een geweldig apparaat ontdekken dat spanningen “bevrijdt” terwijl energie wordt opgeladen…”

De best grote kerk valt, van een afstand, bijna in het niet, naast het enorme Panthéon, waar beroemde Fransen liggen begraven. In de kerk ervaar ik een hele fijne, liefdevolle energie. Liefde stijgt boven alles uit, Liefde is de weg, Liefde heelt alle wonden komt allemaal in me op.

De Église Saint-Étienne-du-Mont heeft binnen een hele liefdevolle energie (foto: Theo Buijsrogge)

In de kerk bevindt zich de tombe van Sainte Geneviève, de patroonheilige van Parijs. Ze leefde van 420 tot 500 en werd de patroonheilige van Parijs omdat ze hielp de stad te beschermen tegen indringers en ook hielp de mensen te voeden in tijden van hongersnood.
In de kerk is een Heiligdom van Sainte Geneviève, waar onder andere de sarcofaag van de heilige staat. Ik zie een foto van de paus die geknield voor de sarcofaag zit te bidden. Ik voel bij de sarcofaag echter dat mijn energie wordt weggezogen en in verwarring loop ik weg. Rechts van de sarcofaag staat een gouden kistje tegen de muur met een heel klein glazen buisje erin. Door de reflectie van het licht kan ik moeilijk zien wat er in zit, maat het lijkt een botje. Hier straalt heel veel liefde vanaf! Straal en laat zo anderen stralen, zegt het.

Ik vind dit heel vreemd en neem me voor thuis op onderzoek uit te gaan naar de achtergrond van dit heiligdom. Hieruit blijkt dat tijdens de Franse Revolutie de resten van Geneviève zijn verbrand en de as in de Seine is gegooid. Enkele relikwieën (een onderarm en enkele vingerkootjes) zouden echter vóór de Revolutie naar andere heiligdommen zijn verplaatst en niet vernietigd zijn. Deze bevinden zich nu in de reliekschrijn (links van de sarcofaag, waar ik niet speciaal naar gevoeld heb) en het glazen kistje (waar ik de liefde vanaf voelde komen.)

Het Heiligdom van Sainte Geneviève heeft verrasende energieën. (foto: Theo Buijsrogge)

De Franse website vermeldt verder ook de Église Saint-Médard en noemt de Cour Carrée du Louvre een belangrijke ‘energiehub’ van Parijs. De kerk ligt wat te ver uit onze route dus die bewaren we graag voor een volgende keer en de Cour Carrée hebben we gisteren al ervaren. We gaan daarom naar het Jardin du Luxembourg. Van mijn vorige reizen, ver voor de tijd dat ik met mijn intuïtieve ontwikkeling begon en energieën leerde voelen en lezen, herinner ik me dat dit park zo’n aangename sfeer had. Het is geheel uitgelijnd op de Meridiaan van Parijs, met een uitbreiding aan de westkant. Ook nu voelen we weer de vredige energie en op een stoel, bij de eerste bloemetjes van het jaar genieten we ervan.

Als we verder lopen naar het westelijke deel valt me op dat die fijne energie verdwijnt naarmate we verder van de Meridiaan afgaan. De volgende bestemming is de Église Saint-Sulpice, die een belangrijke rol speelt in het boek en de film Da Vinci Code. Binnen vind ik de energie heel verwarrend, alsof er veel discussie was die voortkwam uit de intentie om zoveel mogelijk status aan de kerk te ontlenen. Als ik intune op de oorspronkelijke energie van deze plek, dan vind ik wel heldere energie die gaat over een harmonieuze, ondersteunende gemeenschap die gericht is op Samen Zijn: Wees aardig voor je naaste, jullie zijn samen één, Ubuntu!

Ook in deze kerk staat een reliekschrijn van de Heilige Geneviève. Er komt liefde vanaf, echter zit er ook gedoe omheen dat voorkomt dat het vol doorkomt. Het gedoe is van de kerk en het stadsbestuur die met haar gedachtengoed aan de haal zijn gegaan.
Elders in de kerk staat nog een groot Christusbeeld met het Heilige Hart, dat wel veel liefde uitstraalt.
Als ik naar de uitgang loop zie ik foldertjes over de kerk en lees hierin dat dit de grootste kerk van Parijs is. ‘O, dat verklaart het gedoe over status’, denk ik met een glimlach.

De Église Saint-Sulpice, bekend van de Da Vinci Code is de grootste kerk van Parijs (foto: Theo Buijsrogge)

Van de grootste kerk van Parijs lopen we naar de oudste kerk van Parijs, de Église Saint-Germain-des-Prés. Deze dateert van 558 en is vier keer verwoest door de Noormannen en telkens herbouwd. De huidige kerk is grotendeels van de 11e eeuw.
Het contrast met de vorige kerk kan haast niet groter zijn. Het is alsof de engelen hier met elkaar aan het dollen zijn. Ik voel hier een vrolijke energie en voel me blij en gelukkig. Het kleurrijke interieur past daar helemaal bij. Heerlijk!

De Église Saint-Germain-des-Prés is de oudste kerk van Parijs. (foto: Theo Buijsrogge)
Het kleurrijke interieur van de Église Saint-Germain-des-Prés (foto: Theo Buijsrogge)

We lopen door de Rue du Seine, met zijn vele leuke galerieën, naar het Louvre. Tijd voor een hapje eten en tenslotte een bezoekje aan Galeries Lafayette ter afronding van dit mooie Parijs-avontuur.

Hieronder enkele videoclips van onze reis:

Heb je zelf ook krachtplaatsen in Parijs ervaren, deel dan hieronder jouw ervaring.

Meer informatie:


0 Comments

Geef een reactie

Avatar placeholder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *