Ik gaf een lezing in Brasschaat voor een heel mooi gezelschap mensen die zelf ook de nodige krachtplaatsen hadden bezocht, vooral in Ierland en daar vaak sacrale dansen uitvoerden. Ritje Platteau, die de lezing had georganiseerd, introduceerde mij als iemand die net als alle aanwezigen verslaafd is aan krachtplaatsen. Dat klopte helemaal en leverde een mooie interactie op. Onder het publiek bevond zich ook Cois Geysen, auteur van het boek Krachtplaatsen en Leylijnen in Vlaanderen. We wilden morgen op de route naar huis diverse krachtplaatsen bezoeken en hij suggereerde het nabijgelegen Mariapark, dat hij wekelijks even bezoekt en het kerkje van Millegem, dat volgens hem een van de meest energetische plaatsen van Antwerpen is. Dat kerkje werd ook door anderen genoemd, dus die mogen we niet missen.

Mariapark en Lourdesgrot

De volgende ochtend ontbijten we met Ritje en geef ik diverse tips over krachtplaatsen die ze met haar groep in Zuid-Nederland wil bezoeken. Daarna lopen we eerst naar het vlakbij gelegen Mariapark. Het bestaat uit een langgerekt bosje met aan de ene kant de Lourdesgrot en aan de andere kant de Mariakapel en ertussen een kronkelend pad met kruisweg beelden erlangs. We lopen bij de kapel het park in en ik voel direct hoe de energie verandert. Van de kapel loop ik langs de kruisbeelden en bij vrijwel elk beeld slaat de wichelroede uit. Ook over de centrale as tussen kapel en Lourdesgrot lijkt een leylijn te lopen. Bij de Lourdesgrot ervaar ik een fijne Maria energie, beschermend en zacht.
We lopen terug en ik merk weer dat de energie, voor mijn gevoel, bij de kapel het sterkste is. Ik denk aan Cois en Ritje, wat een bofkonten om zo’n plek vlak bij huis te hebben.

Kerk van Millegem

Het kerkje van Millegem, met de officiële naam Kapel Onze-Lieve-Vrouw-ten-Hemel-Opgenomen, werd in 1202 al genoemd, maar er heeft in de eeuwen daarvoor al een kerkje gestaan. De kerk werd op een cirkelvormige verhoging geplaats die mogelijk het restant was van een prehistorische tumulus. Hier komen verschillende leylijnen bij elkaar onder andere een vanaf de kathedraal van Antwerpen.

We rijden naar het kerkje van Millegem en ik loop er met de wichelroede omheen. Ik merk diverse leylijnen op, waaronder een door de as van de kerk. De kerk is gesloten en ik ga bij noordelijke dwarsbeuk staan, want daar voel ik de energie het sterkst. De kerk voelt voor mij als een voedende bron. Ik krijg een beeld waarin er in de kerk energie uit de aarde naar boven komt die de hele omgeving bevloeit met helende een voedende energie. Die energie maakt mensen zachter, menselijker en natuurlijker en voedt ze met levensenergie. Als ik een foto van de kerk maak breekt de zon even door en geeft een heldere gloed om de kerk. Inderdaad een hele bijzondere krachtplaats.
Van dit kleine en bijzondere kerkje rijden we naar het grootste bedevaartsoord van de Benelux: Scherpenheuvel.

Bedevaartsoord Scherpenheuvel

Meer dan 800.000 bezoekers komen jaarlijks naar de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel. Het begon allemaal met een heuvel met een Heilige Eik waar een Mariabeeldje op hing. Een herder liep er in 1514 voorbij en zag het beeld op de grond liggen en wilde het oprapen om mee naar huis te nemen. Zodra hij het pakt kan hij geen voet meer verzetten en blijft als versteend staan. Uren later komt er iemand langs die het beeld uit zijn handen pakt en terughangt in de boom. Daarmee is de verlamming van de herder verbroken. Men ziet het als een teken dat Onze-Lieve-Vrouw op deze plek wil blijven. Het verhaal van Maria op de ‘Scherpen heuvel’ gaat van mond tot mond en er komt een bedevaart op gang die alleen maar toeneemt doordat vele genezingen aan deze Maria worden toegeschreven.
In 1602 wordt naast de eik een houten kapelletje getimmerd, maar dat is al snel te klein en in 1609 wordt de eerste steen gelegd voor een echte kerk op de plaats van de Heilige Eik die op last van de bisschop inmiddels is gekapt. In 1627 is deze kerk ingewijd en in 1922 gepromoveerd tot Basiliek.
Rond de kerk ontstond een nederzetting die uitgroeide tot de stad Scherpenheuvel.

Het is zondag als we in Scherpenheuvel aankomen. Waar in veel plaatsen waar we doorheen reden alle winkels dicht waren is hier alles open. Het stadje dat rond de basiliek is gebouwd, is duidelijk gericht op de toeristen en pelgrims die hier naartoe komen. Langs het brede pad naar de Basiliek staan al enkele gebouwtjes waar je kaarsen kunt opsteken, waar zo te zien al honderden mensen gebruik van hebben gemaakt.

In het midden van de ronde basiliek staat het altaar met het Maria-beeldje. Ik ga op de bank ervoor zitten en concentreer me op de energie. Die vind ik niet echt spectaculair. Ik voel wel energie van het opvallend kleine Mariabeeld komen, ze straalt licht en hoop. Als ik focus op de oorspronkelijke energie van deze plek dan zie ik een bos met hele krachtige energie. Voor mijn gevoel is er achter het Mariabeeld een krachtiger plek, dus ik ga kijken wat daar is. Achter het Maria-altaar blijkt een klein gangetje te zijn met een afgesloten opening naar de kelder en erboven een nis met een zilveren bekertje en een gouden bloem erin. Hier voel ik geborgenheid en een hele fijne, krachtige energie. Wat een verrassing!
(Ik lees later dat dit de Gouden Roos is die de paus in 2011 als erkenning aan het bedevaartsoord schonk.)

Dan zie ik dat achter de kerk een hele ring met kapellen is die allemaal met elkaar zijn verbonden. In de eerste staat een Heilig Hart beeld met ook zo’n fijne, krachtige energie. Ik ga erbij staan en voel me verlicht in de zin dat alles van me af valt en ik gewichtloos ben. Ik kan door niets geraakt worden en hoor Jezus zeggen: ga zó door het leven, wees in de wereld, maar niet van de wereld! Wees zo een voorbeeld voor anderen. En richt je niet op wat anderen willen, maar doe wat jij leuk vindt, daarmee inspireer je anderen het meest.

Wat een bijzondere ervaring! Dit had ik niet verwacht omdat ik bij grote bedevaartsoorden vaak veel energievervuiling ervaar door vele eeuwen onbewuste menselijke activiteiten. Fijn te ervaren dat het ook anders kan.

We lopen nog wat rond de de Basiliek, maar mooier wordt het niet. Voordeel van zo’n toeristische plek is dat je de hele dag kunt eten, dus daar maken we graag gebruik van voordat we de lange weg naar huis rijden.

Duizendjarige Eik

Onderweg bedenk ik dat er nog een plek is die ik ooit gemarkeerd had en dat blijkt de Duizendjarige Eik van Lummen te zijn die inderdaad op de route ligt. We gaan de snelweg af en parkeren langs de Dikke Eikstraat. Daar is een bosje met een parkeerplaats. In het bosje staan de Duizendjarige Eik en bomen die de zoon van de Duizenjarige Eik en de kleinzoon van de Duizendjarige Eik worden genoemd.

De Duizendjarige Eik is één van de grootste Belgische eiken. Zoals meestal bij oude eiken is ook deze boom hol. Daardoor kan de ouderdom, die waarschijnlijk 400 tot 500 jaar is, niet exact worden vastgesteld. Onder de eik werd recht gesproken en tot het eind van de 17e eeuw zouden er bij de boom terechtstellingsplaats geweest zijn. Heksen zouden naar de boom zijn geleid voor de uitvoering van hun straf. Zo kreeg deze plek in oude kadasterkaarten de naam ‘Het Verbrand’, een verwijzing naar de brandstapels waarop de veroordeelden aan hun einde kwamen.

Wij lopen het bos in en komen allereerst bij de zoon van de Duizendjarige Eik. Daar staat een mooi gedicht bij met de titel ‘Quercus’, de Latijnse naam voor Eik. Het vertegenwoordigt mooi de energie die ik van bomen voel en de antwoorden die ze mij geven.

Rond de eik is een cirkel afgezet om de wortels te beschermen tegen verdichting van de bodem. Dit is bij de Duizendjarige Eik, die een stukje verder staat, ook zo. Deze boom was ooit een knoteik, waardoor de onderkant van de stam veel breder is dan de stammen erboven. Hoewel we buiten de omheining moeten blijven is goed voelbaar dat de boom een krachtige energie heeft.

Helemaal opgeladen van een mooi weekendje België stappen we weer in de auto en rijden naar huis.

De genoemde krachtplaatsen staan ingetekend op de interactieve kaart met krachtplaatsen.